Settle Down

Het is februari. Ik wilde bijna zeggen januari, want dat zijn twee maanden waarin het leven eigenlijk niet heel veel voorstelt. Dat is oké, voor een tijdje. Dan kan ik mij terugtrekken in boeken en films, terwijl ik geniet van late-night-snacks.
Als toetsweken zijn geweest en het leven weer rustig wordt, het weer weer grijs en de dagen langer, maar de vermoeidheid eerder komt, dan moet je daar soms helemaal niet om klagen. Ik doe misschien wel vrij weinig, maar dat is precies waar februari om gaat. De hoogtepunten zijn Valentijnsdag (en dat is nou echt een voorbeeld van een bagger en laag hoogtepunt) en krokusvakantie. Nu heb ik natuurlijk vele aanbidders (en aanbid ik vele), maar als we (mijn aanbidders en ik) dat de wereld in wilde brengen dan deden we dat wel niet op Valentijnsdag... at least I hope.
Hoe dan ook. Valentijsdag is leuk, op school... om dan een leuke oog look te maken en een sappige outfit, omdat het vooral om het thema gaat. Veder is het niet heel indrukwekkend. De krokus daarentegen is een absoluut hoogtepunt, behalve dat ik (hopelijk) de zon op zoek met mijn familia, betekent het ook een extra luie tijd, waarin ik boeken kan verslinden, verhalen kan bedenken en kan dromen over een onrealistische toekomst, zonder het gekrijs te horen van andere mensen. Ik ben zo dol op alleen zijn, dat het waarschijnlijk niet meer positief aan me is. Ik vind mensen die medelijden met zichzelf hebben omdat ze 'eenzaam' zijn lastig, want dat is nou precies iets waar je wél iets moois van kan maken.

Ik wil niet lastig zijn, maar ik hoop toch wel dat ik slaag. Soms voel ik dat, soms niet. Dit komt in vlagen. Wat waarschijnlijk gek klinkt voor de meesten, want iedereen wil toch slagen? Nou, bij mij valt dat dus wel mee. Het maakt mij vrij weinig uit, tot sommige punten waarbij ik het geen dag langer vol hou hier. Niet omdat ik een hekel heb aan mijn familie, mijn huis, mijn kamer of überhaupt de stad Groningen. Wat ik vervelend vind is dat ik zoveel mensen ken, die denken mij ook te kennen. En andersom. Ik wil gewoon in een nieuwe wereld stappen en als het daar fout gaat, weer verdwijnen, want op de een of andere manier klinkt dat heel erg speciaal in mijn oren... en misschien wel heel erg eenzaam. Maar mijn punt is dat ik mij wil omringen met mensen die ik fijn vind, net zoals ieder ander mens. En zo werkt het natuurlijk niet altijd in het leven. Maar op zijn minst kan ik en keuze maken met het verstand dat ik nu heb. Want met het verstand dat ik vroeger had... Heb ik vrienden gemaakt die ik nu, in een klas van dertig leerlingen, de vervelendste vind. Dat kan nooit een goede vriendschap zijn, maar toch wordt het verwacht. En verwachtingen zijn het dodelijkste van allemaal. En mijn verwachtingen van een nieuwe stad wel nog erger, maar dat is mijn hoofd... dat is hoe ik dingen romantiseer.