LOSLIPPIG

Jongens, jongens... welke dag is het? Een dag voor de toekomstige geschiedenis van Dorise Luciana Rienhart. A, oui. Ja ja ja. Ik heb nog nooit zoveel blijdschap gevoeld in mijn leven. Wetend dat ik een talent heb is écht een geweldig gevoel. Sommige mensen zijn er op hun achtste al achter dat ze kunnen zingen, of dat hun jukbeenderen are to-die-for. En sommige mensen komen er helemaal nooit achter. Maar ik, heb het ontdekt... denk ik? Ik heb toch verteld dat ik een boek had verstuurd naar een uitgeverij, omdat ik het zat was dat ik uren naar fantasie boeken moest zoeken maar niet vaak het boek vond met de juiste elementen. Die elementen zijn fantasie, een mooie jongen en uh ja. Dat was het. En vandaag kreeg ik een opgewekt ringetje dat mijn manuscript 'heel erg leuk is' zo op het eerste oog. De vrouw gaat het door kijken en wil mij uitnodigen op een gesprek. Ah yes yes! *giechelt*. Het meisje met de belachelijke spelling heeft een verhaal geschreven. Het is een wonder, het is e

Ik ben mijn bed uit gesprongen om mijn laptop op mijn schoot te trekken en nu zit ik in het donker, met alleen mijn bureaulampje aan, te typen vol rage. Ik scrolde niets vermoedend door mijn Facebook timeline tot ik plots een foto tegenkwam die was geliked door -persoon wil liever onbekend blijven-, waarin stond (moet koeienletters) GIRLS STOP QUOTING MARILYN MONROE. SHE WAS A WHORE NOT A PHILOSOPHER. En mijn handen begonnen te trillen uit woede en ik wilde op dat moment mijn haat aan Facebook en de jeugd van tegenwoordig uitgillen op Twitter en Loslippig.blogspot.nl. Dus dat deed ik (ik ben alleen actief op Twitter als ik ergens fel tegen ben of als ik een liedje met een goede songtekst heb ontdekt). Maar binnen no-time had ik een rate-limit van 6 minuten en kon ik niet meer tweeten en moest ik tot bedaren komen. Dat sta ik niet toe, dus sprong ik uit mijn bed (I know, het is tien uur maar drastisch weekend en slaap teveel-problemen) op het verder te vertellen op mijn white paper blog

Het is februari. Ik wilde bijna zeggen januari, want dat zijn twee maanden waarin het leven eigenlijk niet heel veel voorstelt. Dat is oké, voor een tijdje. Dan kan ik mij terugtrekken in boeken en films, terwijl ik geniet van late-night-snacks. Als toetsweken zijn geweest en het leven weer rustig wordt, het weer weer grijs en de dagen langer, maar de vermoeidheid eerder komt, dan moet je daar soms helemaal niet om klagen. Ik doe misschien wel vrij weinig, maar dat is precies waar februari om gaat. De hoogtepunten zijn Valentijnsdag (en dat is nou echt een voorbeeld van een bagger en laag hoogtepunt) en krokusvakantie. Nu heb ik natuurlijk vele aanbidders (en aanbid ik vele), maar als we (mijn aanbidders en ik) dat de wereld in wilde brengen dan deden we dat wel niet op Valentijnsdag... at least I hope. Hoe dan ook. Valentijsdag is leuk, op school... om dan een leuke oog look te maken en een sappige outfit, omdat het vooral om het thema gaat. Veder is het niet heel indrukwekkend. De kr