LOSLIPPIG

Laatst lag er een man voor de trein. Ja, alweer. Misschien was het ook wel een vrouw, ik heb niks gezien, maar mijn onderbuik gevoel schreeuwt toch om een zeer verdrietige man. Deze meneer lag niet voor mijn trein, maar voor de trein voor mij. En toen mijn trein stopte bij Buitenpost en vervolgens niet meer doorreed wisten we al snel hoe laat het was. Ja, er is iemand onder de trein gekomen. Nou, 'gekomen' lijkt mij wat zwakjes uitgedrukt, want het was geen ongelukje. Je komt niet zomaar tussen twee enorme weilanden net op een treinspoor te staan als er toevallig een treintje aan komt. Die man lag of stond daar bewust op dat spoor, en die reden was niet om het treinverkeer voor minstens twee uur plat te leggen.  Ik las ooit een blogpost over hoe mensen in de trein meteen hun telefoon pakken en bellen naar hun werknemers en werkgevers, familieleden en vrienden waarmee afspraken vast stonden, in plaats van even stil te staan bij de verloren ziel dat daar uit puur ongenoegen

Ik heb altijd de drang gevoeld om te shockeren, misschien dat ik daarom in de eerste klas de hele school op zijn kop zette (of op zijn minst een aantal docenten). Daarbij komt dat ik hou van mensen die shockeren: ik ben niet voor niks naar een Miley Cyrus concert geweest. En ja, met shockeren komt haat en onbegrip, maar dat vergeet ik af en toe. Vandaag bijvoorbeeld, toen ik eventjes blij was met mijn nieuwe badpak en mijn lichaam – waarvoor ik getraind en gegeten heb afgelopen tijd – werd het al snel heel erg ge-downgrade door één onbekende jongeman. Ik kreeg onder mijn o zo onschuldige foto de iets minder onschuldige reactie met daaronder: “Hahahaaa kanker sletje, waar is jou respect gebleven meid.” … Ja mag ik?... Wat is een slet? Een meisje of vrouw, natuurlijk. Wat is respect? Respect voor wie? Voor hem of voor mijzelf? Wat is überhaupt een ‘sletje’, een slet die maar een klein beetje slet is? Wat maakt mij het kwaadst? Het feit dat hij in een zin van negen woorden twe