LOSLIPPIG

Ik zit, once again, in de trein richting Leeuwarden. Nu zit er een meisje voor me die heel schichtig foto’s van zichzelf aan het maken is. Heerlijk dit. Ze zit dan in dat krappe nisje van twee stoelen en nog geen meter beenruimte voorzichtig te glimlachen naar haar telefoon. Ik kan dit allemaal volgen via de reflectie van het raam en de arme schat heeft geen idee. Zodra de man aan de overkant namelijk haar kant op kijkt stopt ze de telefoon weg alsof ze zelf ook niet weet wat dat ding in haar hand heeft (dat heeft ze nu dus al vier keer gedaan).  Dit is de generatie van de selfie’s, dat weet ik. Natuurlijk maak ik ze ook. Laats hadden we nog een discussie in de klas over wie er nou werkelijk selfie’s maakte. Eén meisje beweerde het nog nooit gedaan te hebben. Come on, iedereen heeft het geprobeerd, misschien niet openbaar getoond, maar geprobeerd zeker. Ze was wel het type meisje dat niks om haar uiterlijk geeft en het liefst reist door primitieve landen om van de culturen te ler

Ik zit op dit moment in de trein, richting Leeuwarden. Ik weet het, het is vier uur en school begint voor mij vandaag pas om kwart voor vijf. Eén lecture, die ik normaal gesproken niet de moeite waard zou vinden als ik daarvoor 40 minuten in de trein zou moeten zitten, maar op de een of andere manier heb ik vandaag de moeite genomen om wel te gaan. Het gaat namelijk over de invloed van Media en dat is nou precies een onderwerp dat interessant klinkt, met daarboven op ook nog het feit dat ik de lecture krijg van de beste docent die op Stenden rondloopt (volgens velen, ik ken maar 3 docenten). Maar vandaag is de eerste Herfstdag, al moet ik zeggen dat ik het gisteren en eergisteren al behoorlijk Herfst vond (wellicht omdat ik van een eiland kwam met 30 graden). En nu raast de trein naast de weilanden, natgeregende koeien die er geen erg in lijken te hebben en af en toe een fietster, met een poncho die gevuld lijkt met herfstwind. Het lichaam lijkt te vechten tegen de Herfst en wij r

Want ik ben hier op Curaçao, met een zacht briesje die gordijnen op laat waaien zoals beschreven wordt in The Great Gatsby en een zon gekust lichaam. Dat is zeldzaam in oktober, met al dat licht terwijl Nederland langzaam een donkere storm vol depressie boven zich krijgt te liggen. En de zanderige stranden en zoute golven zorgen voor zoveel twijfel. Ik ben geen kunstenaar en ik ben geen econoom. Ik ben... - daar moet ik misschien over tien jaar op terug komen. Ik schrijf, maar ik ben geen schrijfster en geen dichter. Ik doe maar wat. En songteksten zijn er om te aanbidden, die je zo diep kunnen raken dat je verlamd raakt. En een talent kun je ontplooien, dat weet ik wel. Maar ik ben niet een ware schrijfster en dat zou ik nooit woorden. Ik zou bij god niet weten wie ik ben. Ik weet wel wie ik wil zijn, op sommige momenten. Maar niet één simpel woord dat ik ken dat mijn wensen zou kunnen defineren. Alles waar ik in geïnteresseerd ben kan ik zelf niet ontwikkelen. Als ik een concept bed

Gisteren, 4 oktober 2014 zou de door-mij en vele anderen, geliefde band The 1975 naar Nederland komen. Utrecht, Tivoli Vredenburg. En voor ieder die mij al langer kent dan vandaag, weet dat muziek, concerten en artiesten de voornamelijkste reden zijn dat ik nog rond wandel op de ronddraaiende aardbol, met -al zeg ik het zelf- redelijke gedachtes en begrip. Ook The 1975 heeft daarbij geholpen. Ik had een kaartje gekocht via ticketmaster voor 18,50 euro. Zo goedkoop dat het bijna pijn doet: voor veertig euro had ik nog steeds een kaartje gekocht. Ik zat in de trein met een knagend gevoel dat ik toch echt iets vergeten was. Was ik zonder schoenen de deur uit gegaan? Misschien iets klein als een elastiekje? Of was mijn telefoon niet helemaal opgeladen? Toen de machinist, monotoon als altijd omriep dat, ja echt Dames en heren, station Utrecht, in aantocht was wist ik het. Ik schoot overeind, met trillende handen en tranen die al bijna mijn ogen vulde en mijn contactlenzen lieten prikkel