Praten over racisme is één van de moeilijkste dingen die er is, omdat je op de een of andere manier altijd mensen op de tenen staat. Als ik erover begin dat word ik meestal toch al met een scheef oog aangekeken omdat ik wel op 'negers' zou vallen en naar Urban feesten ga en simpelweg een halfbloedje ben. Wat veel mensen weigeren te geloven is dat white privilege bestaat, en daar omheen kijken hartstikke moeilijk is, omdat dat eigenlijk betekent dat je anders moet gaan denken dan je al die tijd hebt gedaan, hoe je groot gebracht bent en moet inzien wat de dingen zijn die in jou leven als vanzelfsprekend hebben geleken, al zijn die voor anderen helemaal niet zo vanzelfsprekend. Het probleem met praten over 'de witte man' is dat je heel veel mensen heel erg boos maakt, want 'de witte man heeft ook moet lijden'. Ja. We all bleed the same red, however, it does not spill in the same amounts. Racisme gaat over jaren lange onderdrukking van het zwarte ras. Door h...
Ik heb een bijzonder leven, of op zijn minst niet alledaags. Zo voelt het nu wel hoor, ik zit gewoon zoals elk mens op een maandag thuis op de bank met de tv op de achtergrond, klaar om zo naar bed te gaan. Nu vergeet ik op zo'n avond hoe speciaal het eigenlijk allemaal is. En het afgelopen jaar is zo snel en sloom gegaan, en leef ik zo in het moment dat ik nu eigenlijk alles al weer vergeten ben. Dit laatste blijkt eigenlijk wel een probleem te zijn waar ik de laatste tijd steeds vaker tegenaan loop. Ik vergeet de seconde dat ik de voordeur achter mij dichttrek en de wereld buitensluit al wat ik allemaal heb meegemaakt. Dus zei mijn moeder; je moet het écht opschrijven. Zodoende, hier ben ik dan aan het proberen mijn versie van 2021 terug te halen. Maar nu dan wel de beknopte versie (want eigenlijk had ik het gewoon meteen moeten opschrijven. Dit jaar begon helemaal niet zo spannend. Of eigenlijk wel gespannen, maar niet spannend. Ik had besloten om voor het modellenw...
Niet zo lang geleden stond ik weer eens op een donderdagavond in de Enzo. Het was veel te druk en ik had al meerdere malen bier over mij heen gekregen, dus echt gelukkig en vriendelijk was ik niet die avond. Na een tijdje stond er een groepje jongens van een jaar of twintig op een meter afstand. Eén jongen van die groep stond letterlijk constant te gorgelen en vervolgens op de grond te spugen. Ik keek hem aan mijn met mijn welbekende waarom-rot-je-niet-gewoon-op-blik, die blijkbaar werd geïnterpreteerd als ga-je-met-me-mee-naar-huis, want de rest van de avond ging het kleine vriendengroepje overal waar ik ging. Soms heb je per ongeluk elke keer oogcontact met een specifiek persoon, bijvoorbeeld de man tegenover je in de trein die net opkijkt als jij opkijkt, waardoor het vast lijkt alsof je al een halfuur naar zijn neus aan het staren bent... altijd jammer. Dit had ik dus met de gast die de hele tijd op de grond aan het spugen was. En ook al probeerde ik duidelijk te maken dat mijn...