LOSLIPPIG

Het moment dat je je realiseert dat je echt een kutwijf bent (sorry voor het woord, mother), is vrij pijnlijk. Ik heb het altijd geweten hoor, daar niet van. Maar ik heb het nooit erg gevonden om een vals persoon te zijn. Ik heb geen behoefte om vrienden te maken tegen mensen die ik nait mot. Maar ik mag je niet, tot ik je leer kennen. Dan besef ik dat we eigenlijk 'precies hetzelfde' zijn, maar heb ik ondertussen al rond bazuint dat je echt vervelend bent. Nou, als zoiets uit mijn mond komt neemt niemand het nog heel erg serieus, want mensen zijn wel vaker vervelend. Maar het moment dat je je realiseert dat je een kutwijf bent en dat je het echt erg vind. Dat je gewoon oprecht pijn in je hart voelt en je maalt er tijden lang over, want waarom ben ik nou in godsnaam zo'n kutwijf tegen sommige mensen. Niet iedereen (ja, de meeste mensen wel) verdient het om zo vals behandelt te worden door mij. Eigenlijk. Ieder jaar kom ik met het voornemen om mij niet zoveel aan te trekke

Ik las net mijn dagboek omdat ik wat informatie en gevoelens moest opzoeken over mijn gedachtes van alles voor 2010. Nou, dat kreeg ik hoor. Wat een gezeik. Ik snap niet dat ik vroeger vriendinnen had, of beter gezegd dat mensen mijn vriendin wilde zijn. Ja, voor 2010 dacht ik al dat ik alles wist. Precies bewust wat er in de wereld te koop is (en nu weet ik dat natuurlijk veel beter). Overigens ben ik altijd de uitslover/overstreffer/betweter geweest, waardoor ik het al gek vind dat ik vroeger en nu vrienden heb. Niemand wil bevriend zijn met een betweter? Toch. Of alleen ik? Anyway. Ik had mijn dagboek met dolfijnen opgeslagen (waarom er dolfijnen op staan is nog maar de vraag, want ik had nooit wat met dolfijnen... al beweerde ik dat dan misschien) en las de inhoud. By the way... dat handschrift van mij. Kwam natuurlijk omdat ik altijd in mijn bed in het donker in mijn dagboek schreef, en nee niet met een zaklamp onder de dekens zoals in films.  Nou, nu zit jij natuurlijk

Ode aan dit nummer: That slow burn waits while it gets dark, bruising the sun. I feel grown up with you in your car, I know it's dumb. We both got a million bad habits to kick, not sleeping is one. We're biting our nails, you're biting my lip... I'm biting my tongue. But people are talking, people are talking. Raise a glass, cause I'm not done saying it. They all wanna get rough, get away with it. Let them talk, cause we're dancing in this world alone. All my fake friends and all of their noise, complain about work. They're studying business, I study the floor. And you haven't stopped smoking all night. So maybe the Internet raised us, or maybe people are jerks. But people are talking, people are talking. But not you. People are talking, people are talking. All the double-edged people into schemes. They make a mess, then go home and get clean. You're my best friend and we're dancing in a world alone, we're all alone. I know we're not

Ik weet niet of het slim is om te gaan schrijven wat ik op dit moment van plan ben, omdat mijn blog vooral wordt gelezen door mensen die ik persoonlijk ken of herken. Het zou eigenlijk een fijner gevoel zijn om iets de wereld in te sturen, wetend dat alleen mensen het zouden lezen die je zeker weten niet kent, maar hé ik schrijf nou eenmaal in het Nederlands en promoot deze blog op mijn Instagram. Eigen schuld, dikke bult. Ik wilde heel graag schrijven over gevoelens, sinds die de afgelopen periode zo zijn 'ups and downs' hadden en hoe kan ik mezelf beter vergelijken met Jenna Hamilton als ik niet eens op mijn blog zet wat er de laatste tijd is gebeurt.... Dus, het is uit. En ik dacht dat iedereen het alwel wist, maar dat valt eigenlijk vies tegen. Ja, echt, het is uit na een jaar en ik heb dat gedaan. Eerst voel je dan als een verschrikkelijk monster, maar nu begrijp ik ook echt wel dat ik me zo toch echt beter voel. Egoïsme is goed in de liefde, oké. En nu, niet heel erg

I went to London, with my friend Femke and it was wonderful. Ja, echt hoor. Geen regen dit keer, wat ik toch wel een groot pluspunt vind. Geen eindeloze wandelingen in nogal saaie musea (uh, ja ik ga een kunststudie doen...) want ja, alleen shoppen en naar mooie Engelse mannen kijken, sorry ik moet zeggen gentlemen. Ik heb, zoals dat hoort als je in het land komt van de beste muziek, een Spice Girls outfit gekocht en een Elfen jurk. I just fell in love. Mettalic (altijd moeilijk om dat woord op te schrijven), zilvere hakken gekocht die absoluut unwalkable zijn, maar absoluut fabulous too. Dus die gaan voortaan maar dienen als uitzicht en dat maakt niet uit want ik krijg toch geen genoeg van naar ze te kijken. Misschien kunnen ze ook nog gebruikt worden als ''catwalk training: how to walk on heels''.  Ik heb ook andere schoentjes gekocht, ook bij Topshop. Volgens mijn moeder zijn dat schoenen voor independent women, met als voorbeeld Ellen Degeneres, dus ik de