LOSLIPPIG

Gister zat ik in de McDonalds om een large fries the scoren met twee frietsaus, like back in the days, toen was ik daar letterlijk elke maandag (tussenuur) te vinden. Dan vrat ik rond een uur of elf 's ochtends een big mac menu naar binnen zonder vervolgens buikpijn te krijgen. Gister hoopte het vet van de frietjes al meteen op in mijn maag; I got weak. Niet mijn punt. Uiteindelijk keek ik om mij heen en zag ik hoe treurig dit fast food restaurant eigenlijk was geworden. De koude platen die dienbladen voorstellen, met een papier gedrukt met marketing die zo slecht is dat het plaatsvervangende schaamte oplevert. McDonalds lost its game. However, ik ben hier niet om te zeuren over McDonalds, want ze hebben tenslotte vaak voor een euro mijn buikje gevuld. Nu zijn die tijden dan misschien voor bij..., en heb ik werkelijk geen idee hoevaak anderen nog de McDonalds in lopen, ik nooit meer. Ik zag laatst wel een post op Facebook voorbijkomen dat voor het eerst sinds tijden de cijfers va

I am writing. I am philosophizing I am shifting I get what I want I ask for what I need And I would love Happiness and vulnerabilty And bravery founded inside. Curiousity is lost, when there is nothing To look for, anymore Please, There is always something Asking to be found

Het probleem dat ik heb met Groningen is eigenlijk gemakkelijk te omschrijven, naast het groepje vrienden dat ik heb lopen er verdomd veel mensen rond in dit stadje die mij 'kennen'. Zo had ik vandaag (ik weet dat het half zes 's ochtends is na een avond uitgaan en dat ik een halve fles rosé rond een uur of twaalf vannacht achterover heb geslagen) weer een belachelijk fenomeen dat gebruikt kan worden als een simpel voorbeeld: 'Dorise, Dorise'. Erg vervelend als mensen mijn naam meerdere malen roepen en dan desondanks nog een antwoord verwachten. Als ik niet reageer, ga ik een twee keer zeker niet reageren. Vervolgens krijg ik te horen dat mijn Instagram wel nice is. (Je weet wel, Instagram: een virtuele wereld waar mensen foto's posten). Ik had nooit gedacht dat ik een real life zou moeten dealen met een reactie over mijn Instagram. Toch was dit het geval. Mijn Instagram is dus nice, met name 'die ene foto' (lees:  dit ). Ik had zo langzamerhand t

The Dor is back in the game. Today it hit me: ik ben eindelijk, of voor het eerst, volledig op de juiste plek. Ik denk dat iedereen het gevoel kent dat zo aan je kan knagen, het gevoel dat ervoor zorgt dat waar je ook loopt en staat, iets klopt niet. Ik heb dat gevoel heel vaak niet gehad, want in mijn familie of vriendengroep voel ik mij geheel op de juiste plek. Vandaag had ik voor het eerst het gevoel dat alles juist was, dat zelfs de tegenslagen mij niet konden weerhouden van het feit dat alles goed is. Ik zit voor het eerst sinds tijden prima in mijn vel, niks knaagt en de vage toekomst kan mij even helemaal niet meer stoppen.  Want wat is de toekomst? Iets wat met elke stap kan veranderen, daarom gaat het om vandaag. God, ik wil dat iemand dat eerder tegen mij had gezegd. 'Do, dat hebben we.' Nee, niet zo:  Je moet je niet volledig focussen op wat je uit de toekomst wil halen, waar je wilt staan en hoe je dat in godsnaam voor elkaar gaat krijgen. Wat belangrijk is

I haven't written anything for days now, maar dat komt vooral omdat ik niet in mijn hoofd zit. Ik ben in het stadium (en zoals we langzaam leren over mij verander ik maandelijks) waarbij ik niet schrijf, niet thuis wil zitten en geen geld heb. Begrijp je. Je hebt van de maanden (winter) waarbij de regen en kou je vragen om in je bed te blijven liggen. In de zomer zoemen de vliegen al vroeg om de oren, meegekomen met de zonnestralen door het openstaande raam. Het leven is als elk acoustic nummer, warm en klein en knus en gevuld met gevoel. Heerlijk sentimenteel, maar ik ben stiekem teleurgesteld in het feit dat ik niet schrijf, of überhaupt nooit doorzet. Wat is het precies dat mij tegenhoudt om ergens vol voor te gaan (en dan bedoel ik dus langer dan een week of twee). Misschien als ik een keer niet de hele tijd zou veranderen van gedachtes, misschien dat ik dan 'shit done' zou krijgen. Misschien is dat de natuur haar manier van zeggen: hm Dorise, wacht jij nog maar even

Ik ben nu 2 a 3 maanden vegetariër, of ik moet zeggen pescotariër. Waarom? Omdat ik geen vlees meer wil eten, simpel. Vissen zijn natuurlijk ook dieren, maar misschien is nog wel vis eten een opstapje naar volledig vegetariër worden, of misschien niet. De seconde dat ik besloten heb nooit meer vlees te eten was toen ik een documentaire had gezien over de wezens van de aarde: Earthlings . Ja, ik zocht het op. Die week daarvoor had ik een droom waar een klein lammetje bloederig en al op tafel werd gelegd en mijn familieleden en gretig aan begonnen te knagen. Iedereen weet dat de vlees-industrie wreed is. Iedereen begrijpt dat het slachten van dieren belachelijk is, maar iedereen gelooft dat mensen carnivoren zijn en dat maakt het doorlopende process van doden van dieren simpelweg begrijpelijk. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt. De industrie is nog erger dan ik dacht: corrupt, ongezond, slecht voor het milieu en alles behalve humanitair. Wij schrikken niet eens meer op

Laatst lag er een man voor de trein. Ja, alweer. Misschien was het ook wel een vrouw, ik heb niks gezien, maar mijn onderbuik gevoel schreeuwt toch om een zeer verdrietige man. Deze meneer lag niet voor mijn trein, maar voor de trein voor mij. En toen mijn trein stopte bij Buitenpost en vervolgens niet meer doorreed wisten we al snel hoe laat het was. Ja, er is iemand onder de trein gekomen. Nou, 'gekomen' lijkt mij wat zwakjes uitgedrukt, want het was geen ongelukje. Je komt niet zomaar tussen twee enorme weilanden net op een treinspoor te staan als er toevallig een treintje aan komt. Die man lag of stond daar bewust op dat spoor, en die reden was niet om het treinverkeer voor minstens twee uur plat te leggen.  Ik las ooit een blogpost over hoe mensen in de trein meteen hun telefoon pakken en bellen naar hun werknemers en werkgevers, familieleden en vrienden waarmee afspraken vast stonden, in plaats van even stil te staan bij de verloren ziel dat daar uit puur ongenoegen

Ik heb altijd de drang gevoeld om te shockeren, misschien dat ik daarom in de eerste klas de hele school op zijn kop zette (of op zijn minst een aantal docenten). Daarbij komt dat ik hou van mensen die shockeren: ik ben niet voor niks naar een Miley Cyrus concert geweest. En ja, met shockeren komt haat en onbegrip, maar dat vergeet ik af en toe. Vandaag bijvoorbeeld, toen ik eventjes blij was met mijn nieuwe badpak en mijn lichaam – waarvoor ik getraind en gegeten heb afgelopen tijd – werd het al snel heel erg ge-downgrade door één onbekende jongeman. Ik kreeg onder mijn o zo onschuldige foto de iets minder onschuldige reactie met daaronder: “Hahahaaa kanker sletje, waar is jou respect gebleven meid.” … Ja mag ik?... Wat is een slet? Een meisje of vrouw, natuurlijk. Wat is respect? Respect voor wie? Voor hem of voor mijzelf? Wat is überhaupt een ‘sletje’, een slet die maar een klein beetje slet is? Wat maakt mij het kwaadst? Het feit dat hij in een zin van negen woorden twe

Catcalling, het beroemde fenomeen dat ooit begon met bouwvakkers die seksueel gefrustreerd waren en daarom maar alle vrouwen gingen nafluiten. Tegenwoordig met liefde overgenomen door... uhm... vrijwel elke man. Het filmpje dat door vele bekeken werd door een vrouw die filmde hoe ze constant werd nageroepen door allerlei mannen, terwijl ze aan wandelingetje door New York maakte. Binnen één dag stond er al een filmpje online met een man die er een 'hilarisch' antwoord op had. Vervolgens zag ik de helft van mijn Facebook vrienden er veel te hard om lachen. Vriendinnen van mij die haar maar 'overdreven' vond en catcalling alleen maar een boost voor je ego. Catcalling zou alles behalve een boost voor je ego moeten zijn, dames en heren. "Cat call betekent letterlijk dat een man een vrouw nafluit of naroept met het doel om aandacht te krijgen of zelfs met de hoop op een affaire. 99,9 procent van de tijd heeft dit geen gevolgen, maar doet de man het voor de sens

Sorry, ik heb in tijden mijn sidderende gedachtes niet meer laten horen via mijn blog. Ik kan hier nu wel een update geven, maar of we daar nou warm van lopen. Wat gebeurt er in de wereld? Behalve dat heel Nederland is gevallen over het belachelijke gedrag van de ABN AMRO top en er wederom een onschuldige Afro-Amerikaanse man in zijn rug is geschoten door een blanke politieagent. Heb ik het niet gezegd? Ik heb over beide gevallen al eerder een post over geschreven. ABN AMRO 1000 Reasons Why White Men Are The Enemy  en Afro-Amerikaanse situatie is weergeven is de post over  Michael Brown.  Nu ben ik niet actief bezig met al het actuele nieuws in de wereld, meestal omdat ik mij er meestal vooral boos overmaak hoe de media en mensen er mee omgaat. Ja, ik studeer Media & Entertainment Management en ja, als ik mijn P haal ga ik hoogstwaarschijnlijk Media Studies aan de RUG studeren. Wow, stop... terugspoelen. Aan de Rijksuniversiteit van Groningen... Groningen?! Ja, ik weet het. I

I was born with a skin created from a mixture of  black and white whom equally decided to turn gold I developed silver curls that desperately tried to escape my mind like thoughts or snakes I grew and saw with green eyes the color of poison,  the luck from a four-leaf clover perhaps combined  I am living with a mind that dreams deeply and writes lightly  while the ink of my lefthand  feeds the paper spirit  I was born sometime and when everything is stuck, the spirit leaves unseen knowledge keeps expanding 

soms druppen tranen  zo uit mijn bolle brein mijn keel in huilt dan mijn geweten of het achterste stukje idee van de herinneringen aan toen het allemaal precies hetzelfde was? 

Ja, dit gaat zo 'very cheesy' klinken, maar we zullen het toch ooit moeten hebben over vroeger. Uh, ik bedoel dan niet mijn leven, maar mijn leven: turnen. Hoeveel mensen weten dat? Volgens mij twee. Praat ik er vaak over? Nee. Zal dat dan toch maar eens tijd worden? Zeer zeker. Simpelweg heb ik vanaf mijn zevende tot mijn twaalfde (? einde eerste klas van de middelbare school) zeg maar gerust full-time geturnd. Ja, gymnastiek maar dan voor gevondenen. En nee, ik zat niet bij de meisjes die in balletpakjes en tutu's naar 'gym' gingen. Ik zat op turnen, 'selectie' turnen. Wat je kan vertalen als 10 a 15 uur in de week in een muffige zaal doorbrengen om te trainen op lenigheid, kracht en conditie. Oefeningen constant overdoen om het perfect te krijgen. Er zit ook niks sierlijks aan turnen. De dames dragen witte enkelsokken, dat is ook echt cool daar, vooral als er ook een Nike teken opstaat. Jaren 90 stoffige elastieken in een de zelfde stof als je turnpakje

Het is inmiddels half twee 's nachts, maar mijn hoofd blijft maar tollen. Niet letterlijk gelukkig. En misschien zelfs wat overdreven. Ik was altijd diegene waarbij het niet lukt. Nee, niet met je ogen gaan rollen. Tuurlijk, het lukt altijd bij mij, in de grote lijnen, de doelstelling die er toedoen: zoals slagen met minimale inzet. Toch lukt het nooit echt: de middelbare school was voorbijrazend, maar ik zat niet in de auto. Ik heb de jaren praktisch in bed beleefd. Ik heb niet elke belachelijke activiteit met beide armen aangenomen. Wat zou dat ook, eigenlijk? Ik wil niet naar Stanford University met een 10 gemiddeld en tienduizend na-schoolse activiteiten. Ik ben misschien een streber, maar simpelweg dingen voor het plezier doen kan er nog net bij. Het lukt niet met de simpele dingen. Na vijf jaar proberen om een baan bij Albert Heijn te krijgen ben ik geen enkele keren terug gebeld. Ja, nu moet ik toegeven dat ik er nooit wilde werken. Dat ik gesolliciteerd heb terwijl ik al

Mensen in Nederland vinden het verschrikkelijk lastig om dingen te vergelijken, te relativeren. Ze willen vooral laten merken hoe zwaar ze het vandaag hadden omdat NS weer eens op zijn winters reed en ze extra vroeg op moesten om de kou van de ramen te schrabben. God, wat een problemen kennen we toch. Toch moet ik hierbij melden dat dit niet wegneemt dat als jij iets voelt,   met de nadruk op voelen en niet op denken of vinden, maar iets werkelijke voelt, dat de waarde van dat gevoel niet minder is simpelweg omdat de situatie voor een ander erger kan zijn. Ik heb in de afgelopen vier jaar flink in de knoop gezeten met mezelf. Misschien wel langer, maar had ik nooit de tijd om erover na te denken. En, hoogst waarschijnlijk zit elke 'tiener' wel eens drastisch in de knoop, want ze (= de samenleving) verwachten dat je keuzes kan maken en proberen te keuzes te verdoezelen met woorden als richtingen kiezen, niks definities en wereld openen, tot je vervolgens na zo'n stap we

As some may know, heb ik altijd 'fases' gehad. Als ik het zo breng klinkt het als een ernstige mentale ziekte. Don't worry, er heeft zich nog geen diagnose plaats gevonden. Ik heb gewoon fases, en dit weet ik omdat ik al een tijdje leef. 'Dat is gewoon iets dat bij de pubertijd hoort', ja vast. Ik heb zo ook zo heerlijk extreem en van verschrikkelijk korte duur, dat ik mezelf soms verlies in ze (de fases). Mijn fase van de maand is living a healthy life. Oh, wat stom hè. Ja ik, die een halfjaar terug iedereen haatte en ontweek die ook maar een woord vuil maakte aan 'superfood' en 'gezond'. En nu kan je inderdaad zeggen dat gezond zijn helemaal niet zo iets slecht iets, maar de blikken die mijn moeder mij geeft als ik praat over een smoothie... O maak je geen zorgen, ik heb niet de 'discipline' om mijn eetpatroon onder controle te houden in zulke ernstige mate of verdrietig te worden van McDonalds, in tegendeel. Het is alleen op een punt a

Ik ben te vroeg opgestaan voor school en ik zit nu vooruit te staren. Een timeline vol met tweets over de aanslag in Frankrijk en mensen die daar kritiek op leveren. Al vind ik mensen die plots kritiek leveren altijd een beetje zwakjes. Dat hoeft natuurlijk niet, dat vind ik alleen. Dat ze plots dure woorden uit de kast trekken om te laten zien hoeveel ze wel niet van de wereld weten en hoe het allemaal wel en niet moet. Al die mensen die ik volg hebben plots heel veel te zeggen over de situatie met moslims. Opzich best vreemd dat mensen alleen hun woorden vuil maken aan 3 misdadigers en opkomen voor een krant die normaal altijd gehaat werd. Tuurlijk het is de dood aan het 'vrije woord', maar letterlijk is het de dood van 12 mensen en het opleven van de haat aan alle moslims. Ik heb niemand gehoord over 'Hands up, don't Shoot.' of 'Black Lives Matter' en dat nu alleen maar rond gaat hoe afschuwelijk moslims zijn. What? Ik weet niet zo goed wat het is m