A rebel doesn't mean Herpes.

Wat is het waard om een 'artikel' over te schrijven, denk ik. Ik zou maar al te graag willen zeuren over de toekomst, zoals al mijn andere stukjes. Of ik zou willen schrijven over mijn zus die ligt te stinken in mijn heerlijke driepersoonsbed met kerstverlichting, maar dat is ook niet boeiend genoeg. Overigens kan ik ook een heel stuk vol schrijven over mijn tripje naar London dat in 2014 gaat plaats vinden en waar ik mij eerder zorgen om maak dan dat ik er heel veel zin in heb, omdat ik er eigenlijk met een miljoen naar toe wil... en dat wordt lastig zonder de pinpas/creditcard van mijn ouders en de hoge valuta van de Britse pond. Ik kan ook de titel van mijn blog waarmaken, Loslippig en vervelende types gaan afkatten... en op dit moment heb ik daar ook wel zin in.

We weten allemaal dat we alleen een hekel kunnen hebben aan mensen die we niet begrijpen. De types die geen liefde kennen en de types die geen types kennen. De types die geen boeken lezen en de mensen die hun leven voorbij laten gaan door te leren.

Ik heb geen begrip voor het type 'braaf'. Of burgerlijk. En hoe burgerlijk ik ook ben, er is een limiet. Ik begrijp niet het type dat na school thuis komt en dan een kopje thee drinkt met moeders, vervolgens naar boven gaat om te leren en rond half zes avond eet en daarna gtst kijkt, en ja ik heb een specifiek iemand in mijn hoofd. Dat is precies het type dat alles goed doet in de wereld, maar niet het lef heeft om een boek te begrijpen. Die het niet aan durft om zich te verdiepen in een nieuwe wereld die voor je uit geschreven is door iemand onbekend. Want jou type wereld is de wereld waar je naar school gaat en leert over waargebeurde kennis-verhalen, die je horizon helemaal niet zo verbreden. Als je niet leest, of documentaires kijkt of liedjes luistert met diepgaande teksten die ik bij je losmaken. Want dat is wat deze tijd voor mijn leeftijdsgenoten hoort te zijn. En het is logisch dat je ouders je proberen te waarschuwen voor alle verleidingen van het leven, maar is dat niet wat leven is? Als je drugs gebruikt, gebruik het goed. Als je de slet wilt uithangen, doe het goed. Maar belangrijk is dat je dan de gevolgen er van onder ogen komt. En dat is wat leven is, in mijn ogen. De gevolgen onder ogen komen. Door thuis te komen na school (terwijl je bent opgehaald omdat het regende) en daarna praat over de dingen die je vrienden tegen je gezegd hebben en vervolgens gaat leren, tot het tijd is voor gtst... dat zorgt er niet voor dat je de gevolgen onder ogen leert komen, dat zorgt ervoor dat je een eenzijdig leven krijgt waarvan je niet leert hoé je moet leven, maar hoe je de dingen die je op school leert in je hoofd moet stampen, maar guess what... school is niet alles. En zodra dat leven voorbij is en je echte kennis moet leren begrijpen, wordt het lastig. Want je kent geen consequenties. En als je dan op een dag faalt en je moeder zit thuis niet meer op je te wachten met een kopje thee en koekjes en het volgende proefwerk kan je cijfer niet meer ophalen, dan leer je pas de consequenties... en die komen dan te laat. Want hoe moet je je dan voelen? Wat weet je als je nooit hebt begrepen hoe jij er instond toen je jong en onbezonnen was? Hoe je je voelde in je tienerjaren, toen je gevoelens sterker waren dan ze ooit zullen zijn. Wat weet je dan echt van het leven als je het hebt overgeslagen, door altijd de brave te zijn. En met niet-braaf zijn bedoel ik niet dat je drugs moet nemen, seks moet hebben met onbekende mensen, maar met niet-braaf zijn bedoel ik dat je standaard leven best een keer anders kan. Dan je best een keer een boek open kan slaan en een ander leven kan proeven. Dat je best een keer dronken mag zijn en op de regenachtige straat mag liggen met een sigaret tussen je lippen, want dat zorgt er niet voor dat je toekomst vergaat? Wat de toekomst dan ook is, op zo'n moment. Ik durf te wedden dat je er meer van leert. Ik heb er sowieso meer van geleerd dan dat ik heb geleerd van Engels, dit jaar. Want je leert dingen door ze te proeven, voelen en meemaken. Door de dingen onder ogen te komen, door spijt te hebben en door je alleen te voelen, kut en mismaakt. Want wat heb je aan je wiskunde sommen als jij later geslagen en vergeten en gebroken wordt, omdat je nooit hebt geprobeerd en geleerd in je tienerjaren wie je kunt vertrouwen... behalve je moeder en je docenten. En wat weet je dan echt van het leven? En wat heb je dan nog aan die negen voor die leertoets van Nederlands.