Het onweer verhaal
Je zult het niet geloven, maar het verhaal dat ik je nu ga vertellen is waargebeurd:
Zondag, 23 maart 12:13 sprong Dorise op haar fietsje om naar haar werk te rijden. De zon scheen, maar in de verte raasden de donderwolken. Dat was geen punt, want werk was maar zes minuten fietsen vanaf haar woonplaats tot aan de Euroborg.
Maar ze had de schuurdeur nog niet in het slot laten vallen of grote druppels vielen uit de lucht. Met rollende ogen stak ze haar paarse paraplu in de lucht, die automatisch opengaat, en was ze de natte tranen van de hemel te slim af.
Maar al snel veranderde de koude druppels in keiharde hagelstenen. Behalve dat ze verschrikkelijk veel pijn deden op een teer huidje, waren ze ook nog eens levensgevaarlijk. Net toen ze langs het water fietste begon het boven haar te donderen. Ze hapte naar adem, stak de brug over en besefte dat ze uitkwam bij een fietspad, omringt door grasvelden en in de verte een aantal hoge gebouwen, maar in haar ogen leek de paraplu het hoogste punt, die met liefde de bliksem aantrok.
Zo hard als ze kon begon ze te trappen om veilig aan de overkant te komen, maar een flits schoot door de lucht. Een oogverblindend licht wierp zich over de wereld en nog op hetzelfde moment deed de donder de dennen draaien. Het gebrul liet de aarde trillen en ging door merg en been. Oorverdovend en oogverblindende natuurkrachten.
'Ik ben geraakt,' was het eerste wat ze dacht, 'En ik heb het overleefd.'
Ja, dat was het. Maar twee keer door de bliksem geraakt worden zou natuurlijk de dood betekenen. De hijskraan die doorweekt in de grijze buitenlucht stond te luieren, was geladen. De bliksem had de lange slungel geraakt. Dorise was veilig aangekomen op haar werk. En met trillende handen bezorgde ze mensen popcorn.
Zondag, 23 maart 12:13 sprong Dorise op haar fietsje om naar haar werk te rijden. De zon scheen, maar in de verte raasden de donderwolken. Dat was geen punt, want werk was maar zes minuten fietsen vanaf haar woonplaats tot aan de Euroborg.
Maar ze had de schuurdeur nog niet in het slot laten vallen of grote druppels vielen uit de lucht. Met rollende ogen stak ze haar paarse paraplu in de lucht, die automatisch opengaat, en was ze de natte tranen van de hemel te slim af.
Maar al snel veranderde de koude druppels in keiharde hagelstenen. Behalve dat ze verschrikkelijk veel pijn deden op een teer huidje, waren ze ook nog eens levensgevaarlijk. Net toen ze langs het water fietste begon het boven haar te donderen. Ze hapte naar adem, stak de brug over en besefte dat ze uitkwam bij een fietspad, omringt door grasvelden en in de verte een aantal hoge gebouwen, maar in haar ogen leek de paraplu het hoogste punt, die met liefde de bliksem aantrok.
Zo hard als ze kon begon ze te trappen om veilig aan de overkant te komen, maar een flits schoot door de lucht. Een oogverblindend licht wierp zich over de wereld en nog op hetzelfde moment deed de donder de dennen draaien. Het gebrul liet de aarde trillen en ging door merg en been. Oorverdovend en oogverblindende natuurkrachten.
'Ik ben geraakt,' was het eerste wat ze dacht, 'En ik heb het overleefd.'
Ja, dat was het. Maar twee keer door de bliksem geraakt worden zou natuurlijk de dood betekenen. De hijskraan die doorweekt in de grijze buitenlucht stond te luieren, was geladen. De bliksem had de lange slungel geraakt. Dorise was veilig aangekomen op haar werk. En met trillende handen bezorgde ze mensen popcorn.
Reacties
Een reactie posten