LOSLIPPIG

Mijn examenpraatje... nou niet de mijne, maar degene die voor mij was bedoeld... was aardig. Te positief zijn probeer ik te voorkomen, omdat ik daar op mijn hoge jurkje en eigenlijk veel-te-sexy jurkje bijna flauwviel en ietwat veel bekijks had. ''Als je die bloem daar bij mijn decolleté doet, is er dan niet teveel focus op mijn boezem?'' ''Iedereen kijkt toch naar je,'' zegt een onbekende vrouw die een bloemstukje aan mij vast haakt. Ja, nou, dat probeer ik te voorkomen. Maar ja. Dan moet je voor een groep van veertig mensen staan terwijl je alleen blikken voelt hangen op het bloemstukje dat veel te dicht hangt bij de afzakkende jurk en dus blootgevende decolleté. Great. Well, work it, zeggen we dan maar. Toch wel awkward op zijn officieel schoolgebeuren. O ja, het praatje ging over Prince - Kiss en mijn laptop obsessie wat blijkbaar geldt als hobby én mijn one of a kind zijnde. Dat laatste vond ik lief. Ik probeer natuurlijk altijd One Of A Kind t

Veel variatie is hier niet meer te vinden. Het zijn eigenlijk constant persoonlijke meningen of recensies over het concert waar ik geweest ben en ja ook vandaag heb ik er twee voor jullie. Vrijdag 20 juni 2014 ben ik naar sweet, sweet John Mayer geweest. Atleast, ik vind hem sweet, al beweert de media dat hij de grootste klootzak ooit is... talentvol is die wel. Dit extra concert dat vrijdag werd gehouden, ja daar was ik bij en ja ik stond daar bijna vooraan. Drie mensen voor mij om precies te zijn, in een zaal van 17.000 mensen. En sweet John kwam op, met zijn grijze shirt met een gekke opdruk en zijn bril. God, die bril... god... so hot. Ja, ik zwijmelde weg bij zijn uiterlijk, maar natuurlijk ook bij zijn geweldige stem, perfecte lyrics en bizar, ongelofelijk-niet normale gitaarspel. En ik was in tranen. Ja, echt vocht kwam uit mijn ogen gerold. Minpuntje? Ik miste nummers als Your Body is a Wonderland, Daughters, In Your Atmosphere en Stop This Train en jaaaaa, dit zijn oude n

Ik schrijf weinig, niet wetend of ik niet schrijf omdat ik niks meemaak of omdat ik juist veel meemaak. Vandaag is het leven niet saai, maar toch weer wel. Ik weet niet waarom, maar zulke gevoelens zijn er heel sterk bij mij. Mijn leven moet constant in beweging zijn en anders voel ik me leeg, droevig en eigenlijk heb ik dan alle symptomen van depressiviteit. Dat is niet grappig, dat is best wel ernstig. Vooral als ik heel veel feestjes gehad heb, veel met vrienden ben geweest en me prima vermaakt heb, valt een trage dag of een lege week extra zwaar. Ik ben dan moe, terwijl ik veel slaap. En verveel me, terwijl er best genoeg dingen zijn die ik kan doen. Nu ben ik hier. Donderdag was de uitslag, donderdag had ik een feestje, vrijdag werken en daarna een feestje, zaterdag was een uitkater-dag, dus een drukke dag en ik had een nieuw boek. Vandaag kwam er familie langs om mij te feliciteren en nu zijn ze weg. Nog geen twee uur. En nu is het niet zo dat ik voor me uitstaar en niks doe.

Yes, yes ik ben geslaagd. Ik werd wakker rond een uur of twaalf. Tussen vier en zes zou ik gebeld worden, en je weet wat ze zeggen... hoe eerder hoe slechter het nieuws. Dus de tijd tikte en ik verveelde me meer dan anders, dus ben maar gewoon een brownie gaan maken (die eigenlijk niet heel goed smaakte, maar dat terzijde). Toen mijn moeder om kwart voor vier thuis kwam werd het pas echt spannend... en mijn zus die om kwart over vier met de trein in Groningen aankwam. En toen mijn vader net het huis verliet om mijn zus op te halen van het station, rinkelde de telefoon harder dan anders. Even diep ademen en opnemen... 'Hey Dorise,' 'Hoi....?' 'Je bent geslaagd!' 'AAAAAAAAAAAH.' Zo ging het eigenlijk, want ik dacht toch echt dat ik een herkansing zou hebben voor wiskunde. Nu komt de ironie van het verhaal. Een uur later werd ik gebeld met de mededeling dat ze een fout hadden gemaakt en ik toch gezakt was. JOKE. Ik kwam om half acht op school om m

Knikkende knieën en schichtige ogen, want voor de vmbo'ers is vandaag de dag van de uitslag en morgen voor de havisten en vwo'ers, waar ik dus onder val. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik tot nu toe prima geslapen heb. Alleen had ik vandaag nogal een aparte droom over het feit dat ik een herkansing heb, kansloos of haalbaar. Ik kan wel kotsen. Het idee dat ik na het leven van dit heerlijke vrije leven ik weer met mijn neus in de boeken moet... Idunotwannaaa :(. Nu kan deze uitslag alle kanten op gaan, maar voel ik sinds vrijdag pas the pressure of passing. Het maakte me bijzonder weinig uit, maar door het leenstelsel en omdat ik toch nog een last-minute studie heb geboekt... En ik wil gewoon best wel graag horen dat ik geslaagd ben zodat ik nooit meer bezig hoef te zijn met ondraaglijk wiskunde van Ingrid. En nooit meer in contact hoef te komen met giechelende meisjes van het Werkmancollege. En nooit meer uit hongersnood uit de kantine hoef te eten. Nu ben ik waarschijnlij

Ik ben zondag naar Pinkpop geweest en zoals bij Lorde ook het geval was ben ik nog steeds in de wolken. Het was absoluut een geweldige ervaring... en waarschijnlijk ben ik er volgend jaar weer, daar in het puntje van Nederland. Met optredens als The Kooks, die alleen maar nummers speelde die ik mee kon zingen... of ik kan elk nummer meezingen. Maar ook Ed Sheeran, waarvan ik in november nogmaals mag genieten! En natuurlijk Arctic Monkeys met mijn soulmate Alex Turner. Er waren uiteraard veel meer bands en artiesten te vinden, zoals Chef's Special en ook zij waren super vet. Het weer was tja, geweldig maar af en toe zeer zwaar. Met dertig graden en een brandende zon en weinig schaduwplekken tussen de 650.000 mensen met zwetende lichamen en lange rijen voor water of ander drinken, tja, dat was soms lastig. Maar ik ben super bruin geworden en mijn haar super blond, al was dat niet helemaal het plan... Toch kan ik er niet negatief over zijn, want het was echt geweldig. Ik ben niet a