The memories: Turnen
Ja, dit gaat zo 'very cheesy' klinken, maar we zullen het toch ooit moeten hebben over vroeger. Uh, ik bedoel dan niet mijn leven, maar mijn leven: turnen. Hoeveel mensen weten dat? Volgens mij twee. Praat ik er vaak over? Nee. Zal dat dan toch maar eens tijd worden? Zeer zeker.
Simpelweg heb ik vanaf mijn zevende tot mijn twaalfde (? einde eerste klas van de middelbare school) zeg maar gerust full-time geturnd. Ja, gymnastiek maar dan voor gevondenen. En nee, ik zat niet bij de meisjes die in balletpakjes en tutu's naar 'gym' gingen. Ik zat op turnen, 'selectie' turnen. Wat je kan vertalen als 10 a 15 uur in de week in een muffige zaal doorbrengen om te trainen op lenigheid, kracht en conditie. Oefeningen constant overdoen om het perfect te krijgen. Er zit ook niks sierlijks aan turnen. De dames dragen witte enkelsokken, dat is ook echt cool daar, vooral als er ook een Nike teken opstaat. Jaren 90 stoffige elastieken in een de zelfde stof als je turnpakje en je haar zo strak achterover dat dat wel de reden moet zijn van mijn vele hoofdpijn. Turnen is een wereldje op zich, die eigenlijk vrij weinig mensen snappen. Sowieso als iemand tegen me zegt: 'Ah, ik zat ook op turnen', moet ik al met mijn ogen rollen. Hoogstwaarschijnlijk zat je niet op turnen, ook al leerde je radslagen en handstanden. Super, maar nee.
De ouders van turnsters zijn enorm fanatiek (zoals missverkiezing-moeders). Deze ouders gaan in de jury en kennen de fijnste details van de sport. Mijn ouders waren trouwens niet zo. Ook is het na verloop van tijd normaal om je trainer soms 'papa' te noemen (per ongelijk natuurlijk, ew). En leer je met pijn om te gaan. Nee liefjes, geen pijntjes, pijn. Bij mijn eerste 'selectie' turnles (die meteen vrij hardcore was) ben ik na een salto met mijn knie tegen mijn gebit aangekomen, de tandafdruk stond in mijn knie, de tanden gelukkig nog in mijn mond. Ooit ben ik een keer los geglipt van de hoge lat met mijn rug op de lage lat, achterover geklapt en een tijdje op de grond gelegen. Spontane bloedneuzen en 3 jaar lang durende blessures in enkels en knieën zijn overigens ook niet meer dan normaal.
En dan, de krachttraining. Soms zie ik patsers in de sportschool zich opdrukken alsof het de lastigste zaak van de wereld is én ze zeker een applaus verdienen. Ah, kom op, ik kan opdrukken en tussendoor klappen, want ja... turnen. Ondanks dat ik er tot mijn twaalfde uitzag als een zeer gespierde man in combinatie met een zeer dun kind (Je weet wel, het type jongetje dat in de musical The Lion King speelt) verdween deze mannelijk de dag nadat ik van turnen afging. Zware blokkering, dus please ouders, laat je kind in vrede groeien. Het zeer grote pluspunt is dat, ondanks ik vijf jaar niet actief gesport heb en zeker niet als een malle geturnd heb, heb ik nog steeds de techniek van de krachttraining zo goed in mijn hoofd zitten (Je weet wel het fenomeen lichaams-herinnering, wat wil zeggen dat je lichaam vroegere houdingen gemakkelijk onthoud) dat ik na heel wat vetrollen meer nog steeds zonder pardon kan opdrukken, sit-uppen etc. als een malle. Dit geeft ook aan dat techniek een veel groter fenomeen is dan kracht. En ja, ik was dol op turnen, dus ik moet nu ook niet het zielige meisje uit gaan hangen dat treurig terugkrijgt op haar vergooide jeugd. Ik vond het helemaal mooi, toen.
Simpelweg heb ik vanaf mijn zevende tot mijn twaalfde (? einde eerste klas van de middelbare school) zeg maar gerust full-time geturnd. Ja, gymnastiek maar dan voor gevondenen. En nee, ik zat niet bij de meisjes die in balletpakjes en tutu's naar 'gym' gingen. Ik zat op turnen, 'selectie' turnen. Wat je kan vertalen als 10 a 15 uur in de week in een muffige zaal doorbrengen om te trainen op lenigheid, kracht en conditie. Oefeningen constant overdoen om het perfect te krijgen. Er zit ook niks sierlijks aan turnen. De dames dragen witte enkelsokken, dat is ook echt cool daar, vooral als er ook een Nike teken opstaat. Jaren 90 stoffige elastieken in een de zelfde stof als je turnpakje en je haar zo strak achterover dat dat wel de reden moet zijn van mijn vele hoofdpijn. Turnen is een wereldje op zich, die eigenlijk vrij weinig mensen snappen. Sowieso als iemand tegen me zegt: 'Ah, ik zat ook op turnen', moet ik al met mijn ogen rollen. Hoogstwaarschijnlijk zat je niet op turnen, ook al leerde je radslagen en handstanden. Super, maar nee.
De ouders van turnsters zijn enorm fanatiek (zoals missverkiezing-moeders). Deze ouders gaan in de jury en kennen de fijnste details van de sport. Mijn ouders waren trouwens niet zo. Ook is het na verloop van tijd normaal om je trainer soms 'papa' te noemen (per ongelijk natuurlijk, ew). En leer je met pijn om te gaan. Nee liefjes, geen pijntjes, pijn. Bij mijn eerste 'selectie' turnles (die meteen vrij hardcore was) ben ik na een salto met mijn knie tegen mijn gebit aangekomen, de tandafdruk stond in mijn knie, de tanden gelukkig nog in mijn mond. Ooit ben ik een keer los geglipt van de hoge lat met mijn rug op de lage lat, achterover geklapt en een tijdje op de grond gelegen. Spontane bloedneuzen en 3 jaar lang durende blessures in enkels en knieën zijn overigens ook niet meer dan normaal.
En dan, de krachttraining. Soms zie ik patsers in de sportschool zich opdrukken alsof het de lastigste zaak van de wereld is én ze zeker een applaus verdienen. Ah, kom op, ik kan opdrukken en tussendoor klappen, want ja... turnen. Ondanks dat ik er tot mijn twaalfde uitzag als een zeer gespierde man in combinatie met een zeer dun kind (Je weet wel, het type jongetje dat in de musical The Lion King speelt) verdween deze mannelijk de dag nadat ik van turnen afging. Zware blokkering, dus please ouders, laat je kind in vrede groeien. Het zeer grote pluspunt is dat, ondanks ik vijf jaar niet actief gesport heb en zeker niet als een malle geturnd heb, heb ik nog steeds de techniek van de krachttraining zo goed in mijn hoofd zitten (Je weet wel het fenomeen lichaams-herinnering, wat wil zeggen dat je lichaam vroegere houdingen gemakkelijk onthoud) dat ik na heel wat vetrollen meer nog steeds zonder pardon kan opdrukken, sit-uppen etc. als een malle. Dit geeft ook aan dat techniek een veel groter fenomeen is dan kracht. En ja, ik was dol op turnen, dus ik moet nu ook niet het zielige meisje uit gaan hangen dat treurig terugkrijgt op haar vergooide jeugd. Ik vond het helemaal mooi, toen.