LOSLIPPIG

I was born with a skin created from a mixture of  black and white whom equally decided to turn gold I developed silver curls that desperately tried to escape my mind like thoughts or snakes I grew and saw with green eyes the color of poison,  the luck from a four-leaf clover perhaps combined  I am living with a mind that dreams deeply and writes lightly  while the ink of my lefthand  feeds the paper spirit  I was born sometime and when everything is stuck, the spirit leaves unseen knowledge keeps expanding 

soms druppen tranen  zo uit mijn bolle brein mijn keel in huilt dan mijn geweten of het achterste stukje idee van de herinneringen aan toen het allemaal precies hetzelfde was? 

Ja, dit gaat zo 'very cheesy' klinken, maar we zullen het toch ooit moeten hebben over vroeger. Uh, ik bedoel dan niet mijn leven, maar mijn leven: turnen. Hoeveel mensen weten dat? Volgens mij twee. Praat ik er vaak over? Nee. Zal dat dan toch maar eens tijd worden? Zeer zeker. Simpelweg heb ik vanaf mijn zevende tot mijn twaalfde (? einde eerste klas van de middelbare school) zeg maar gerust full-time geturnd. Ja, gymnastiek maar dan voor gevondenen. En nee, ik zat niet bij de meisjes die in balletpakjes en tutu's naar 'gym' gingen. Ik zat op turnen, 'selectie' turnen. Wat je kan vertalen als 10 a 15 uur in de week in een muffige zaal doorbrengen om te trainen op lenigheid, kracht en conditie. Oefeningen constant overdoen om het perfect te krijgen. Er zit ook niks sierlijks aan turnen. De dames dragen witte enkelsokken, dat is ook echt cool daar, vooral als er ook een Nike teken opstaat. Jaren 90 stoffige elastieken in een de zelfde stof als je turnpakje

Het is inmiddels half twee 's nachts, maar mijn hoofd blijft maar tollen. Niet letterlijk gelukkig. En misschien zelfs wat overdreven. Ik was altijd diegene waarbij het niet lukt. Nee, niet met je ogen gaan rollen. Tuurlijk, het lukt altijd bij mij, in de grote lijnen, de doelstelling die er toedoen: zoals slagen met minimale inzet. Toch lukt het nooit echt: de middelbare school was voorbijrazend, maar ik zat niet in de auto. Ik heb de jaren praktisch in bed beleefd. Ik heb niet elke belachelijke activiteit met beide armen aangenomen. Wat zou dat ook, eigenlijk? Ik wil niet naar Stanford University met een 10 gemiddeld en tienduizend na-schoolse activiteiten. Ik ben misschien een streber, maar simpelweg dingen voor het plezier doen kan er nog net bij. Het lukt niet met de simpele dingen. Na vijf jaar proberen om een baan bij Albert Heijn te krijgen ben ik geen enkele keren terug gebeld. Ja, nu moet ik toegeven dat ik er nooit wilde werken. Dat ik gesolliciteerd heb terwijl ik al