Selfie game so ...?

Ik zit, once again, in de trein richting Leeuwarden. Nu zit er een meisje voor me die heel schichtig foto’s van zichzelf aan het maken is. Heerlijk dit. Ze zit dan in dat krappe nisje van twee stoelen en nog geen meter beenruimte voorzichtig te glimlachen naar haar telefoon. Ik kan dit allemaal volgen via de reflectie van het raam en de arme schat heeft geen idee. Zodra de man aan de overkant namelijk haar kant op kijkt stopt ze de telefoon weg alsof ze zelf ook niet weet wat dat ding in haar hand heeft (dat heeft ze nu dus al vier keer gedaan). 

Dit is de generatie van de selfie’s, dat weet ik. Natuurlijk maak ik ze ook. Laats hadden we nog een discussie in de klas over wie er nou werkelijk selfie’s maakte. Eén meisje beweerde het nog nooit gedaan te hebben. Come on, iedereen heeft het geprobeerd, misschien niet openbaar getoond, maar geprobeerd zeker. Ze was wel het type meisje dat niks om haar uiterlijk geeft en het liefst reist door primitieve landen om van de culturen te leren. Niks mis mee, maar dan snap je welk type ik bedoel bij iemand die het onwerkelijke nog durft te beweren.

Hoe dan ook, persoonlijk vind ik niet mis met het maken van Selfie’s. Als dit je eigenwaarde ophoogt, be my guest. Als je jezelf mooi vind, be my guest even more. Als je het gewoon doet omdat het kan, dan begrijp je hoe het werkt. Desondanks vind ik het nog altijd een beetje awkward om mensen selfie’s te zien maken. Nee, correctie, het process vóór de foto: haren naar voren, lipjes getuid met een halve glimlach. Cheeeese!