do, 20 februari 2014.

Jongens, jongens... welke dag is het? Een dag voor de toekomstige geschiedenis van Dorise Luciana Rienhart. A, oui. Ja ja ja. Ik heb nog nooit zoveel blijdschap gevoeld in mijn leven. Wetend dat ik een talent heb is écht een geweldig gevoel. Sommige mensen zijn er op hun achtste al achter dat ze kunnen zingen, of dat hun jukbeenderen are to-die-for. En sommige mensen komen er helemaal nooit achter. Maar ik, heb het ontdekt... denk ik?
Ik heb toch verteld dat ik een boek had verstuurd naar een uitgeverij, omdat ik het zat was dat ik uren naar fantasie boeken moest zoeken maar niet vaak het boek vond met de juiste elementen. Die elementen zijn fantasie, een mooie jongen en uh ja. Dat was het.
En vandaag kreeg ik een opgewekt ringetje dat mijn manuscript 'heel erg leuk is' zo op het eerste oog. De vrouw gaat het door kijken en wil mij uitnodigen op een gesprek. Ah yes yes! *giechelt*. Het meisje met de belachelijke spelling heeft een verhaal geschreven. Het is een wonder, het is een wonder! Ik ben helemaal, maar dan echt helemaal in de wolken. En zelfs als dit uiteindelijk op niks uitloopt, woon ik in de wolken. Wetend dat ik verhalen kan bedenken met potentie. Dat is echt het grootste compliment ooit.
Daarnaast heb ik van mijn lievelingsvak-docent te horen gekregen dat ik 'zeker weten vwo moet gaan doen'. Dat ga ik niet doen, want ik heb wel wat beters te doen in mijn leven.... maar het feit dat ik op dit moment onder niveau werk vind ik zo'n fijn idee. Wat een geweldige week voor kennis en de toekomst. Ik ben in mijn nopjes. Of in de dopjes?