LOSLIPPIG

Het is 31 december 2013, de laatste dag van het jaar. Vanavond gaan we dat vieren... of we vieren het nieuwe jaar? Of beide. En op zo'n dag als deze hoor je te reflecteren op het jaar dat voorbij is gevlogen, maar helaas voor mij kan dat niet helemaal. Misschien komt het wel door de Vodka (al drink ik maximaal één keer in de drie maanden) en dat het in plaats van mijn kennis aantast in de toekomst, jaren van het verleden doet vergeten. Ik kan je vertellen, groep 6 is volledig uit mijn geheugen. En in zo'n jaar met 12 maanden onthoud ik altijd alleen de laatste vier, die waren goed. Verlossend en misschien zelfs ontspannend, dus voor zover mijn oordeel over 2013. Ik heb er zelfs een tijd lang over na moeten denken welk jaar het volgend jaar (morgen) eigenlijk wordt. Gelukkig laat iedereen op Twitter en Facebook mij dat wel weten en gek genoeg dacht ik het hele jaar lang dat ik nu leefde in 2012, maar het jaar daarvoor ook 2012 was, want 2011 is al te ver weg. Maar dat is niet

Zo, ik heb het gezegd. Nu allemaal geshockeerd reageren, omdat niet fan zijn van Beyoncé gelijk staat aan niet geaccepteerd worden in de samenleving en geen muzieksmaak hebben. Bij mij thuis is de Beyoncé overheersing ook te merken. Want Beyoncé is een heilige, een alleskunner. Heb je ooit een schandaal gehoord over Beyoncé? Heb je ooit een valse noot gehoord van Beyoncé? Ik kan er slecht tegen dat Beyonce afgespiegeld word als een heilige, die niks fout doet, en simpelweg perfect is omdat ze haar privéleven afschermt. Ik wil niet vervelend doen, maar zo perfect is ze niet. Weten jullie nog die foto die gemaakt was bij de Super Bowl, waarbij ze eruit zag als een man... Ja of nee? want die foto heeft ze laten verwijderen van het internet. Ze mag dan goed kunnen dansen en zingen, maar haar eigen muziek maken met instrumenten? Ho maar. In plaats van Beyoncé nu af te katten, wil ik alleen maar zeggen dat er zoveel andere artiesten net zoveel talent hebben. En ik heb het fout gezegd. Ik heb

Omdat we bij mij thuis geen Sinterklaas hebben gevierd (behalve een 'surprise dinner') wilden we Kerst wel groot vieren. Want ja, we're living in a material world and I am a material girl. Dus dan moet je een lijst maken met dingen die je wil en ook nog mag verwachten, want nog vrij moeilijk is. Behalve dat ik nu eindelijk een IPhone wil, moet het ook iets realistischer bekeken worden. Want wat wil je nu eigenlijk. Natuurlijk denk je aan alles wat je altijd al hebt willen kopen, maar je eigen geld niet aan uit wil geven... zoals.... BOEKEN! Dus ja, mijn lijst staat vol met boeken. De ravenjongens, De godinnentest, Clockwork Angel en Het Teken van Athena, want ik lees alleen fantasie boeken. Verder... uhm, een donker grijze Eastpak, omdat de jongen in mij zo langzamerhand naar boven komt. En het leek mij opzich wel handig, zo'n tas. Dan nog heel veel spulletjes van IKEA, want mijn kamer is nog niet volmaakt. Omdat ik mijn Art prints heb ontvangen (www.society6.com new f

Over ander half uur moet ik werken, voor 7 uur. Beter gezegd; van drie tot tien staan. Dat vergt eigenlijk best veel kracht, terwijl je ondertussen vriendelijk moet blijven tegen klanten... en collega's. Dat is niet heel lastig, omdat je altijd nog de veilige plek in je hoofd hebt waar je ze alle woorden noemt die nooit hardop gezegd zouden kunnen worden. Ondertussen probeer ik ervoor te zorgen dat mijn blik mij niet verraad. Want sinds ik werk, wat ik nu al een tijdje doe, ben ik erachter gekomen wat voor een afschuwelijke, egoïstische, gierige wezen wij, de mens, zijn. Als je werkt ben je voor die oude, chagrijnige stressende vrouwen een robot of een dreiging als ze samen met hun vriendje zijn. Ondertussen probeer jij te blijven lachen en vooral op hen te focussen en niet op hun partners, die meestal veel vriendelijker zijn... omdat je geen boze blikken wil en zuchtende vrouwen, want daar word je echt niet blij van. Ook denken mensen dat ze heel veel indruk op je maken als ze zog

Ziek zijn is helemaal niet leuk. Nee wacht, ziek zijn is leuk als je schoolziek bent en je een veel te lange dag mist met helemaal geen leuke vakken, maar ziek zijn is helemaal niet meer leuk als er geen einde meer aankomt en op je benen staan voelt alsof je 6 Werkman-trappen bent opgelopen. Ik werd 5 december, in de avond, ziek. Nou, ja 'ziek'... erg verkouden, dat vrijdag misschien niet zo'n succes zou worden op school. Dus besloot ik maar in bed te blijven liggen. Zaterdag was ik weer beter en kon ik aan het werk, net zoals zondag. Maar maandagochtend werd ik wakker... ver-sch-rik-ke-lijk misselijk en geen kracht, dus viel ik terug in mijn bed. Probeerde een Stepsil tegen de krabbende keelpijn, maar dat kwam er gewoon weer uit. En daar begon de ellende. Ik kon niks meer binnen houden. Een banaan... bluuugh. Thee... kwam eruit. Geraspte appel... kwam eruit voordat ik het nog maar had doorgeslikt. De geur van eten zorgde er voor dat mijn maag omdraaide en be

Wat is het waard om een 'artikel' over te schrijven, denk ik. Ik zou maar al te graag willen zeuren over de toekomst, zoals al mijn andere stukjes. Of ik zou willen schrijven over mijn zus die ligt te stinken in mijn heerlijke driepersoonsbed met kerstverlichting, maar dat is ook niet boeiend genoeg. Overigens kan ik ook een heel stuk vol schrijven over mijn tripje naar London dat in 2014 gaat plaats vinden en waar ik mij eerder zorgen om maak dan dat ik er heel veel zin in heb, omdat ik er eigenlijk met een miljoen naar toe wil... en dat wordt lastig zonder de pinpas/creditcard van mijn ouders en de hoge valuta van de Britse pond. Ik kan ook de titel van mijn blog waarmaken, Loslippig en vervelende types gaan afkatten... en op dit moment heb ik daar ook wel zin in. We weten allemaal dat we alleen een hekel kunnen hebben aan mensen die we niet begrijpen. De types die geen liefde kennen en de types die geen types kennen. De types die geen boeken lezen en de mensen die hun