Massa's mensen

Ik schreef laatst een zinnetje over het One-Of-A-Kind zijnde, en dat natuurlijk iedereen dat wil bereiken. Ik denk dat ik daar op terug moet komen. Omdat ik zelf nou het 'groots en meeslepende leven'-type ben, wil dat natuurlijk niet zeggen dat zoiets voor iedereen geldt. Ik ken genoeg mensen, meer zelfs, die blijer worden van een huisje-boompje-beestje bestaan, al zie ik dat zelf als het meest afschuwelijkste bestaan. Er komt vast een tijd dat ik verlang naar een plek onder de zon, met een man, twee kinderen, een kat en een tuintje, maar op dit moment zie ik dat niet zo snel gebeuren. Dit komt omdat ik die grote drang heb om bijzonder te zijn, anders en interessant... en eerlijk gezegd dacht ik altijd dat iedereen die drang voelde.
Natuurlijk is dat niet zo. Als je om je heen kijkt zie je altijd mensen in dezelfde kleding, maar ook met andere dingen geldt dit: zo vormen ze altijd groepen in de politiek, stijl etc. Groepen worden altijd gevormd om samen hetzelfde te zijn. Dat is gek, aangezien mensen in de Renaissance aangespoord werden zichzelf weer als een individu te gaan zien. En ja, natuurlijk ben ik te veel op mezelf ingesteld: een individu in een team- zoals ze dat bij voetbal zeggen. Te zelfstandig, dat samenwerken lastig wordt.
Ondanks dit ben ik nog steeds een persoon in een grote groep, omdat ik one of a kind wil zijn. Meerdere mensen kleding, denken en doen zoals ik dat ook doe. Dat is nou eenmaal zo. En dat is oké, zoals die groep niet te groot wordt. Want opgaan in de massa lijkt me lastig en een moeilijke positie om überhaupt uit te komen.