Wijsheid, vrijheid

Ik denk dat ik het haatte om een kind te zijn. Dat klinkt echt behoorlijk cynisch, hè? Ik weet dat heel veel mensen op deze wereld niks fijners vonden dan een jong kind zijn. Onwetend en fladderend door het leven. Ik vind niks mooiers dan het hier en nu en de toekomst, denk ik. Kind zijn is een stilstaande tijd-waar je toch in opgroeit. Je bent onwetend en je hebt te weinig kennis om reëel na te denken. Misschien ben ik wel een oude ziel, al weet ik niet of dat er werkelijk waar wat mee te maken heeft, maar vrijheid en wijsheid zijn zulke belangrijke sectoren van mijn bestaan. En nu ben ik hier, vol vrijheid en wijsheid en verantwoordelijkheid en ik heb eindelijk het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn. Ik ben snel, met alles. Zo was misschien wel vijf jaar middelbare school precies genoeg (en geen seconde meer). Natuurlijk vorm jij je als kind en puber, tot je vijftigste of tachtigste, tuurlijk.  Dat zie ik echt wel in. Maar waar ik nu ben is misschien waar ik aantoe ben, voor nu. Dat kan (mijn kennende) veranderen over een maand, of week, of jaar. Maar nu, precies in de secondes die op dit moment voorbij tikken ben ik op de juiste plek en ik moet toegeven dat ik dat een vrij lange tijd niet meer was.
De zelfstandigheid (soms misschien te zelfstandig) en het eigen initiatief dat ik moet nemen is zo fijn. Ik weet dat ze bedoelen dat ze geen gezeik op hogescholen willen en dat het niet hun probleem is, maar ik voel me zelfs zo positief dat ik het zie als vertrouwen, want als er iets mist op middelbare scholen is het wel vertrouwen. Pubers sowieso, krijgen maar weinig credits en vooral veel wantrouwen. Daar zouden ze wat aan moeten doen. Wie? Weet ik niet? Misschien het systeem.

ps, deze blogpost is nog prettty goed Nederlands (geen half engels-nederlands), sinds ik eigenlijk alleen nog maar besta in de Engelse taal.