9, 12 en 16
Would the 9 year old you, be proud of who you are now?
Vast niet. Toen ik negen was ik gedisciplineerd en vrolijk. Ik turnde volgens mij 10 uur per week, met plezier. Ik zat in groep 5/6, wat betekent dat ik bij juf Francis of Babs in de klas zat. Dat waren mijn twee lievelingsjuffen. Ik denk dat de negen jaar oude ik mij niet zou herkennen en niet zou begrijpen, maar dat zou ook niet best zijn.
De twaalf a dertien jarige ik zou ook niet trots zijn op wie ik nu ben. In de eerste klas was ik zogenaamd rebels, not. Ik kan er nu nog steeds niet over uit dat iedereen zo bizar en overdreven gereageerd heeft op het onschuldige gedrag van een brugger. Ik haalde hoge cijfers en spijbelde ook niet, dus ik zie niet eens het probleem? Ik was gewoon te brutaal voor een brugger. Well, meet the new generation. En omdat ze op school zo heftig reageerde dacht mijn moeder meteen dat ik alle winkels leeg stol en in een of andere meidenbende zat die iedereen bedreigde. Nou, nee lieve moeder. Het enige wat ik deed was mensen achter hun rug om belachelijk maken, in die tijd. Nu maak ik mensen liever belachelijk in mijn hoofd. En ga ik liever niet met teveel zeurende en zeikende mensen om (ongeveer 7/8 deel van de bevolking kan ik dus niet uitstaan). Terwijl ik als twaalf jarige dacht dat ik mezelf gevonden had en dat veel vrienden een belangrijk iets in je leven is. Ik geloof dat ik mezelf wederom niet zou begrijpen en niet zou kunnen uitstaan. Maar ik zou ook nooit meer zo willen zijn als zoals ik toen was. En alles waar ik vroeger een hekel aan had, is wat een nu het meest waardeer en ben geworden. De kleur zwart, een simpel voorbeeld. Dat was voor vieze Ghottics die zwart droegen en punkerdingen zoals stuts. Ze waren loners en leefde in een eigen bizarre wereld. Ondertussen is dat ongeveer wie ik ben, als zou ik mezelf niet echt een ghottic noemen (haha). Overigens zijn de 90' voorbij en bestaan ghottics niet meer: Die heten nu EMO's. Onder de emo's val ik nou ook niet, want die dragen tegenwoordig alleen maar felle kleuren en dragen mutsjes, houden van Japanse schattigheid en liggen lang uit op elkaar in de gangen van 200. Ik draag geen mutsjes en vind Japan eng, net zoals teveel gemixte felle (neon) kleuren. Nu zit ik wel vaak op de grond, maar over elkaar heen rollen en zo gaat iets te ver. Overigens ben ik veel te cool om emo te zijn (serieus).
Ik ben blij dat ik op dit moment ben wie ik ben en ik ben benieuwd hoe ik denk als ik 21 ben en mijzelf niet meer zal begrijpen, maar op dit moment ben ik nog eventjes mezelf.
Vast niet. Toen ik negen was ik gedisciplineerd en vrolijk. Ik turnde volgens mij 10 uur per week, met plezier. Ik zat in groep 5/6, wat betekent dat ik bij juf Francis of Babs in de klas zat. Dat waren mijn twee lievelingsjuffen. Ik denk dat de negen jaar oude ik mij niet zou herkennen en niet zou begrijpen, maar dat zou ook niet best zijn.
De twaalf a dertien jarige ik zou ook niet trots zijn op wie ik nu ben. In de eerste klas was ik zogenaamd rebels, not. Ik kan er nu nog steeds niet over uit dat iedereen zo bizar en overdreven gereageerd heeft op het onschuldige gedrag van een brugger. Ik haalde hoge cijfers en spijbelde ook niet, dus ik zie niet eens het probleem? Ik was gewoon te brutaal voor een brugger. Well, meet the new generation. En omdat ze op school zo heftig reageerde dacht mijn moeder meteen dat ik alle winkels leeg stol en in een of andere meidenbende zat die iedereen bedreigde. Nou, nee lieve moeder. Het enige wat ik deed was mensen achter hun rug om belachelijk maken, in die tijd. Nu maak ik mensen liever belachelijk in mijn hoofd. En ga ik liever niet met teveel zeurende en zeikende mensen om (ongeveer 7/8 deel van de bevolking kan ik dus niet uitstaan). Terwijl ik als twaalf jarige dacht dat ik mezelf gevonden had en dat veel vrienden een belangrijk iets in je leven is. Ik geloof dat ik mezelf wederom niet zou begrijpen en niet zou kunnen uitstaan. Maar ik zou ook nooit meer zo willen zijn als zoals ik toen was. En alles waar ik vroeger een hekel aan had, is wat een nu het meest waardeer en ben geworden. De kleur zwart, een simpel voorbeeld. Dat was voor vieze Ghottics die zwart droegen en punkerdingen zoals stuts. Ze waren loners en leefde in een eigen bizarre wereld. Ondertussen is dat ongeveer wie ik ben, als zou ik mezelf niet echt een ghottic noemen (haha). Overigens zijn de 90' voorbij en bestaan ghottics niet meer: Die heten nu EMO's. Onder de emo's val ik nou ook niet, want die dragen tegenwoordig alleen maar felle kleuren en dragen mutsjes, houden van Japanse schattigheid en liggen lang uit op elkaar in de gangen van 200. Ik draag geen mutsjes en vind Japan eng, net zoals teveel gemixte felle (neon) kleuren. Nu zit ik wel vaak op de grond, maar over elkaar heen rollen en zo gaat iets te ver. Overigens ben ik veel te cool om emo te zijn (serieus).
Ik ben blij dat ik op dit moment ben wie ik ben en ik ben benieuwd hoe ik denk als ik 21 ben en mijzelf niet meer zal begrijpen, maar op dit moment ben ik nog eventjes mezelf.
Reacties
Een reactie posten