Het leven is een cliché.

Ik weet dat mijn blog begon met serieuze onderwerpen, vervolgens ging naar sterk-opdringerige meningsuiting, daarna door een fase ging met humor en nu is beland als een bij elkaar geraapt zooitje, maar zo vind ik het wel leuk. Mijn blog is een weerspiegeling van mij, dat begrijpen misschien sommige lezers niet, maar alles wat ik hier schrijf is stuk voor stuk van mij. Het is niet geëdit, niet geschrapt of geforceerd. Het zijn allemaal eerste gedachtes die ik typ.., en vervolgens doe ik er helemaal niks meer mee. Maar dat is het leven, tenminste de mijne: Fases die mij wat hoeken van een samenleving hebben laten zien. En nu ben ik hier, in hetzelfde witte bed, maar dan zonder rot gedachtes (sommige noemen dat filosoferen) en met gevoel.
Ik ben een groot brok stuk vol leven, al zeg ik het zelf. Ik eindig elke avond zo moe dat praten niet echt meer werkt, maar zo voldaan. En ik schaam me ervoor, dat ik het gevoel heb of dat ik soms zelf denk dat ik mensen niet meer interesseer omdat ik gewoon een keer normaal kan doen. Maar mijn leven is een film, echt waar. Mijn leven is elke cliché. De middelbare school was een hel, besef ik nu, niet omdat ik gepest werd (want ik ben nooit in me leven gepest) of zoiets dat gebeurt in films. Maar dat andere wat gebeurt in films: de creativiteit eruit schoppen en je opscheept laten zitten met mensen waar je niks mee gemeen hebt, die je niet inspireren, maar alleen je gedachtes verkleinen. Ik weet niet of mensen echt door hebben dat dat gebeurt op middelbare scholen, maar dat is het. En begrijp me niet verkeerd, ik vond school niet erg en ik vond mijn vrienden op school wel heel erg leuk... Maar zodra je voor een richting kiest (die je helemaal niet met zekerheid durft te nemen) zie je pas in wat het allemaal nou precies betekent. (God, ik klink weer eens zo fucking lame).

Waarom mijn leven elk cliché is: Ik ben wakker geworden in de -nog steeds in de kamer hangende- rook van wiet en sigaretten, op een vieze bank omringt door lege wijnflessen en oude pizza-korsten. En ik stond op en vertrok.
Ik heb in een café gezeten vol met scherpzinnige mensen uit alle hoeken van Europa. We hebben gedanst in een park op te zachte muziek, maar toch klonk het luid in onze oren. Ik heb gerookt op een dakterras groter dan het huis zelf en wijn gedronken en gepraat over culturen. Ik heb mensen ontmoet die al mijn favoriete series ook gezien hebben (en dan bedoel ik series als Skins) en die begrijpen wat het ultieme gevoel is dat je krijgt van een concert gevuld met liedjes met de meest waanzinnige lyrics. Mensen die niet liever naar Trey Songz luisteren, maar naar muziek waarvan je niet het gevoel krijgt dat seks nog nodig is, omdat de nummers je al vullen met elk soort genot. En op school leer ik dingen die mij boeien. Alles is goed en ik ben een student.