Egoïsme

Laatst lag er een man voor de trein. Ja, alweer. Misschien was het ook wel een vrouw, ik heb niks gezien, maar mijn onderbuik gevoel schreeuwt toch om een zeer verdrietige man. Deze meneer lag niet voor mijn trein, maar voor de trein voor mij. En toen mijn trein stopte bij Buitenpost en vervolgens niet meer doorreed wisten we al snel hoe laat het was. Ja, er is iemand onder de trein gekomen. Nou, 'gekomen' lijkt mij wat zwakjes uitgedrukt, want het was geen ongelukje. Je komt niet zomaar tussen twee enorme weilanden net op een treinspoor te staan als er toevallig een treintje aan komt. Die man lag of stond daar bewust op dat spoor, en die reden was niet om het treinverkeer voor minstens twee uur plat te leggen. 

Ik las ooit een blogpost over hoe mensen in de trein meteen hun telefoon pakken en bellen naar hun werknemers en werkgevers, familieleden en vrienden waarmee afspraken vast stonden, in plaats van even stil te staan bij de verloren ziel dat daar uit puur ongenoegen een einde aan zijn leven heeft gemaakt. Die jongeman die dat geschreven had was waarschijnlijk onderweg naar huis, had geen haast of had een afspraak die gemakkelijk naar wat uurtjes later verschoven kon worden. Mensen bellen, vertellen wat er is gebeurt, willen hun baan niet kwijt. Ik was ondertussen woedend mijn vrienden op de hoogte aan het houden van deze waanzin. Het egoïsme in mijn lag daar op het puntje van mijn tong. Ik had een afspraak, een les die ik niet kon missen omdat ik dan misschien mijn propedeuse zou missen. Ik had een knorrende maag en zat daar in mijn eentje in een frisse treincabine. En die man, in die blogpost probeerde mij te vertellen dat ik op moest staan, moest treuren over het feit dat daar een ongelukkige man voor de trein is gesprongen: Hij wilde dit, hij was er van overtuigd dat dit het beste voor iedereen zou zijn. Hij dacht beter af te zijn, voor nu. Misschien had die beter kunnen worden, misschien niet, maar vijf minuten voor dat de trein komt had hij een duidelijke keuze gemaakt. 

Toen ik een kwartier later gedumpt werd op een klein station in the middle of nowhere (letterlijk the middle, want het ligt precies tussen Groningen en Leeuwarden in) met de hoop dat er vervangend vervoer zou komen (daar mochten de andere passagiers en ik nog mooi minstens een uur op wachten). Ondertussen lag die man daar misschien nog op het spoor, in de kou, waarschijnlijk nauwelijks meer in de vorm die wij als mens zo makkelijk verstaan. Wij allen met een oog op de klok en monden die palaveerden over de belachelijke service van de Arriva. De man gedragen door verdriet vergeten. 

Twee uur later werd ik vergezeld door een oudere vrouw, bellend over het ongemak van vandaag zei ze iets wat ik toch wel waardeerde: "Het is toch eigenlijk gewoon zo sneu. Ik zeur wel over al het wachten, maar denk nou aan de familie van die persoon. Ik ga toch heerlijk een week op vakantie en ben dit over een dag weer vergeten." 

Zo is het ook eigenlijk wel. Desondanks dat ik in die twee uur gedragen werd door egoïsme, werd die arme man gedragen door diezelfde kwaal. Ik wil toch iedereen afraden om zelfmoord te plegen door zichzelf voor de alles verwoestende wielen van de trein te gooien. Ik wil iedereen afraden zelfmoord te plegen. Het leven kan misschien zo slopend zijn, maar af en toe is dat het waard.