LOSLIPPIG

Het is nog vroeg en het vuurwerk schiet al omhoog als bommen doen in landen waar we liever niet komen. Niks is mooier dan wakker worden met het gevoel dat het nieuwe jaar voor de deur staat. Dit niet omdat er drastische veranderingen zullen plaatsvinden als de klok twaalf slaat, maar omdat ieder mens nog een kans krijgt - ik vind het leuk om het zo sentimenteel te bekijken. Al moet ik toegeven dat oud en nieuw niet altijd zoveel pret is als je zal denken. 2014 was tenslotte het jaar waarin bij mij alles goed is gegaan en ik fatsoenlijk genoeg was in mijn mentale staat dat ik daar van kon genieten. Ik heb alleen de laatste week geen tijd gehad om stil te staan, na te denken en te reflecteren. Het jaar ging als een raas voorbij, maar het begin lijkt vijf jaar geleden. Misschien is dat wel wat tijd relatief maakt, de lengte van een 365 dagen. Hoe dan ook, 2015 moet een bijzonder jaar worden. Ik word achttien, wat betekent dat ik deze komende vier maanden het volwassen worden recht in

Just as last year heb ik weer een ellenlange lijst met dingen die ik moet en zal krijgen. Die lijst mag je ongegeneerd in iedereen zijn handen drukken, want het is tenslotte december en december gaat nou eenmaal om geven en niet om krijgen. Dus, om al dat geven wat gemakkelijker te maken is een lijst noodzakelijk. Ik leef nu in de haperige periode waar ik simpelweg alles al heb wat ik wil. Dit doordat ik mijn droom heb vervuld door mijn vader te overtuigen om een IPhone 6 te kopen en mij die 5s te geven. Mission accomplished. Nu moet je dus niet denken dat ik altijd gemakkelijk alles krijg waar ik eenmaal om vraag. Ik vraag al (met een pruillip) om een IPhone sinds de BlackBerry not done meer was en de IPhone 3 net op de markt kwam. Ja, dat is al tijden geleden. En nu, zo'n vier generaties later heb ik dan dat waardevolle ding. -dit betekent niet dat ik zou ontkennen dat ik verwend ben, ik ben verwend.-

(Deze blogpost kan schadelijk zijn voor het ego van blanke mannen. Als blanke man is er 83% kans dat dit artikel ook op jou is gebaseerd. Ik ben niet persoonlijk gekwetst door een blanke jongen, dit is een generaliserende blogpost.) Blanke, heteroseksuele jongens. Je weet wel, het type dat overal mee wegkomt, de blauwe ogen en het blonde haar dat schittert in het zonlicht, als student, de korpsbal die gek genoeg nóg steeds overal mee wegkomt. Later gewurmd in een grijs pak met een dikke portemonnee in de achterzak. Blanke, heteroseksuele jongen/mannen zijn de vijand. Dit type mens heeft nooit te maken gehad met welke vorm van discriminatie dan ook (behalve op dit moment). White men zijn gemakkelijk in hokjes te plaatsen, omdat dat nou precies is waar ze naar streven: A. de blanke jongen die liever donker wilde zijn: wangster. B. de racist/discriminant. C. de blanke jongen die toch geïnteresseerd is in meisjes van andere culturen. Dit komt simpelweg omdat ze andere cu

Afgelopen weken ging het dus niet zo goed met mij. Ik was verschrikkelijk gedemotiveerd en lag het liefst in bed en was volledig verloren. Dit is niet iets heel erg schokkend, want dit gebeurt zo'n één keer in de drie maanden. Dan heb ik een 'terugval', is alles teveel gevraagd ik loop ik echt even op het randje van alle emoties en geen emoties meer. Ik weet niet of jij je ooit verloren hebt gevoeld? Dat je naar de klok kijkt, maar niet begrijpt wat het betekent. Dat namen je niks zeggen en dat een leeg gevoel je van binnen opvreet, terwijl je hoofd overuren draait opzoek naar de oorzaak, maar het in geen enkel laatje kan vinden. Ik was er serieus over na aan het denken om te stoppen met mijn studie en mij te storten op alles waar ik mij nog nooit of 'gestort' heb. Nu gaat dat niet helemaal door, omdat mijn cijfers goed zijn (laagste een 6.0 hoogste een 10 -ja, een tien-). Al moet ik zeggen dat dat de twijfels over mijn studie niet afneemt. Desondanks, ga ik van

Je hebt mensen die constant naar de moraal streven. Die dus alles doen wat in een samenleving als correct gezien wordt, voor zichzelf en anderen. Dat doet mij denken aan een keer dat ik bij de supermarkt stond en iemand naast mij begon te schreeuwen dat een man wat jatte. Een blikje bier met een waarde van tachtig cent, had die man onder zijn arm gestopt. En toen de vrouw begon te gillen over wat dus 'absoluut niet mocht' ging die man toch afrekenen. Ik zag dit alles ietsje anders: die man stond gewoon in de rij om zijn blik af te rekenen. De vrouw maakte zich weer eens verschrikkelijk druk om niks. En vooral, vooroordelen werden hier om de oren geslingerd, want ja, hij zag eruit als een al-een-tijdje-niet-gedouchte-type man. En daar komt nog bovenop dat ik alleen maar kon denken, gun die man toch zijn biertje. Tuurlijk, het is niet goed of tenminste niet zoals het hoort. Maar als ik dan echt kritisch moet gaan doen, wat is wel zoals het hoort? De systemen zijn ook maar bedac

1.  I could still feel his lips. De iron taste and the orange color of blended blood. His eyes were brown as old golden My nails under his skin  and my eyes saw the darkness,  Kitten.  I felt the passion in the color and the taste and the feeling of blood that darkness showed.  We were so afraid it hurt our ribs my nerves anemic caused by thoughts  of losing everything but him I needed to get rid of the atmosphere  a wild cat can find in a cage Passion, freedom, all we could want but love, love is not yet needed.  2. Knisperend in mijn gedachtes als snijdend bliksem door mijn ademloze lichaam Doorzichtige tranen vullen gesloten ogen en de lippen smal van het zout.  Gouden krullen bevrijden zich van het brein en het zonlicht kleurt ze zilver zacht.  Wilde bloemen groeien in een tuin gevormd door de grijze sfeer van herfst De schemering zat vol met liefde

Altijd nadat ik een feestje geef krijg ik een hekel aan mensen. Twee jaar geleden kreeg ik een hekel aan iedereen en sprak ik twee maanden lang liever niemand. Vorig jaar kreeg ik een hekel aan iedereen die verhalen bedacht: gewoon compleet bullshit vertellers. Van die familie-tragedies waar één, ik niet in geïnteresseerd ben en twee: je beter voor je kan houden. Dus als het überhaupt van belang was, zoals je beweerd met een zachte stem en pruilmondje... dan pakte je dat anders aan. Na mijn Halloween-feestje afgelopen vrijdag heb ik enorme hekel gekregen aan hipsters. Al ben ik bang dat ze hipsters genoemd willen worden, dus moet ik een nieuw woord verzinnen. Uit het niets kwamen er vijf hipster-jongens binnenstormen die ik normaal voor mijn werk zie skaten. Ik kende ze niet, maar toch voelde ze zich uitgenodigd. Eentje begint in mijn huis te roken en gaat door terwijl ik in zijn oor schreeuw dat dat dus niet de bedoeling is. Tips to be liked by me: 1. luister naar mij, meteen. Om

Gister was mijn laatste concert van 2014 en het laatste concert dat dit moment op de planning staat. Snik. Ik ben zo ziek dat ik een wandelende keelpijn ben met kramp in elk ledemaat en daardoor heb ik serieus een uurtje geprobeerd mijn ticket voor Ed Sheeran te verkopen. Gelukkig waren en verschillende complicaties waardoor dat niet gemakkelijk ging en ik geen keus had. Ik moest mee. Thank freaking God, voor al die verdomde complicaties. Ed was als een goede drugs trip en zoveel meer. Zijn muziek is zo intents dat je dat soms niet eens door hebt. Hij wil dat je schreeuw met 'I am just drunk again!' wat echt een 2e nummer was, dus vanaf dat moment kon ik niet meer iets zeggen zonder daarna in hoesten uit te barsten. 'Give me love' en 'Bloodstream' zijn ook zo krachtig, dat je vervolgens half hoestend, een stijve nek, met kippenvel, tranen in je ogen en geluk richting Ed kijkt. Bij Tenerife bijvoorbeeld, (een rustig liedje, voor de mensen die hem niet zo kennen

Ik zit, once again, in de trein richting Leeuwarden. Nu zit er een meisje voor me die heel schichtig foto’s van zichzelf aan het maken is. Heerlijk dit. Ze zit dan in dat krappe nisje van twee stoelen en nog geen meter beenruimte voorzichtig te glimlachen naar haar telefoon. Ik kan dit allemaal volgen via de reflectie van het raam en de arme schat heeft geen idee. Zodra de man aan de overkant namelijk haar kant op kijkt stopt ze de telefoon weg alsof ze zelf ook niet weet wat dat ding in haar hand heeft (dat heeft ze nu dus al vier keer gedaan).  Dit is de generatie van de selfie’s, dat weet ik. Natuurlijk maak ik ze ook. Laats hadden we nog een discussie in de klas over wie er nou werkelijk selfie’s maakte. Eén meisje beweerde het nog nooit gedaan te hebben. Come on, iedereen heeft het geprobeerd, misschien niet openbaar getoond, maar geprobeerd zeker. Ze was wel het type meisje dat niks om haar uiterlijk geeft en het liefst reist door primitieve landen om van de culturen te ler

Ik zit op dit moment in de trein, richting Leeuwarden. Ik weet het, het is vier uur en school begint voor mij vandaag pas om kwart voor vijf. Eén lecture, die ik normaal gesproken niet de moeite waard zou vinden als ik daarvoor 40 minuten in de trein zou moeten zitten, maar op de een of andere manier heb ik vandaag de moeite genomen om wel te gaan. Het gaat namelijk over de invloed van Media en dat is nou precies een onderwerp dat interessant klinkt, met daarboven op ook nog het feit dat ik de lecture krijg van de beste docent die op Stenden rondloopt (volgens velen, ik ken maar 3 docenten). Maar vandaag is de eerste Herfstdag, al moet ik zeggen dat ik het gisteren en eergisteren al behoorlijk Herfst vond (wellicht omdat ik van een eiland kwam met 30 graden). En nu raast de trein naast de weilanden, natgeregende koeien die er geen erg in lijken te hebben en af en toe een fietster, met een poncho die gevuld lijkt met herfstwind. Het lichaam lijkt te vechten tegen de Herfst en wij r

Want ik ben hier op Curaçao, met een zacht briesje die gordijnen op laat waaien zoals beschreven wordt in The Great Gatsby en een zon gekust lichaam. Dat is zeldzaam in oktober, met al dat licht terwijl Nederland langzaam een donkere storm vol depressie boven zich krijgt te liggen. En de zanderige stranden en zoute golven zorgen voor zoveel twijfel. Ik ben geen kunstenaar en ik ben geen econoom. Ik ben... - daar moet ik misschien over tien jaar op terug komen. Ik schrijf, maar ik ben geen schrijfster en geen dichter. Ik doe maar wat. En songteksten zijn er om te aanbidden, die je zo diep kunnen raken dat je verlamd raakt. En een talent kun je ontplooien, dat weet ik wel. Maar ik ben niet een ware schrijfster en dat zou ik nooit woorden. Ik zou bij god niet weten wie ik ben. Ik weet wel wie ik wil zijn, op sommige momenten. Maar niet één simpel woord dat ik ken dat mijn wensen zou kunnen defineren. Alles waar ik in geïnteresseerd ben kan ik zelf niet ontwikkelen. Als ik een concept bed

Gisteren, 4 oktober 2014 zou de door-mij en vele anderen, geliefde band The 1975 naar Nederland komen. Utrecht, Tivoli Vredenburg. En voor ieder die mij al langer kent dan vandaag, weet dat muziek, concerten en artiesten de voornamelijkste reden zijn dat ik nog rond wandel op de ronddraaiende aardbol, met -al zeg ik het zelf- redelijke gedachtes en begrip. Ook The 1975 heeft daarbij geholpen. Ik had een kaartje gekocht via ticketmaster voor 18,50 euro. Zo goedkoop dat het bijna pijn doet: voor veertig euro had ik nog steeds een kaartje gekocht. Ik zat in de trein met een knagend gevoel dat ik toch echt iets vergeten was. Was ik zonder schoenen de deur uit gegaan? Misschien iets klein als een elastiekje? Of was mijn telefoon niet helemaal opgeladen? Toen de machinist, monotoon als altijd omriep dat, ja echt Dames en heren, station Utrecht, in aantocht was wist ik het. Ik schoot overeind, met trillende handen en tranen die al bijna mijn ogen vulde en mijn contactlenzen lieten prikkel

Ik wil zo veel. Ik wil zoveel mogelijk landen zien en mensen ontmoeten en dansen in de regen en zon-gekust terug komen. Ik wil meer kennis krijgen, leren en oefenen tot mijn hoofd bijna ontploft en mensen mij zo serieus nemen dat ik artikelen mag schrijven met het wordt 'ik'. Ik wil een theorie waardoor mensen gaan twijfelen aan de waarheid. Ik wil iets betekenen voor vast-zittende tieners (nee, niet de gevangenis) en het hele schoolsysteem omgooien. Ik wil een boek schrijven die verfilmt wordt en ik wil de perfecte zwarte jeans vinden. Ik wil elk beroep kunnen begrijpen en verwoorden. Ik wil zeven talen kunnen spreken en mijn haar kunnen afknippen zonder er spijt van te hebben (de eerste week). Ik wil een enkele reis maken naar Mars en de wereld laten inzien dat aliens niet meteen slecht van aard zijn. Ik wil bij de geheime dienst en ik wil de oerwouden redden, met daarin alle dieren (ook de spinnen). Ik wil in de politiek zonder onzin uit te kramen. Ik wil de westerse wereld

Ik weet dat mijn blog begon met serieuze onderwerpen, vervolgens ging naar sterk-opdringerige meningsuiting, daarna door een fase ging met humor en nu is beland als een bij elkaar geraapt zooitje, maar zo vind ik het wel leuk. Mijn blog is een weerspiegeling van mij, dat begrijpen misschien sommige lezers niet, maar alles wat ik hier schrijf is stuk voor stuk van mij. Het is niet geëdit, niet geschrapt of geforceerd. Het zijn allemaal eerste gedachtes die ik typ.., en vervolgens doe ik er helemaal niks meer mee. Maar dat is het leven, tenminste de mijne: Fases die mij wat hoeken van een samenleving hebben laten zien. En nu ben ik hier, in hetzelfde witte bed, maar dan zonder rot gedachtes (sommige noemen dat filosoferen) en met gevoel. Ik ben een groot brok stuk vol leven, al zeg ik het zelf. Ik eindig elke avond zo moe dat praten niet echt meer werkt, maar zo voldaan. En ik schaam me ervoor, dat ik het gevoel heb of dat ik soms zelf denk dat ik mensen niet meer interesseer omdat ik

written by me, Augustus 2014 ---- Magnetic Musicians Their suffering sounds of loneliness Their watering eyes watching the darkness of distance with fast beating hearts Their rhythmic fingers dance over my body But the kisses they throw everyone else. ---- Later is a long-lasting lie It's an elusive kiss floating through the air of time And like these butterflies, it disappears. Later is who you become, I have become later. ---- I once met happiness. A stranger looked me straight in the eye and told me about himself. At the end of the street, he stopped and smiled at me. My story was softly told and doubtful and when I looked up Happiness disappeared. 

Ik denk dat ik het haatte om een kind te zijn. Dat klinkt echt behoorlijk cynisch, hè? Ik weet dat heel veel mensen op deze wereld niks fijners vonden dan een jong kind zijn. Onwetend en fladderend door het leven. Ik vind niks mooiers dan het hier en nu en de toekomst, denk ik. Kind zijn is een stilstaande tijd-waar je toch in opgroeit. Je bent onwetend en je hebt te weinig kennis om reëel na te denken. Misschien ben ik wel een oude ziel, al weet ik niet of dat er werkelijk waar wat mee te maken heeft, maar vrijheid en wijsheid zijn zulke belangrijke sectoren van mijn bestaan. En nu ben ik hier, vol vrijheid en wijsheid en verantwoordelijkheid en ik heb eindelijk het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn. Ik ben snel, met alles. Zo was misschien wel vijf jaar middelbare school precies genoeg (en geen seconde meer). Natuurlijk vorm jij je als kind en puber, tot je vijftigste of tachtigste, tuurlijk.  Dat zie ik echt wel in. Maar waar ik nu ben is misschien waar ik aantoe ben, voor nu. Da

Er zijn van die dagen waarop de zomer meer op de herfst lijkt en de enige muziek die ik kan afspelen is van Lorde of The 1975. Ik weet het. Ik weet het. Ik heb gezegd dat ik wel behoefte had aan de kou, na slapeloze tijden door de hitte in de nacht. Wat ben ik een verwend nest. Ik vind dit emotieloze weer wel wat hebben, omdat mijn emoties plotseling een kleurrijk bestaan lijken te leven. Ik heb een hekel aan wisselvallig weer, omdat je niet weet wat je kan verwachten en de zon is te fel nadat de regenbui te hard is geweest. Dan voel je de regeldruppels, maar als je omhoog kijkt hangt de wolk niet boven jouw hoofd. Dat is nog eens pech hebben. Ik twijfel weer eens over het zijn op deze wereld. Niet van een negatieve of cynische context, maar van de plotselinge stappen die ik maak. Hoe het leven eigenlijk voorbij vliegt, begrijp je. Een jaar is eigenlijk maar zo'n minuscule tijd (ook in een mensenleven). Toch duren deze weken ongelofelijk lang. Deze vakantie lijkt wel een jaar ged

I'm sick to my stomach. Ik voel me zo machteloos als ik lees over de afschuwelijke sfeer in Ferguson. Als je niet weet wat daar aan de hand is: Michael Brown werd zaterdag nacht doodgeschoten door een politie agent, nadat hij van de supermarkt naar huis liep met een vriend. Hij werd uit het niets aangehouden. -onduidelijkheid- (volgens politiechef Jackson) probeerde Brown het wapen weg te slaan en werd de politieagent in het gezicht geslagen. Volgens getuigen had Brown zijn armen omhoog en vroeg hij: 'Don't Shoot Me' toen hij is neergeschoten. Volgens getuigen liep de agent toen op Brown af en schoot de dode jongens vervolgens nog 4 maal in zijn hoofd. Nu is het probleem dat de politie niks blootgeeft over het ongeval en de mensen zijn woedend. Een onschuldige jongen is neergeschoten omdat hij er 'angstaanjagend uit zag aka. eruit zag als een thug'. R U kidding me. Nu gaat dit vooral om pure haat, angst van de politieagent die toch nog zijn macht en gezag wil

Vroeger wilde ik altijd dichteres worden. Dit begon in 2003, toen ik dus een zesjarig meisje was. Mijn dromen waren groots en de kinderen in mijn klas begrepen niet wat ik daar mee bedoelde als ik in de kring vertelde dat daar mijn lot lag. (Ik besef nu pas dat mijn juf ook wel heeft moeten denken dat ik niet helemaal spoorde). En soms op slapeloze nachten krijg ik inspiratie, net zoals dat ik deze blog eigenlijk altijd op de meest onhandige tijdstippen schrijf. Ze zijn dan wel niet meer in het Nederlands, maar Engels met grammar mistakes telt misschien ook wel. i. The cigarette is stuck Between my blood red lips And its smell left on my tongue But his fragrance is still in my bed, so I won't come there again. ii. A secret within My lifeless eyes The thousands thoughts Of breathing air And the sweet and innocent skin Became a painting in itself. iii. You are to me A beware awakeness Into a night full of stars Whom will never shine bright

Het zielsgetal : laat uw werkelijke innerlijke persoonlijkheid zien, welke alleen door jezelf gekend wordt. 4 Hier hoort het element lucht bij (het denken). 4 is een hervormer op het sociale vlak (nieuwe moderne opvattingen). Wil nog wel eens de greep op de samenleving verliezen (onconventioneel gedrag). Voelt zich niet door iedereen serieus genomen. Dit type wil iedereen het liefst in zijn waarde laten, er is hem niet snel iets te gek of vreemd. Kan beslist niet tegen autoritair gedrag. In zekere zin komt dit waarschijnlijk voort uit een grote drang naar vrijheid. Soms kunnen zij helemaal naar de andere kant doorslaan. Bij alles wat maar even naar 'moeten' ruikt, zullen zij dwars gaan liggen. Dit kan natuurlijk niet, als er nergens regels zijn dan zou het een rommeltje worden. Als ze bij elektronische apparatuur in de buurt komen dan kan dat flinke storing veroorzaken. Je maakt de gekste dingen mee met deze elektrisch geladen persoonlijkheden. 4-Mensen hebben plotselinge in

Ik zat laatst te denken hè, stel Humans of Groningen (dat bestaat niet, sit down peeps) bestond en het creatief brein daarachter kwam op een dag op je af. Kijk je moet begrijpen dat ik niet-voorkomende situaties graag zo doordenk dat ze bijna realistisch worden en daardoor nooit meer voorkomen. Dit klinkt vaag. Maar op de een of andere manier werkt dit zo bij mij: Ik bedenk iets -waarvan ik graag wil dat het gebeurt- (hoeft niet onrealistisch, kan gewoon zijn dat ik hoop dat ik iemand tegen kom in de winkel... random voorbeeld) en zodra ik dat bedacht heb, zal het nooit in zijn levenslang niet gebeuren. Misschien werkt zo het leven wel en heb ik dat gewoon uitgevonden op een chagrijnige manier. Je moet dus gewoon altijd hopen op niks, of zo. Anywhore... de Humans of Groningen man komt op me afgelopen en vraagt aan mij het geheimzinnige wat hij altijd vraagt en ik moet maar een beetje over mezelf gaan brabbelen. Nou, wat zou ik zeggen? Waarschijnlijk zou ik ondanks dit hele stukje nog

Ik ben een nationalist, niet alleen tijdens het wk, maar ook gewoon in het dagelijks leven. Ik voel namelijk altijd de enorme drang om voor Nederland op te komen. De meeste Nederlanders hebben eigenlijk altijd wat te klagen. Nu, in deze tijd vol rampspoed en ongein, vinden we allemaal wat. Voor derde generatie buitenlanders aka Nederlanders met een bruin getinte huid, bruine ogen en donker haar willen heel graag laten weten dat het land waar ze in wonen (maar wat niet hun land is, zogenaamd) niks goed kan doen. Er is een vliegtuig neergehaald-neergeschoten en al het mismaakte dat de mensheid kan veroorzaken, en dat komt op het nieuws. Extra attentie omdat er 195 Nederlanders in dat specifieke vliegtuig zaten. Nederland is in shock, want zulke dingen gebeuren normaal gesproken niet. Laat staan een crash van een vliegtuig of een oorlog etc. zulke dingen gebeuren alleen aan de andere kant van de wereld, wanneer geen enkele Nederlander er werkelijk wat mee te maken heeft. 't Is tenslo

Ik schreef laatst een zinnetje over het One-Of-A-Kind zijnde, en dat natuurlijk iedereen dat wil bereiken. Ik denk dat ik daar op terug moet komen. Omdat ik zelf nou het 'groots en meeslepende leven'-type ben, wil dat natuurlijk niet zeggen dat zoiets voor iedereen geldt. Ik ken genoeg mensen, meer zelfs, die blijer worden van een huisje-boompje-beestje bestaan, al zie ik dat zelf als het meest afschuwelijkste bestaan. Er komt vast een tijd dat ik verlang naar een plek onder de zon, met een man, twee kinderen, een kat en een tuintje, maar op dit moment zie ik dat niet zo snel gebeuren. Dit komt omdat ik die grote drang heb om bijzonder te zijn, anders en interessant... en eerlijk gezegd dacht ik altijd dat iedereen die drang voelde. Natuurlijk is dat niet zo. Als je om je heen kijkt zie je altijd mensen in dezelfde kleding, maar ook met andere dingen geldt dit: zo vormen ze altijd groepen in de politiek, stijl etc. Groepen worden altijd gevormd om samen hetzelfde te zijn. Dat

Ik weet niet of ik uitgeput ben, maar werkwoorden vervoegen is heel erg moeilijk vandaag. Ik ben vandaag geland op Duitse en Nederlandse bodem, na Bulgarije te hebben verlaten. And yes I loved it. Niet alleen heb ik mezelf leren kennen, want blijkbaar ben ik zo super pro in vrienden-maken. Nu heb ik namelijk kennissen in Ukraine, Denemarken, Belgie en verspreid over Nederland. Trots. Toch niet zo'n loner als ik mezelf vaak omschrijf. Ik vond het in ieder geval heel erg leuk en soms hoop ik maar dat het leven altijd zo zou kunnen zijn. Zonnen, eten en uitgaan. Klinkt leeg en anoniem en toch zo intens, denk je niet? Het zonnestrand klinkt alleen al lekker zomers, maar het is dus ook echt wel heel erg cheap en mens-vriendelijk, ondanks spannende verhalen over corruptie, hoeren en pimps. Als meisje merk je daar misschien minder van, want iedereen wil alleen maar je voeten kussen en je gratis drank geven... en tja, laat ik nou net daarvoor overgevlogen zijn. Ben wel echt in shock doo

Mijn examenpraatje... nou niet de mijne, maar degene die voor mij was bedoeld... was aardig. Te positief zijn probeer ik te voorkomen, omdat ik daar op mijn hoge jurkje en eigenlijk veel-te-sexy jurkje bijna flauwviel en ietwat veel bekijks had. ''Als je die bloem daar bij mijn decolleté doet, is er dan niet teveel focus op mijn boezem?'' ''Iedereen kijkt toch naar je,'' zegt een onbekende vrouw die een bloemstukje aan mij vast haakt. Ja, nou, dat probeer ik te voorkomen. Maar ja. Dan moet je voor een groep van veertig mensen staan terwijl je alleen blikken voelt hangen op het bloemstukje dat veel te dicht hangt bij de afzakkende jurk en dus blootgevende decolleté. Great. Well, work it, zeggen we dan maar. Toch wel awkward op zijn officieel schoolgebeuren. O ja, het praatje ging over Prince - Kiss en mijn laptop obsessie wat blijkbaar geldt als hobby én mijn one of a kind zijnde. Dat laatste vond ik lief. Ik probeer natuurlijk altijd One Of A Kind t

Veel variatie is hier niet meer te vinden. Het zijn eigenlijk constant persoonlijke meningen of recensies over het concert waar ik geweest ben en ja ook vandaag heb ik er twee voor jullie. Vrijdag 20 juni 2014 ben ik naar sweet, sweet John Mayer geweest. Atleast, ik vind hem sweet, al beweert de media dat hij de grootste klootzak ooit is... talentvol is die wel. Dit extra concert dat vrijdag werd gehouden, ja daar was ik bij en ja ik stond daar bijna vooraan. Drie mensen voor mij om precies te zijn, in een zaal van 17.000 mensen. En sweet John kwam op, met zijn grijze shirt met een gekke opdruk en zijn bril. God, die bril... god... so hot. Ja, ik zwijmelde weg bij zijn uiterlijk, maar natuurlijk ook bij zijn geweldige stem, perfecte lyrics en bizar, ongelofelijk-niet normale gitaarspel. En ik was in tranen. Ja, echt vocht kwam uit mijn ogen gerold. Minpuntje? Ik miste nummers als Your Body is a Wonderland, Daughters, In Your Atmosphere en Stop This Train en jaaaaa, dit zijn oude n

Ik schrijf weinig, niet wetend of ik niet schrijf omdat ik niks meemaak of omdat ik juist veel meemaak. Vandaag is het leven niet saai, maar toch weer wel. Ik weet niet waarom, maar zulke gevoelens zijn er heel sterk bij mij. Mijn leven moet constant in beweging zijn en anders voel ik me leeg, droevig en eigenlijk heb ik dan alle symptomen van depressiviteit. Dat is niet grappig, dat is best wel ernstig. Vooral als ik heel veel feestjes gehad heb, veel met vrienden ben geweest en me prima vermaakt heb, valt een trage dag of een lege week extra zwaar. Ik ben dan moe, terwijl ik veel slaap. En verveel me, terwijl er best genoeg dingen zijn die ik kan doen. Nu ben ik hier. Donderdag was de uitslag, donderdag had ik een feestje, vrijdag werken en daarna een feestje, zaterdag was een uitkater-dag, dus een drukke dag en ik had een nieuw boek. Vandaag kwam er familie langs om mij te feliciteren en nu zijn ze weg. Nog geen twee uur. En nu is het niet zo dat ik voor me uitstaar en niks doe.

Yes, yes ik ben geslaagd. Ik werd wakker rond een uur of twaalf. Tussen vier en zes zou ik gebeld worden, en je weet wat ze zeggen... hoe eerder hoe slechter het nieuws. Dus de tijd tikte en ik verveelde me meer dan anders, dus ben maar gewoon een brownie gaan maken (die eigenlijk niet heel goed smaakte, maar dat terzijde). Toen mijn moeder om kwart voor vier thuis kwam werd het pas echt spannend... en mijn zus die om kwart over vier met de trein in Groningen aankwam. En toen mijn vader net het huis verliet om mijn zus op te halen van het station, rinkelde de telefoon harder dan anders. Even diep ademen en opnemen... 'Hey Dorise,' 'Hoi....?' 'Je bent geslaagd!' 'AAAAAAAAAAAH.' Zo ging het eigenlijk, want ik dacht toch echt dat ik een herkansing zou hebben voor wiskunde. Nu komt de ironie van het verhaal. Een uur later werd ik gebeld met de mededeling dat ze een fout hadden gemaakt en ik toch gezakt was. JOKE. Ik kwam om half acht op school om m

Knikkende knieën en schichtige ogen, want voor de vmbo'ers is vandaag de dag van de uitslag en morgen voor de havisten en vwo'ers, waar ik dus onder val. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik tot nu toe prima geslapen heb. Alleen had ik vandaag nogal een aparte droom over het feit dat ik een herkansing heb, kansloos of haalbaar. Ik kan wel kotsen. Het idee dat ik na het leven van dit heerlijke vrije leven ik weer met mijn neus in de boeken moet... Idunotwannaaa :(. Nu kan deze uitslag alle kanten op gaan, maar voel ik sinds vrijdag pas the pressure of passing. Het maakte me bijzonder weinig uit, maar door het leenstelsel en omdat ik toch nog een last-minute studie heb geboekt... En ik wil gewoon best wel graag horen dat ik geslaagd ben zodat ik nooit meer bezig hoef te zijn met ondraaglijk wiskunde van Ingrid. En nooit meer in contact hoef te komen met giechelende meisjes van het Werkmancollege. En nooit meer uit hongersnood uit de kantine hoef te eten. Nu ben ik waarschijnlij

Ik ben zondag naar Pinkpop geweest en zoals bij Lorde ook het geval was ben ik nog steeds in de wolken. Het was absoluut een geweldige ervaring... en waarschijnlijk ben ik er volgend jaar weer, daar in het puntje van Nederland. Met optredens als The Kooks, die alleen maar nummers speelde die ik mee kon zingen... of ik kan elk nummer meezingen. Maar ook Ed Sheeran, waarvan ik in november nogmaals mag genieten! En natuurlijk Arctic Monkeys met mijn soulmate Alex Turner. Er waren uiteraard veel meer bands en artiesten te vinden, zoals Chef's Special en ook zij waren super vet. Het weer was tja, geweldig maar af en toe zeer zwaar. Met dertig graden en een brandende zon en weinig schaduwplekken tussen de 650.000 mensen met zwetende lichamen en lange rijen voor water of ander drinken, tja, dat was soms lastig. Maar ik ben super bruin geworden en mijn haar super blond, al was dat niet helemaal het plan... Toch kan ik er niet negatief over zijn, want het was echt geweldig. Ik ben niet a

Lorde is het meest geweldige persoon op deze aarde. Ja. Zeventien jaar oud en zo succesvol en fierce. Ik koon tijdens haar dramatische en pakkende concert alleen maar weg zwijmelen. Ik aanbid haar, sinds die dag. Nu wil ik iedereen aanraden haar album Pure Heroine te luisteren en de sensatie van haar eenvoudige, maar toch volgeladen muziek te omarmen. Dit klinkt heel erg diep en zo, maar dat ik het gevoel dat ze bij mij oproept. Ik merkte wel dat veel meisjes in het publiek niet helemaal haar muziek begrepen (of sowieso Lorde niet begrepen), maar ik voel deze band met haar. Het zeventienjarige bestaan en het opgroeien dat erbij hoort, wat ze zo mooi omschrijft dat ik er kippenvel van krijg. Traditiegetrouw zweer ik plechtig naar elk concert te gaan dat zij in Nederland zal spelen.  

Weet je waar ik zo slecht tegen kan..: Mensen, en dan vooral meisjes die aan mij vragen waar ik een kledingstuk vandaan heb. Ik ben geen wandelende beautyblog. En ik ga je precies de reden uitleggen waarom ik dat dus ook niet ben. Ik heb waarschijnlijk stad en land afgelopen voor deze perfecte, diep zwarte skinnyjean en I swear to God, als je hem ook wil dan werk je er maar voor, bitch. Dit verschilt natuurlijk wel per geval en per persoon. Als ik je tegenkom en jij zegt, 'Wow, wat een mooie broek!' Dan zeg ik: 'Dankje, van de Forever 21'. Maar als ik je tegenkom en je niks zegt of vraagt alleen: 'Waar heb je die broek vandaan?' Dan lul ik er waarschijnlijk een verhaal omheen, of antwoord sowieso niet. Hiermee bedoel ik niet te zeggen dat je wat van mijn terug krijgt als je mij een complimentje geeft, nee. Hiermee probeer ik andere mensen te laten inzien hoe het leven werkt. Ja, tuurlijk, soms moet je dingen vragen en recht voor zijn raap zijn. Maar soms moe

Ik ga zakken, of nou ja... ik heb in ieder geval een herkansing, door die absolute-verschrikkelijke rotregel, ook wel de kernvakkenregel genoemd. I hate you.  Dit betekent dat je niet lager dan een 4 mag halen op wiskunde, Engels of Nederlands én je moet een 5.5 gemiddeld staan op alle cijfers van je centraal examen. Bitches. Ja, natuurlijk houden ze geen rekening mee met de zeventienjarige student die een kunst studie gaat doen, maar twee jaar geleden nog niet helemaal wist welke richting ze op wilde-dus koos ze breed. Nee, dat doen ze niet. Ik wil niet vervelend doen, echt niet, maar als ik verdomme wiskunde niet kan, laat mij leven! Nee, ik overdrijf. Tot voorheen maakte het mij allemaal niet zoveel uit, maar aangezien ik gisteren een wiskunde examen heb gemaakt en de herkansing vrijwel zeker is.. Ja, agh. Het maakt ook allemaal niks uit, dat weet ik ook wel. Maar het feit dat ik een jaar zou moeten overdoen voor een vak waar ik mijn leven lang niet meer bij in de buurt zou wille

Morgen beginnen de examens en ja, ook ik mag eraan geloven. De boeken liggen voor mijn neus, maar de barstende hoofdpijn (aka. migraineaanval) zorgt ervoor dat het leren bijna ondraaglijk wordt. Nu heb ik morgen kunst en ondanks dat ik weet dat ik het niet heel goed ga maken, denk ik wel dat ik de stof in mijn hoofd heb... Ik kan je alleen niet vertellen wat het ritmeschema is van een nummer, omdat ik geen verstand heb van muziek. Maar dat is ook iets wat je in de praktijk moet leren hè? Dus, I'm fucked. Ik ben vrijdag begonnen met leren, want ik dacht dat dat normaal was. En zo leerde ik dan vier uurtjes op een dag, terwijl ik later op facebook hoorde dat je werkelijk hele dagen al in de meivakantie bezig had gemoeten. Ja, daar zakte de hoop al in mijn schoenen. Nu ben ik in mijn 'party all night long'-fase en kan ik gewoon niet wachten tot deze week voorbij vliegt. En natuurlijk hoop ik dat ik het ook goed maak, zodat ik ook een reden heb om te feesten. Toch heb ik no

Ik weet eigenlijk niet of het iets van deze tijd is of dit fenomeen vroeger ook al speelde. En meestal ben ik onverschillig, of numb. Soms, op momenten als deze, voel ik de plotselinge woede uitbarsten. En dan zijn de rapen gaar. Meestal om dingen die mij nooit eerder hebben gefrustreerd, tot op zo'n moment als vandaag. Waar ik te vaak, te veel mensen over hetzelfde hoor. Dus, de ergenis van de dag: '' Being A Good Girl'' . Dit, werkelijk waar, lijkt iedereen zijn obsessie te zijn (en dan vooral van jongens). Iedereen wil een good girl en elk meisje moet een good girl zijn... etc. Ik heb weinig jongens ontmoet die behoefte voelden om iets te hebben (long-term) met een bad girl. Maar ik heb moeite met de termen bad en good. En waar gaat het nou werkelijk om? Wanneer ben je slecht? Wanneer ben je goed? En wanneer ben je perfect? Nou, volgens de 9gag-internetjeugd is dat een heel erg gemakkelijk antwoord: ''A good girl who's only bad for you.'&#

Ik geloof in horoscopen, tarotkaarten en al het bovennatuurlijke in de wereld. Dus vandaag heb ik mijn hele persoonlijke horoscoop berekend, wat nog aardig wat werk is, maar het resultaat is het meer dan waard. Zo leer ik niet alleen mezelf kennen in elk aspect, maar ook meer van westerse astrologie. Hier komt het: Ik ben geboren op 22 april 1997 om half 2 's nachts in de stad Groningen. Dit betekent dat ik een Stier ben. Dit betekent dat ik verschrikkelijk koppig ben en me het liefst vastklem aan oude gewoontes en mijn eigen ideeën. De maan in mijn geboortehoroscoop valt in de weegschaal. Dit is opvallend, want de maan staat voor het gevoelsleven. Zo vind ik schoonheid heel erg belangrijk en ben ik erg afwegend. Ik wil graag omringd zijn door rust, muziek en kunst. In mijn schooljaren met het communiceren en leren ben ik vooral fantasierijk, opofferingsgezind, vooruitziend en sensitief. Maar in mijn latere ontplooiing ben ik rebels, idealistisch, maar wel een strijder

Over precies een week zal de zon schijnen, omdat het precies zeventien jaar geleden is dat ik voor het eerst CO2 door mijn kleine longen liet ratelen, in plaats van een slok baarmoedersap of zo. Nu voelen de meeste mensen zich niet speciaal bij zeventien, maar ik ga me de absolute teenager voelen. Vraag maar aan Seventeen Magazine. Nu is het nogal scheef, want eerlijk gezegd speelt jarig zijn al twee jaar niet meer een grote rol. Als iemand vandaag aan me vraagt zou ik 14, 18 of ergens zwevend tussen die getallen kunnen zitten. Ik had altijd deze grote angst voor oud worden. En dan bedoel ik niet op mijn eigen benen staan en een carrière maken, maar dan bedoel ik echt oud worden. ' Settling Down ,' bedoel ik dan. Gaan denken aan de toekomst in het heden, in plaats van het zien als iets ver-wegs en onbestemd. Het opzoek gaan naar een man, voordat je eitjes hun vruchtbaarheid verliezen en jouw DNA voor altijd verloren gaat en je later niemand hebt die nog voor je zorgt... bla

Uh, ja ik denk er maar overna om de drugs-en vrouwenhandel in te gaan, want de huge need of money die op dit moment door mijn aderen stroomt is echt op een nieuw niveau. Nee hoor grapje. Ik ga niks illegaals doen, sit back. Maar meestal in geldnood niet zo'n probleem, wetend dat ik (normaal gesproken) binnen drie dagen weer geld zou hebben. Op dit moment, wetend dat ik over drie dagen weer geld heb, voel ik me nog leeg. De prachtige schoenen die mij wenken in de etalages en op internetsites. Ik kan ze bijna niet tegenhouden, maar ik moet mijn geld sparen omdat ik nog een vakantie moet betalen naar SunnyBeach. Oh, oh. Wat lastig is dit. Geld hebben, maar het absoluut niet mogen uitgeven terwijl je niks liever wilt dan het uitgeven. Ik heb geen kleding die ik voor 500 euro zou kunnen verkopen, laat staan andere dingen. Alles met waarde en de leuke dingen hou ik liever zelf en voor de rest is het te gebruikt om überhaupt nog te verkopen. Nu ben ik in tranen omdat het gat in mijn ha

Je zult het niet geloven, maar het verhaal dat ik je nu ga vertellen is waargebeurd: Zondag, 23 maart 12:13 sprong Dorise op haar fietsje om naar haar werk te rijden. De zon scheen, maar in de verte raasden de donderwolken. Dat was geen punt, want werk was maar zes minuten fietsen vanaf haar woonplaats tot aan de Euroborg. Maar ze had de schuurdeur nog niet in het slot laten vallen of grote druppels vielen uit de lucht. Met rollende ogen stak ze haar paarse paraplu in de lucht, die automatisch opengaat, en was ze de natte tranen van de hemel te slim af. Maar al snel veranderde de koude druppels in keiharde hagelstenen. Behalve dat ze verschrikkelijk veel pijn deden op een teer huidje, waren ze ook nog eens levensgevaarlijk. Net toen ze langs het water fietste begon het boven haar te donderen. Ze hapte naar adem, stak de brug over en besefte dat ze uitkwam bij een fietspad, omringt door grasvelden en in de verte een aantal hoge gebouwen, maar in haar ogen leek de paraplu het hoogste

Ja, ik heb mijn kaartje voor Pinkpop 2014. En nee, ik ben er niet zo blij mee als dat ik zou moeten zijn geweest. Ik heb namelijk alleen een dagkaart voor zondag. Snik snik en happy face, at the same time. Geen drie-dagen-kaart dus en gezellig camperen met de alternatieve hipsters. Ja, ik ga Ed Sheeran, Arctic Monkeys en Chef'Special zien, maar daarmee mis ik John Mayer, Jake Bugg (wrote about them here ) en Stromae. En ja, die verdomde Rolling Stones die ik ook wel had willen zijn, maar John Mayer was toch wel prioriteit. Helaas helaas valt hij op dezelfde dag als de Stones en mis ik mijn kans op een knipoog van John en een opzwepende gitaarsolo. Dat is natuurlijk wel jammer, aangezien al deze line-up de beste was die ik waarschijnlijk de komende vijf jaar ga meemaken. Anyway, het beste aan deze line-up was dat ik de kans had om al mijn artiesten te zien in één keer en anders (ja dat had ik gedaan) had ik stuk voor stuk hun concert bezocht. Nu ben ik wel heeel super heel heel

Ik zat zo te denken waarover ik kon schrijven. Ik zat al aan Jenna Hamilton haar onderwerpen te denken, maar ik heb geen Matty, Jake of Collin (vooral over die laatste naam ben ik erg treurig) in mijn leven. Dus ik dacht aan de lessen die ik gevolgd had, zag het bord van Engels weer voor mij waar mijn docente 250 subjects for our essay had geopend. Ik kwam dus tot de schokkende ontdekking dat op internet heel wat onderwerpen staan voor een leuke beschouwing of een meningsvol betoog. Nu vond ik dit uiterst merkwaardig én wereldvreemd. Niet dat daar op internet onderwerpen staan, dat is nou eenmaal het nú, maar dat er ook werkelijk interessante gegevens op te vinden waren wel. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit een betoog heb mogen schrijven over het belachelijke gedrag van meisjes tegen andere meisjes of dat kinderen van nu ergens zijn dan die van vroeger. Heerlijke onderwerpen toch? Nou, ik kan je vertellen... Ik heb inmiddels als drie keer het onderwerp Sociale Media behandeld en

Het is stil in mijn kamer en zelf de ambulance voor een tijdje niks van zich horen. Nou, dan is het tijd dat de gedachtes van 'de Dor' (naam voor alterego) gaan spoken. Dan denk ik aan meisjes in mijn klas die zo dom zijn, dat het vertrouwen helemaal wegvaagt voor HAVO en dat ik, de Dor, op het zelfde niveau zit als zij. Gebeurtenis omschrijving: Ik zit in de Engels les te praten met mijn docent over boeken die ik graag lees (Ja, praten over boeken is een van mijn favoriete bezigheid) als een blond meisje dat een drie heeft gehaald voor wiskunde een zucht en een steun laat horen. En nee, ik wil niet zeggen dat ze dom is als ze een drie haalt, want ze is slim en goed en talentvol in dingen als economie en wordt waarschijnlijk rijker dan ik, maar het verstand... Dus zij zegt, 'Wow, lees jij boeken?!' 'Uh ja?' mompel ik terug. 'Wow, lees jij boeken in het Engels?!' 'Uh ja?' 'Wow, wat knap.' Nou nee. Dat is nou eenmaal wat van je verwacht wor