Kijken, zien, begrijpen
Ik val constant voor mensen die ik niet ken, maar die ik zie. Ik geniet van mooie mensen, net zo goed bij vrouwen (niet meisjes), als bij jongens. Sommige mensen wil ik niet kennen, omdat ik eigenlijk weet dat ze van binnen saai, verstikkend en te verschillend zijn, maar ik wil ze zien en ik wil ze bewonderen, voor even.
Soms geniet ik van de stem van iemand, gewoon iemand die praat en de mij opzuigt met de klanktonen van zijn stem. Vooral als die zacht is, maar tegelijkertijd toch fel. Soms geniet ik van een beroemd persoon, dat ik vergeet dat ik ze helemaal niet vast kan houden, maar dat maakt mij niet uit. Ik hou van zien, horen en begrijpen. Aan aanraken en ruiken heb ik helemaal niet zo'n behoefte, want die zijn meestal teleurstellend, of gewoon niet verrassend. Ik wil veel liever naar iemand kijken en bedenken hoe diegene zou leven; praten of bewegen.
Ik hou ervan om mensen, vooral knappe mensen, te bestuderen en mij af te vragen of ik ze ooit weer tegenkom en of ik ze dan leer kennen. En of ze hun dromen hebben waargemaakt en wat ze daarvan vinden. Of ze lezen, tekenen of juist liever economie begrijpen.
Soms vraag ik mij dat af, bij mensen aan mijn kassa. Knappe jongens die Groene Ice Tea bestellen en vriendelijk zijn en die bruine ogen hebben, waarin ik kan staren terwijl het lijkt alsof ik diegene beleefd wat vraag. Want dat kan ik zo goed, langzamerhand. En soms is de knappe jongens, met zijn knappe vriendin en vind ik ze allebei even interessant.
Dit klinkt waarschijnlijk nogal bizar, en ik steek mijn neus in het leven van een ander zonder dat ze het door hebben. Ik weet dat een heleboel mensen liever handen op hun lijf voelen en lippen in hun nek, maar ik staar veel liever, want daar leer je nog wat van. En dan staar ik en bedenk ik of ze zullen denken aan gedachtes van een ander, want zo diep gaat dat wel eens. En ondertussen word ik verliefd, op die gedachtes en sluit ik mij even af van de realiteit, maar denk ik alleen nog maar aan het persoon dat op dat moment totaal niet met mij bezig is en er niet van bewust is dat ik wel met hen bezig ben.
En zodra ze uit mijn blik veld zijn, vergeet ik ze, of blijf ik soms aan ze denken... als ze knap zijn en interessant. En dan hoop ik dat ik ze ooit weer tegenkom, zonder nog te weten dat ik ze heb bestudeerd van een afstand.
Soms geniet ik van de stem van iemand, gewoon iemand die praat en de mij opzuigt met de klanktonen van zijn stem. Vooral als die zacht is, maar tegelijkertijd toch fel. Soms geniet ik van een beroemd persoon, dat ik vergeet dat ik ze helemaal niet vast kan houden, maar dat maakt mij niet uit. Ik hou van zien, horen en begrijpen. Aan aanraken en ruiken heb ik helemaal niet zo'n behoefte, want die zijn meestal teleurstellend, of gewoon niet verrassend. Ik wil veel liever naar iemand kijken en bedenken hoe diegene zou leven; praten of bewegen.
Ik hou ervan om mensen, vooral knappe mensen, te bestuderen en mij af te vragen of ik ze ooit weer tegenkom en of ik ze dan leer kennen. En of ze hun dromen hebben waargemaakt en wat ze daarvan vinden. Of ze lezen, tekenen of juist liever economie begrijpen.
Soms vraag ik mij dat af, bij mensen aan mijn kassa. Knappe jongens die Groene Ice Tea bestellen en vriendelijk zijn en die bruine ogen hebben, waarin ik kan staren terwijl het lijkt alsof ik diegene beleefd wat vraag. Want dat kan ik zo goed, langzamerhand. En soms is de knappe jongens, met zijn knappe vriendin en vind ik ze allebei even interessant.
Dit klinkt waarschijnlijk nogal bizar, en ik steek mijn neus in het leven van een ander zonder dat ze het door hebben. Ik weet dat een heleboel mensen liever handen op hun lijf voelen en lippen in hun nek, maar ik staar veel liever, want daar leer je nog wat van. En dan staar ik en bedenk ik of ze zullen denken aan gedachtes van een ander, want zo diep gaat dat wel eens. En ondertussen word ik verliefd, op die gedachtes en sluit ik mij even af van de realiteit, maar denk ik alleen nog maar aan het persoon dat op dat moment totaal niet met mij bezig is en er niet van bewust is dat ik wel met hen bezig ben.
En zodra ze uit mijn blik veld zijn, vergeet ik ze, of blijf ik soms aan ze denken... als ze knap zijn en interessant. En dan hoop ik dat ik ze ooit weer tegenkom, zonder nog te weten dat ik ze heb bestudeerd van een afstand.
Reacties
Een reactie posten