Moving on...
Ik weet niet of het slim is om te gaan schrijven wat ik op dit moment van plan ben, omdat mijn blog vooral wordt gelezen door mensen die ik persoonlijk ken of herken. Het zou eigenlijk een fijner gevoel zijn om iets de wereld in te sturen, wetend dat alleen mensen het zouden lezen die je zeker weten niet kent, maar hé ik schrijf nou eenmaal in het Nederlands en promoot deze blog op mijn Instagram. Eigen schuld, dikke bult.
Ik wilde heel graag schrijven over gevoelens, sinds die de afgelopen periode zo zijn 'ups and downs' hadden en hoe kan ik mezelf beter vergelijken met Jenna Hamilton als ik niet eens op mijn blog zet wat er de laatste tijd is gebeurt....
Dus, het is uit. En ik dacht dat iedereen het alwel wist, maar dat valt eigenlijk vies tegen. Ja, echt, het is uit na een jaar en ik heb dat gedaan. Eerst voel je dan als een verschrikkelijk monster, maar nu begrijp ik ook echt wel dat ik me zo toch echt beter voel. Egoïsme is goed in de liefde, oké.
En nu, niet heel erg hartgebroken maanden verder, geef ik graag een update. Wetend dat iedereen wel eens door een uitmaak-sessie is gegaan (en dan waarschijnlijk niet zo awkward als bij mij). Hij zit bij mij op school en in de klas... oeh. Fuck. Best oké in het begin, nu is het meer irritant en ongemakkelijk. Ogen rollend of ogen op je rug voelen prikken. Je begint je te storen aan zijn haar, zijn kleding en al die dingen en beseft plots heel goed dat liefde misschien toch blind maakt en dat de muur opeens naar beneden is gekomen... of is dat gewoon frustratie?
En ik hoop elke seconde dat je iemand tegen het lijf loopt waar je tot over je oren verliefd op wordt. En daar wil je dan geen relatie mee, nee. Je wilt gewoon die gevoelens, als acceptatie en bevestiging. Sinds ik het gevoel heb dat ik al wel redelijk over hem heen ben en ik het niet erg zou vinden als ik hem zou zien met een meisje aan zijn arm, heb je ook het gevoel dat je moved-on bent. Maar is dat wel zo? Of voelt dat alleen zo? Kinda lost. Volgens.. komt dat gewoon omdat als je uitmaakt je daar echt wel lang genoeg over na hebt gedacht. En in het begin denk je van shit, that bitch im gonna kill... maar nee, het is weg? Ik vind het niet erg, denk ik. Het is altijd vervelend als een jongen niet meer smoorverliefd op je is, omdat je altijd wil dat iemand smoorverliefd op je is, maar je weet zelf ook wel dat het beter is om beide smoorverliefd te zijn.
Ik moet zeggen dat niet in een relatie zijn, ik helemaal niet erg vind. Ik ben altijd liever op mezelf in mijn kamer met Tumblr op mijn schoot en een boek op mijn kussen. En het is niet om vervelend te zijn, maar sinds ik Loslippig als een dagboek beschouw, kan ik maar beter eerlijk zijn.
Ik wilde heel graag schrijven over gevoelens, sinds die de afgelopen periode zo zijn 'ups and downs' hadden en hoe kan ik mezelf beter vergelijken met Jenna Hamilton als ik niet eens op mijn blog zet wat er de laatste tijd is gebeurt....
Dus, het is uit. En ik dacht dat iedereen het alwel wist, maar dat valt eigenlijk vies tegen. Ja, echt, het is uit na een jaar en ik heb dat gedaan. Eerst voel je dan als een verschrikkelijk monster, maar nu begrijp ik ook echt wel dat ik me zo toch echt beter voel. Egoïsme is goed in de liefde, oké.
En nu, niet heel erg hartgebroken maanden verder, geef ik graag een update. Wetend dat iedereen wel eens door een uitmaak-sessie is gegaan (en dan waarschijnlijk niet zo awkward als bij mij). Hij zit bij mij op school en in de klas... oeh. Fuck. Best oké in het begin, nu is het meer irritant en ongemakkelijk. Ogen rollend of ogen op je rug voelen prikken. Je begint je te storen aan zijn haar, zijn kleding en al die dingen en beseft plots heel goed dat liefde misschien toch blind maakt en dat de muur opeens naar beneden is gekomen... of is dat gewoon frustratie?
En ik hoop elke seconde dat je iemand tegen het lijf loopt waar je tot over je oren verliefd op wordt. En daar wil je dan geen relatie mee, nee. Je wilt gewoon die gevoelens, als acceptatie en bevestiging. Sinds ik het gevoel heb dat ik al wel redelijk over hem heen ben en ik het niet erg zou vinden als ik hem zou zien met een meisje aan zijn arm, heb je ook het gevoel dat je moved-on bent. Maar is dat wel zo? Of voelt dat alleen zo? Kinda lost. Volgens.. komt dat gewoon omdat als je uitmaakt je daar echt wel lang genoeg over na hebt gedacht. En in het begin denk je van shit, that bitch im gonna kill... maar nee, het is weg? Ik vind het niet erg, denk ik. Het is altijd vervelend als een jongen niet meer smoorverliefd op je is, omdat je altijd wil dat iemand smoorverliefd op je is, maar je weet zelf ook wel dat het beter is om beide smoorverliefd te zijn.
Ik moet zeggen dat niet in een relatie zijn, ik helemaal niet erg vind. Ik ben altijd liever op mezelf in mijn kamer met Tumblr op mijn schoot en een boek op mijn kussen. En het is niet om vervelend te zijn, maar sinds ik Loslippig als een dagboek beschouw, kan ik maar beter eerlijk zijn.
Reacties
Een reactie posten