In sickness and health.

Ziek zijn is helemaal niet leuk. Nee wacht, ziek zijn is leuk als je schoolziek bent en je een veel te lange dag mist met helemaal geen leuke vakken, maar ziek zijn is helemaal niet meer leuk als er geen einde meer aankomt en op je benen staan voelt alsof je 6 Werkman-trappen bent opgelopen.

Ik werd 5 december, in de avond, ziek. Nou, ja 'ziek'... erg verkouden, dat vrijdag misschien niet zo'n succes zou worden op school. Dus besloot ik maar in bed te blijven liggen. Zaterdag was ik weer beter en kon ik aan het werk, net zoals zondag. Maar maandagochtend werd ik wakker... ver-sch-rik-ke-lijk misselijk en geen kracht, dus viel ik terug in mijn bed. Probeerde een Stepsil tegen de krabbende keelpijn, maar dat kwam er gewoon weer uit. En daar begon de ellende. Ik kon niks meer binnen houden. Een banaan... bluuugh. Thee... kwam eruit. Geraspte appel... kwam eruit voordat ik het nog maar had doorgeslikt. De geur van eten zorgde er voor dat mijn maag omdraaide en bewegen was ongeveer het laatste waar ik behoefte aan had. Ik wilde drinken, maar ik kon alleen om de tien minuten een klein slokje water verteren, en frisse lucht... maar het was koud en mijn keel deed pijn.
Nu was dit misschien wel Karma op mijn gedrag tegenover vrijdag, want zo ziek als toen ben ik nog nooit geweest. Overigens ben ik sowieso nooit écht ziek, maar die maandag was het anders... Constant overgeven is namelijk niet echt een pretje... vooral niet als de kots zo langzamerhand je neus inloopt. Bah.

Dinsdag ochtend voelde ik mij al beter, maar zal nog thuis blijven om uit te zieken. Dus dat deed ik. Ik kon weer eten... terwijl ik eerst het gevoel had dat ik nooit meer in mijn leven zou kunnen eten. En ik had weer wat vloeistof binnen, wat nog een veel fijner gevoel was. Alleen kwam er een hoofdpijn opzetten, omdat de dag ervoor wel een drinkloze dag was. Ik kon niet meer bewegen van de knallende koppijn, maar zal de volgende dag naar school gaan.

Op woensdag (vandaag) word ik wakker rond tien uur, want om elf uur begon mijn eerste les. Ik sta op en merk dat het allemaal een beetje moeizamer gaat dan normaal, maar besluit mij er helemaal niks van aan te trekken. Ik kleed mij aan en ga uitgeput zitten om mijn lenzen in mijn ogen te douwen. Kam mijn haar met wild gehijg en probeer mijn wallen en bleke kop weg te werken met de nodige make-up. Helaas pindakaas.
Op school is de eerste openingszin naar mij toe: 'Goh, je ziet er nog ziek uit.' Terwijl ik hijgend tegen de muur sta omdat de bovenste verdieping van het Werkmancollege toch iets lastiger is te behalen als je nog best wel zwak bent. Maar ik dacht... school is passief. Je zit, kijkt en doet een beetje van niks. Dus dat deed ik, maar dat kostte mij iets teveel kracht. Dus besloot ik weer naar huis te gaan. Maar mijn terugweg naar huis was zonder muziek, want zelfs dat kostte teveel kracht... moet je nagaan. Thuis viel ik neer op de bank en keek ik naar Disney totdat mijn moeder naar beneden kwam en mij op het balkon neerzette. In het zonlicht, want ja... vitamines te kort. Ondertussen voert ze mij mandarijntjes voor de extra vitamines en ietwat gegiste granaatappelpitjes. Terwijl ik dik ingepakt de zon aan het opslurpen ben.

Nu is ziek zijn geen pretje, want niet alleen loop ik nu echt achter met school... heb ik de helft van mijn planning in de soep (of kots) laten lopen. Ook mis ik nu de helft van de ingeleverde opdrachten én mag ik een extra les gym gaan meedoen omdat ik er een gemist heb.

Nu kan ik je vertellen. Vrijdag was leuk, maar niet te makkelijk toegeven aan je lopende neus, want wie-weet besluit je maag ook maar eens te gaan lopen.