Wat is geluk zonder gezondheid
Ik woon momenteel in Londen, tenminste, als je het wonen kan noemen. Ik verblijf hier voor één maand en hoop zo te werken, als model. De Leven. Hiervoor was een maandje thuis in Amsterdam, maar daarvoor zat ik drie maanden in Kaapstad. Beetje zonnen, beetje werken, beetje feesten. Wederom, De Leven. Ja, zou je denken.
Toen ik het meest actief was met deze blog woonde ik in Groningen, smachtend naar meer spanning in mijn leven, meer sensatie, dromend van grote steden en het snelle leven. En nu zit ik hier, in mijn kamer in een appartement wat de agency voor mij vond (en met liefde wil voorschieten, want ze geloven in me). Twee jaar geleden heb ik als voornemen ooit opgeschreven model te willen staan voor Asos, morgenochtend heb ik een casting, want ze zijn geïnteresseerd. Mijn DM's op Instagram overstromen met promotors die graag willen dat ik met ze mee feest, eet in 5 sterrenrestaurants en elke fles alcohol is toegankelijk, zonder ooit een rekening te hoeven zien. God, wat had ik hiervan gedroomd.
Minder is dat ik nogal met mezelf in de knoop zit. Teveel in mijn hoofd waarschijnlijk. Ik probeer zo dankbaar te zijn dat dit allemaal op mijn pad komt, maar ondertussen neemt mijn gezondheid het met mij op de loop (zo zeg je dat toch). Ik voel geen spanning, angst of stress, maar al mijn klachten wijzen erop. Ik heb een constant gevoel van duizeligheid. Zodra ik de metro uitstap en een aantal stappen zet voelt het alsof ik uren op een boot heb gezeten. En als ik lig voel ik een duizeligheid die door mijn lichaam siddert als mijn eigen hartkloppingen. De wereld draait niet, ik alleen. Wat is het? Ben ik ziek? Zit de angst hem in het feit dat ik zo bang ben om een ziekte te hebben of is het leven een aaneenschakeling van kleine paniekaanvallen geworden?
Het is zo frustrerend om niet te kunnen genieten van waar ik ga en sta omdat ik het liefst thuis onder de deken lig. Thuis, nog liever in Nederland op een oud en vertrouwde plek, dan wat ik nu hier mijn thuis noem, maar this will do. Ik blijf mezelf zeker wel pushen om juist dingen te blijven doen, omdat ook ik weet dat zoiets je anders volledig opslokt. Maar het lijkt zelfs erger te worden.
Naast dit voelt daarom ook alles aan als ik verkeerde beslissing. Wil ik dit wel? In Kaapstad heb ik absoluut de tijd van mijn leven gehad en hier voelt het nu langzaam als iets verschrikkelijks. Dit is zo jammer. Frustrerend. Ik wil dit niet. Ik wil alles kunnen doen! Ik wil genieten van het leven! Ik wil niet constant 4x4 ademhalingen doen om de paniekaanval uit te sluiten. Ik wil NU dat alles weer goed is. Maar misschien is het leven dan te mooi om waar te zijn. Een quote die ik nooit zou vergeten komt uit het kinderboek Tsatsiki en in die perfecte woorden weet ik het niet meer, maar waar het op neer komt is; als niet alles goed gaat in het leven, weet je tenminste zeker dat je leeft. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Mijn leven, de mensen om mijn heen, de kansen die ik krijg en de liefde die ik voel.
--
btw waarschijnlijk ga ik mijn Kaapstad ervaringen ook nog wel een keertje opschrijven
Toen ik het meest actief was met deze blog woonde ik in Groningen, smachtend naar meer spanning in mijn leven, meer sensatie, dromend van grote steden en het snelle leven. En nu zit ik hier, in mijn kamer in een appartement wat de agency voor mij vond (en met liefde wil voorschieten, want ze geloven in me). Twee jaar geleden heb ik als voornemen ooit opgeschreven model te willen staan voor Asos, morgenochtend heb ik een casting, want ze zijn geïnteresseerd. Mijn DM's op Instagram overstromen met promotors die graag willen dat ik met ze mee feest, eet in 5 sterrenrestaurants en elke fles alcohol is toegankelijk, zonder ooit een rekening te hoeven zien. God, wat had ik hiervan gedroomd.
Minder is dat ik nogal met mezelf in de knoop zit. Teveel in mijn hoofd waarschijnlijk. Ik probeer zo dankbaar te zijn dat dit allemaal op mijn pad komt, maar ondertussen neemt mijn gezondheid het met mij op de loop (zo zeg je dat toch). Ik voel geen spanning, angst of stress, maar al mijn klachten wijzen erop. Ik heb een constant gevoel van duizeligheid. Zodra ik de metro uitstap en een aantal stappen zet voelt het alsof ik uren op een boot heb gezeten. En als ik lig voel ik een duizeligheid die door mijn lichaam siddert als mijn eigen hartkloppingen. De wereld draait niet, ik alleen. Wat is het? Ben ik ziek? Zit de angst hem in het feit dat ik zo bang ben om een ziekte te hebben of is het leven een aaneenschakeling van kleine paniekaanvallen geworden?
Het is zo frustrerend om niet te kunnen genieten van waar ik ga en sta omdat ik het liefst thuis onder de deken lig. Thuis, nog liever in Nederland op een oud en vertrouwde plek, dan wat ik nu hier mijn thuis noem, maar this will do. Ik blijf mezelf zeker wel pushen om juist dingen te blijven doen, omdat ook ik weet dat zoiets je anders volledig opslokt. Maar het lijkt zelfs erger te worden.
Naast dit voelt daarom ook alles aan als ik verkeerde beslissing. Wil ik dit wel? In Kaapstad heb ik absoluut de tijd van mijn leven gehad en hier voelt het nu langzaam als iets verschrikkelijks. Dit is zo jammer. Frustrerend. Ik wil dit niet. Ik wil alles kunnen doen! Ik wil genieten van het leven! Ik wil niet constant 4x4 ademhalingen doen om de paniekaanval uit te sluiten. Ik wil NU dat alles weer goed is. Maar misschien is het leven dan te mooi om waar te zijn. Een quote die ik nooit zou vergeten komt uit het kinderboek Tsatsiki en in die perfecte woorden weet ik het niet meer, maar waar het op neer komt is; als niet alles goed gaat in het leven, weet je tenminste zeker dat je leeft. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn. Mijn leven, de mensen om mijn heen, de kansen die ik krijg en de liefde die ik voel.
--
btw waarschijnlijk ga ik mijn Kaapstad ervaringen ook nog wel een keertje opschrijven