The story of being a rebel to achieve something that you love
Gisteren, 4 oktober 2014 zou de door-mij en vele anderen, geliefde band The 1975 naar Nederland komen. Utrecht, Tivoli Vredenburg. En voor ieder die mij al langer kent dan vandaag, weet dat muziek, concerten en artiesten de voornamelijkste reden zijn dat ik nog rond wandel op de ronddraaiende aardbol, met -al zeg ik het zelf- redelijke gedachtes en begrip. Ook The 1975 heeft daarbij geholpen. Ik had een kaartje gekocht via ticketmaster voor 18,50 euro. Zo goedkoop dat het bijna pijn doet: voor veertig euro had ik nog steeds een kaartje gekocht.
Ik zat in de trein met een knagend gevoel dat ik toch echt iets vergeten was. Was ik zonder schoenen de deur uit gegaan? Misschien iets klein als een elastiekje? Of was mijn telefoon niet helemaal opgeladen?
Toen de machinist, monotoon als altijd omriep dat, ja echt Dames en heren, station Utrecht, in aantocht was wist ik het. Ik schoot overeind, met trillende handen en tranen die al bijna mijn ogen vulde en mijn contactlenzen lieten prikkelen. Fuck, de kaartjes!! ... Oke, rustig blijven... PDF bestand opzoeken, mail door scrollen... en toen ik daar niks vond... bellen! De receptionist van Tivoli zei dat ik zo maar even langs de kassa moest, aangezien ik mijn ordernummer wel kon vinden via mijn telefoon. Het zal geen probleem zijn. Het probleem was alleen dat mijn kaartjes van Ticketmaster kwamen en niet van Tivoli... en een ander probleem was dat Ticketmaster niet telefonisch kan helpen met zulke vragen, alleen via de mail. Trillend probeerde ik ze toch maar te mailen. Een zus die foto's moest maken van de kaartjes thuis en ik starend naar dat verdomde, nutteloze ordernummer. En toen we aankwamen bij Tivoli was de kassa gesloten, 18:00 ging die dicht. Een halfuur voor het concert begon zou die wel weer opengaan voor eventuele problemen, maar dan zouden we achteraan in de concertzaal zijn. Niet instaat om Matty's (de leadzanger) zweet te voelen. Hopeloos gingen we in het restaurant zitten. Met een knagend schuldgevoel bestelde ik een cola en bekeek hoe de bejaarde in het café zongen. Ik bekeek de ruimte, na van de ober in het café een gratis chocolade ijsje te krijgen. De trap herkende ik. Alles herkende ik. Bovenaan de trap stonden mensen goodies van The 1975 te ordenen. De ellendig lange rij buiten stond te wachten tot de deuren opengingen. Niet wetend dat de deuren allang open waren! En wij waren binnen!
Het was natuurlijk de bedoeling dat je via een bepaalde deur naar binnen ging, waar mensen kaartjes controleerden voordat je verder mocht rennen. En die deur hadden wij via een omweggetje -en wat cola- omlopen. Plan: Twintig minuten voordat de deur open ging besloten wij naar de WC te gaan. Zodat het leek alsof wij wel via de hoofdingang binnen waren gekomen, maar even gingen plassen. Want uit het café komen was te overduidelijk. Wachten en wachten, tot de eerste kids (zoals Matty zijn fans noemt) naar binnen stormden en daarbij aansluiten.
Maar op de trap stond een jongen, alleen. Zijn taak was om iedereen's kaartje nogmaals te scannen. Maar hij kon in zijn eentje niet 30 meisjes aan. Een andere man probeerde te helpen door alle kaarten gewoon in te nemen. Waardoor de andere man de helft van de kaartjes niet kon scannen. En daarmee konden wij de twee mannen tegen elkaar op spelen: 'Maar meneer, hij heeft mijn kaartje al gepakt!' Terwijl we de man in de ogen keken, de andere man die het hoorde begreep dat dat niet waar was. En ik zei maar 1 ding: RENNEN! En zo verdwenen wij in de menigte. Zo zagen wij The 1975 met een betere plek dan als we wel een kaartje hadden gehad. Met een spraakmakende Matty en intieme nummers.
Ik zat in de trein met een knagend gevoel dat ik toch echt iets vergeten was. Was ik zonder schoenen de deur uit gegaan? Misschien iets klein als een elastiekje? Of was mijn telefoon niet helemaal opgeladen?
Toen de machinist, monotoon als altijd omriep dat, ja echt Dames en heren, station Utrecht, in aantocht was wist ik het. Ik schoot overeind, met trillende handen en tranen die al bijna mijn ogen vulde en mijn contactlenzen lieten prikkelen. Fuck, de kaartjes!! ... Oke, rustig blijven... PDF bestand opzoeken, mail door scrollen... en toen ik daar niks vond... bellen! De receptionist van Tivoli zei dat ik zo maar even langs de kassa moest, aangezien ik mijn ordernummer wel kon vinden via mijn telefoon. Het zal geen probleem zijn. Het probleem was alleen dat mijn kaartjes van Ticketmaster kwamen en niet van Tivoli... en een ander probleem was dat Ticketmaster niet telefonisch kan helpen met zulke vragen, alleen via de mail. Trillend probeerde ik ze toch maar te mailen. Een zus die foto's moest maken van de kaartjes thuis en ik starend naar dat verdomde, nutteloze ordernummer. En toen we aankwamen bij Tivoli was de kassa gesloten, 18:00 ging die dicht. Een halfuur voor het concert begon zou die wel weer opengaan voor eventuele problemen, maar dan zouden we achteraan in de concertzaal zijn. Niet instaat om Matty's (de leadzanger) zweet te voelen. Hopeloos gingen we in het restaurant zitten. Met een knagend schuldgevoel bestelde ik een cola en bekeek hoe de bejaarde in het café zongen. Ik bekeek de ruimte, na van de ober in het café een gratis chocolade ijsje te krijgen. De trap herkende ik. Alles herkende ik. Bovenaan de trap stonden mensen goodies van The 1975 te ordenen. De ellendig lange rij buiten stond te wachten tot de deuren opengingen. Niet wetend dat de deuren allang open waren! En wij waren binnen!
Het was natuurlijk de bedoeling dat je via een bepaalde deur naar binnen ging, waar mensen kaartjes controleerden voordat je verder mocht rennen. En die deur hadden wij via een omweggetje -en wat cola- omlopen. Plan: Twintig minuten voordat de deur open ging besloten wij naar de WC te gaan. Zodat het leek alsof wij wel via de hoofdingang binnen waren gekomen, maar even gingen plassen. Want uit het café komen was te overduidelijk. Wachten en wachten, tot de eerste kids (zoals Matty zijn fans noemt) naar binnen stormden en daarbij aansluiten.
Maar op de trap stond een jongen, alleen. Zijn taak was om iedereen's kaartje nogmaals te scannen. Maar hij kon in zijn eentje niet 30 meisjes aan. Een andere man probeerde te helpen door alle kaarten gewoon in te nemen. Waardoor de andere man de helft van de kaartjes niet kon scannen. En daarmee konden wij de twee mannen tegen elkaar op spelen: 'Maar meneer, hij heeft mijn kaartje al gepakt!' Terwijl we de man in de ogen keken, de andere man die het hoorde begreep dat dat niet waar was. En ik zei maar 1 ding: RENNEN! En zo verdwenen wij in de menigte. Zo zagen wij The 1975 met een betere plek dan als we wel een kaartje hadden gehad. Met een spraakmakende Matty en intieme nummers.
Reacties
Een reactie posten