Vijftien
Er is deze quote uit The Perks of Being a Wallflower dat zegt, “I think that if I ever have kids, and they are upset, I won't
tell them that people are starving in China or anything like that
because it wouldn't change the fact that they were upset. And even if
somebody else has it much worse, that doesn't really change the fact
that you have what you have.” Ik word bijna spatisch van de manier hoe ik daar volledig achter sta. Dit is gewoon precies wat ik bedoel, waar ik op mijn vijftiende mijn hele denkwijze omheen leerde creeeren.
Het begon allemaal goed, juist en prima. Tot je op een punt in je leven komt waar je beseft dat je alles hebt, tot je beseft dat het enige wat mist de manier van denken is. Je leert dat het enige wat er nou eigenlijk toedoet Liefde voor andere, maar vooral voor jezelf is. Ik denk niet dat ik dat hoofdstuk, of moet ik zeggen die hoofdstukken, al afgerond heb, maar ik denk dat ik dat over dertig jaar nog niet heb.
Ik heb mijn dieptepunt gehad op de manier waarop ik naar mezelf keek. Het was gek, want iedereen dacht op dat punt dat ik mezelf heel mooi en goed vond en ik dacht dat ik boven iedereen stond. Maar soms verbaast het mij hoe naief mensen zijn en hoe ze eigenlijk helemaal niet opzoek zijn naar je echte emoties. Want dit was het punt waar ik nauwelijks in de spiegel kon kijken zonder elk gebrek te zien, of juist elke teveelheid. Het werd een soort van geheimdeel waar ik nu nog steeds zo mijn littekens van heb. (oh dit klinkt zo 30 jaar terugkijkend op je rare studententijd). Ik had soms een dag dat ik een doel stelde om 24 uur niet te eten en het is mij gelukt, en die doelen sloot ik soms zonder enige aanleiding en soms als dwang zovan: als ik nu niet in maatje 36 pas eet ik niet meer.
Nou, nu moet ik het niet meer gaan aandikken dan dat het was, want het is allemaal goed en tot zovere gezond gebleven, maar het is zo gek, want zulke dingen nemen je leven over zonder het te delen met een persoon. Dus toen besloot ik dat ik iemand nodig had, die mij begreep, maar dat valt niet heel erg gemakkelijk in je schoot. Jongens zijn dom en meisjes egoistisch. Katten zijn dieren en honden stinken.
Ik ben zo dankbaar voor het feit dat het moment dat ik iemand echt nodig had, het op de een of andere manier in mijn schoot geworpen werd. En dat er een persoon in mijn leven kwam die ik vanaf het eerste moment vertrouwde en veilig bij voelde. Ik heb op dit punt al zoveel meer geleerd in een halfjaar door liefde, dan ik heb geleerd de vierjaar ervoor. En ja, dit klinkt zo suf als je 15 bent, maar ik bedoel, volwassene lijken soms niet te begrijpen dat je als vijftienjarige tiener je volledig kan storten in iets als liefde. Ik bedoel we zijn niet dom, we zien echt wel die blik met ''pf, over een jaartje is dat voorbij.'' Ze denken te goed te begrijpen hoe je juist als puber je hart volledig weggeeft en toevertrouwt aan een ander. Ze kijken erna met de blik dat ze weten dat het toch mis gaat, maar ze lijken zich alleen maar daar zorgen over te maken. Liefde leeft toch in het moment, dat is iets wat ik nu al wel begrepen heb.
En ik hoop dat ik later een volwassene wordt die op de een of andere manier vertrouw in puberliefde. En die de wijsheid in een tiener kan zien, want daar lijkt te vaak gebrek aan te zijn.
(ben gewaarschuwd, ik ga een keer een blogschrijven over liefde met alle cliches, ja dat ga ik doen)
Moge ik een mooi nieuw levensjaar in gaan, proost.
Het begon allemaal goed, juist en prima. Tot je op een punt in je leven komt waar je beseft dat je alles hebt, tot je beseft dat het enige wat mist de manier van denken is. Je leert dat het enige wat er nou eigenlijk toedoet Liefde voor andere, maar vooral voor jezelf is. Ik denk niet dat ik dat hoofdstuk, of moet ik zeggen die hoofdstukken, al afgerond heb, maar ik denk dat ik dat over dertig jaar nog niet heb.
Ik heb mijn dieptepunt gehad op de manier waarop ik naar mezelf keek. Het was gek, want iedereen dacht op dat punt dat ik mezelf heel mooi en goed vond en ik dacht dat ik boven iedereen stond. Maar soms verbaast het mij hoe naief mensen zijn en hoe ze eigenlijk helemaal niet opzoek zijn naar je echte emoties. Want dit was het punt waar ik nauwelijks in de spiegel kon kijken zonder elk gebrek te zien, of juist elke teveelheid. Het werd een soort van geheimdeel waar ik nu nog steeds zo mijn littekens van heb. (oh dit klinkt zo 30 jaar terugkijkend op je rare studententijd). Ik had soms een dag dat ik een doel stelde om 24 uur niet te eten en het is mij gelukt, en die doelen sloot ik soms zonder enige aanleiding en soms als dwang zovan: als ik nu niet in maatje 36 pas eet ik niet meer.
Nou, nu moet ik het niet meer gaan aandikken dan dat het was, want het is allemaal goed en tot zovere gezond gebleven, maar het is zo gek, want zulke dingen nemen je leven over zonder het te delen met een persoon. Dus toen besloot ik dat ik iemand nodig had, die mij begreep, maar dat valt niet heel erg gemakkelijk in je schoot. Jongens zijn dom en meisjes egoistisch. Katten zijn dieren en honden stinken.
Ik ben zo dankbaar voor het feit dat het moment dat ik iemand echt nodig had, het op de een of andere manier in mijn schoot geworpen werd. En dat er een persoon in mijn leven kwam die ik vanaf het eerste moment vertrouwde en veilig bij voelde. Ik heb op dit punt al zoveel meer geleerd in een halfjaar door liefde, dan ik heb geleerd de vierjaar ervoor. En ja, dit klinkt zo suf als je 15 bent, maar ik bedoel, volwassene lijken soms niet te begrijpen dat je als vijftienjarige tiener je volledig kan storten in iets als liefde. Ik bedoel we zijn niet dom, we zien echt wel die blik met ''pf, over een jaartje is dat voorbij.'' Ze denken te goed te begrijpen hoe je juist als puber je hart volledig weggeeft en toevertrouwt aan een ander. Ze kijken erna met de blik dat ze weten dat het toch mis gaat, maar ze lijken zich alleen maar daar zorgen over te maken. Liefde leeft toch in het moment, dat is iets wat ik nu al wel begrepen heb.
En ik hoop dat ik later een volwassene wordt die op de een of andere manier vertrouw in puberliefde. En die de wijsheid in een tiener kan zien, want daar lijkt te vaak gebrek aan te zijn.
(ben gewaarschuwd, ik ga een keer een blogschrijven over liefde met alle cliches, ja dat ga ik doen)
Moge ik een mooi nieuw levensjaar in gaan, proost.
Reacties
Een reactie posten