Opvulling 2014
Ik schrijf weinig, niet wetend of ik niet schrijf omdat ik niks meemaak of omdat ik juist veel meemaak. Vandaag is het leven niet saai, maar toch weer wel. Ik weet niet waarom, maar zulke gevoelens zijn er heel sterk bij mij. Mijn leven moet constant in beweging zijn en anders voel ik me leeg, droevig en eigenlijk heb ik dan alle symptomen van depressiviteit. Dat is niet grappig, dat is best wel ernstig.
Vooral als ik heel veel feestjes gehad heb, veel met vrienden ben geweest en me prima vermaakt heb, valt een trage dag of een lege week extra zwaar. Ik ben dan moe, terwijl ik veel slaap. En verveel me, terwijl er best genoeg dingen zijn die ik kan doen.
Nu ben ik hier. Donderdag was de uitslag, donderdag had ik een feestje, vrijdag werken en daarna een feestje, zaterdag was een uitkater-dag, dus een drukke dag en ik had een nieuw boek. Vandaag kwam er familie langs om mij te feliciteren en nu zijn ze weg. Nog geen twee uur. En nu is het niet zo dat ik voor me uitstaar en niks doe. Maar een gevoel in mijn buik, pure verveling terwijl ik dit typ. Ik verveel me gewoon op dit moment, terwijl ik dat niet wil. Terwijl ik iets te doen heb? Terwijl ik schrijven leuk vind? Jezus, wat is er mis met mij kan jij je misschien afvragen, doe ik wel in ieder geval.
En tuurlijk kijk ik uit naar de dingen die komen, zoals een Macbook dat ik gekregen heb als cadeau voor het behalen van mijn diploma, yuuuu. En John Mayer concert vrijdag, waar ik heeeel erg naar uit kijk. Dat vult wel, voor even.
Eigenlijk dacht ik dat het dit jaar wel goed met me ging. Maar deze constante-verveling wordt gewoon echt irritant. En ik probeer er niet aan te denken en er niks mee te doen, maar het is als honger. De hele tijd aanwezig. En pleazzzz verwijs me niet door naar een psycholoog, ik kan nog altijd mijn eigen problemen wel oplossen. Overigens zou een psycholoog mij waarschijnlijk meteen voor gek verklaren of zich ernstig zorgen gaan maken en verschillende labeltjes op mij plakken, want ja, dat gebeurt als je je niet goed voelt. Oh, wacht. Daar zeg ik iets fout. Ik voel me goed, opvallend goed, echt waar. Ik heb niet een woord gevonden voor deze achtervolgende-lamlendigheid (oh, misschien is dat het woord), maar dat betekent niet dat ik me slecht voel of onzeker, of depressief, of teveel denkend aan de dood (al heeft de dood zo zijn verleidingen, denk je niet?) Haha.
Misschien is de verklaring simpel en helemaal niet zo gek als ik zelf altijd denk. Misschien moet ik wel gewoon een leven dat voorbij raast, constant beweegt en hard is en spoedig en problematisch. Niet groots of belangrijk, maar gewoon een fast-life, waar ik me nooit verveel.
Ik heb bijna het gevoel dat ik niet op mezelf kan zijn. Dat dit is wat ik omschrijf en de rillingen lopen over mijn rug. Wat gebeurt er als een asociaal persoon opeens niet alleen kan zijn? Als de kluizenaar van bomen houdt, zeg maar. Dat lijkt me overigens sterk, want ik verveel me niet meteen als ik alleen ben. Ik verveel me als ik leegte voel? Dat zou betekenen dat een oud probleem weer boven kwam en dat zou echt heel erg sucken. Want leegte kan je niet opvullen met mensen of feestjes of al die dingen, maar alleen met heel veel gedachtes.
Vooral als ik heel veel feestjes gehad heb, veel met vrienden ben geweest en me prima vermaakt heb, valt een trage dag of een lege week extra zwaar. Ik ben dan moe, terwijl ik veel slaap. En verveel me, terwijl er best genoeg dingen zijn die ik kan doen.
Nu ben ik hier. Donderdag was de uitslag, donderdag had ik een feestje, vrijdag werken en daarna een feestje, zaterdag was een uitkater-dag, dus een drukke dag en ik had een nieuw boek. Vandaag kwam er familie langs om mij te feliciteren en nu zijn ze weg. Nog geen twee uur. En nu is het niet zo dat ik voor me uitstaar en niks doe. Maar een gevoel in mijn buik, pure verveling terwijl ik dit typ. Ik verveel me gewoon op dit moment, terwijl ik dat niet wil. Terwijl ik iets te doen heb? Terwijl ik schrijven leuk vind? Jezus, wat is er mis met mij kan jij je misschien afvragen, doe ik wel in ieder geval.
En tuurlijk kijk ik uit naar de dingen die komen, zoals een Macbook dat ik gekregen heb als cadeau voor het behalen van mijn diploma, yuuuu. En John Mayer concert vrijdag, waar ik heeeel erg naar uit kijk. Dat vult wel, voor even.
Eigenlijk dacht ik dat het dit jaar wel goed met me ging. Maar deze constante-verveling wordt gewoon echt irritant. En ik probeer er niet aan te denken en er niks mee te doen, maar het is als honger. De hele tijd aanwezig. En pleazzzz verwijs me niet door naar een psycholoog, ik kan nog altijd mijn eigen problemen wel oplossen. Overigens zou een psycholoog mij waarschijnlijk meteen voor gek verklaren of zich ernstig zorgen gaan maken en verschillende labeltjes op mij plakken, want ja, dat gebeurt als je je niet goed voelt. Oh, wacht. Daar zeg ik iets fout. Ik voel me goed, opvallend goed, echt waar. Ik heb niet een woord gevonden voor deze achtervolgende-lamlendigheid (oh, misschien is dat het woord), maar dat betekent niet dat ik me slecht voel of onzeker, of depressief, of teveel denkend aan de dood (al heeft de dood zo zijn verleidingen, denk je niet?) Haha.
Misschien is de verklaring simpel en helemaal niet zo gek als ik zelf altijd denk. Misschien moet ik wel gewoon een leven dat voorbij raast, constant beweegt en hard is en spoedig en problematisch. Niet groots of belangrijk, maar gewoon een fast-life, waar ik me nooit verveel.
Ik heb bijna het gevoel dat ik niet op mezelf kan zijn. Dat dit is wat ik omschrijf en de rillingen lopen over mijn rug. Wat gebeurt er als een asociaal persoon opeens niet alleen kan zijn? Als de kluizenaar van bomen houdt, zeg maar. Dat lijkt me overigens sterk, want ik verveel me niet meteen als ik alleen ben. Ik verveel me als ik leegte voel? Dat zou betekenen dat een oud probleem weer boven kwam en dat zou echt heel erg sucken. Want leegte kan je niet opvullen met mensen of feestjes of al die dingen, maar alleen met heel veel gedachtes.
Reacties
Een reactie posten