Ver-Engels'ing
Het is stil in mijn kamer en zelf de ambulance voor een tijdje niks van zich horen. Nou, dan is het tijd dat de gedachtes van 'de Dor' (naam voor alterego) gaan spoken. Dan denk ik aan meisjes in mijn klas die zo dom zijn, dat het vertrouwen helemaal wegvaagt voor HAVO en dat ik, de Dor, op het zelfde niveau zit als zij. Gebeurtenis omschrijving:
Ik zit in de Engels les te praten met mijn docent over boeken die ik graag lees (Ja, praten over boeken is een van mijn favoriete bezigheid) als een blond meisje dat een drie heeft gehaald voor wiskunde een zucht en een steun laat horen. En nee, ik wil niet zeggen dat ze dom is als ze een drie haalt, want ze is slim en goed en talentvol in dingen als economie en wordt waarschijnlijk rijker dan ik, maar het verstand...
Dus zij zegt, 'Wow, lees jij boeken?!'
'Uh ja?' mompel ik terug.
'Wow, lees jij boeken in het Engels?!'
'Uh ja?'
'Wow, wat knap.'
Nou nee. Dat is nou eenmaal wat van je verwacht wordt als je in de buurt komt van het achttiende levensjaar en daar is eigenlijk niks bijzonders aan. Maar ja. Zij wordt rijk.
Hoe dan ook. Ik denk dat tegenwoordig iedereen er wel last van heeft: De verEngelsing van de taal. Ik kan nauwelijks meer een zin schrijven of hard op zeggen zonder dat er een Engels woord in voor komt. En dat niet alleen, maar ook het omschrijven in het Nederlands lijkt soms wel iets onmogelijks om te doen. En ja, misschien komt dat wel door de hoeveelheid boeken die ik in het Engels lees. Maar denk aan Fifty Shades of Grey (Vijftig Tinten Grijs in het Nederlands, wat een incorrecte titel is want Grey is een naam en niet de letterlijke kleur dus officieel zou het De Vijftig Tinten van Grey moeten heten, maar dat terzijde). In de Nederlands-vertaalde versie van het boek staat de bekende woordgroep: 'Later Schatje' wat in het Engels zou moeten klinken als 'Later Babe'. Behalve dat de weerzinwekkendheid van de Nederlandse vertaling enorm is, is ook de dufheid ervan nogal toegenomen.
Ik durf te wedden dat zo'n driekwart van de tiener-populatie de woorden I Love You liever gebruikt dan ooit Ik Hou Van Jou te moeten zeggen, omdat dit behalve te serieus ook nog eens veel te houterig klinkt. Engels is gewoon vlot en allesbehalve oudbollig, in onze ogen. Nu is dat misschien wel zonde van het Nederlands, maar wij willen toch ook niet als Frankrijk zelf een woord verzinnen voor een woord als # hashtag? (Dat hebben we trouwens wel...).
Wat ik nu eigenlijk met dit wil zeggen is dat het best wel lastig is op dingen te pronounce'n en explainen in het Nederlands, want langzamerhand gaat de zins opbouw van het Engels beter in mijn hoofd zitten dan dat voor Nederlands. En krijg je gesprekken als, 'Nee, ik ben goed.' Wat toch echt moet komen van 'I'm good, but thanks.'
Ik zit in de Engels les te praten met mijn docent over boeken die ik graag lees (Ja, praten over boeken is een van mijn favoriete bezigheid) als een blond meisje dat een drie heeft gehaald voor wiskunde een zucht en een steun laat horen. En nee, ik wil niet zeggen dat ze dom is als ze een drie haalt, want ze is slim en goed en talentvol in dingen als economie en wordt waarschijnlijk rijker dan ik, maar het verstand...
Dus zij zegt, 'Wow, lees jij boeken?!'
'Uh ja?' mompel ik terug.
'Wow, lees jij boeken in het Engels?!'
'Uh ja?'
'Wow, wat knap.'
Nou nee. Dat is nou eenmaal wat van je verwacht wordt als je in de buurt komt van het achttiende levensjaar en daar is eigenlijk niks bijzonders aan. Maar ja. Zij wordt rijk.
Hoe dan ook. Ik denk dat tegenwoordig iedereen er wel last van heeft: De verEngelsing van de taal. Ik kan nauwelijks meer een zin schrijven of hard op zeggen zonder dat er een Engels woord in voor komt. En dat niet alleen, maar ook het omschrijven in het Nederlands lijkt soms wel iets onmogelijks om te doen. En ja, misschien komt dat wel door de hoeveelheid boeken die ik in het Engels lees. Maar denk aan Fifty Shades of Grey (Vijftig Tinten Grijs in het Nederlands, wat een incorrecte titel is want Grey is een naam en niet de letterlijke kleur dus officieel zou het De Vijftig Tinten van Grey moeten heten, maar dat terzijde). In de Nederlands-vertaalde versie van het boek staat de bekende woordgroep: 'Later Schatje' wat in het Engels zou moeten klinken als 'Later Babe'. Behalve dat de weerzinwekkendheid van de Nederlandse vertaling enorm is, is ook de dufheid ervan nogal toegenomen.
Ik durf te wedden dat zo'n driekwart van de tiener-populatie de woorden I Love You liever gebruikt dan ooit Ik Hou Van Jou te moeten zeggen, omdat dit behalve te serieus ook nog eens veel te houterig klinkt. Engels is gewoon vlot en allesbehalve oudbollig, in onze ogen. Nu is dat misschien wel zonde van het Nederlands, maar wij willen toch ook niet als Frankrijk zelf een woord verzinnen voor een woord als # hashtag? (Dat hebben we trouwens wel...).
Wat ik nu eigenlijk met dit wil zeggen is dat het best wel lastig is op dingen te pronounce'n en explainen in het Nederlands, want langzamerhand gaat de zins opbouw van het Engels beter in mijn hoofd zitten dan dat voor Nederlands. En krijg je gesprekken als, 'Nee, ik ben goed.' Wat toch echt moet komen van 'I'm good, but thanks.'
Reacties
Een reactie posten