Je doet highclass, maar bent gewoon goedkoop
Niet zo lang geleden stond ik weer eens op een donderdagavond in de Enzo. Het was veel te druk en ik had al meerdere malen bier over mij heen gekregen, dus echt gelukkig en vriendelijk was ik niet die avond. Na een tijdje stond er een groepje jongens van een jaar of twintig op een meter afstand. Eén jongen van die groep stond letterlijk constant te gorgelen en vervolgens op de grond te spugen. Ik keek hem aan mijn met mijn welbekende waarom-rot-je-niet-gewoon-op-blik, die blijkbaar werd geïnterpreteerd als ga-je-met-me-mee-naar-huis, want de rest van de avond ging het kleine vriendengroepje overal waar ik ging.
Soms heb je per ongeluk elke keer oogcontact met een specifiek persoon, bijvoorbeeld de man tegenover je in de trein die net opkijkt als jij opkijkt, waardoor het vast lijkt alsof je al een halfuur naar zijn neus aan het staren bent... altijd jammer. Dit had ik dus met de gast die de hele tijd op de grond aan het spugen was. En ook al probeerde ik duidelijk te maken dat mijn blikken niet wellustig, maar hatelijk bedoeld waren, leken ze niet helemaal zo over te komen.
Toen de ochtend kwam en ik het tijd vond om naar huis te gaan, vonden zij het ook wel genoeg geweest. Eindelijk stapte de gast op mij af en zei iets doms dat een compliment moest voorstellen. Ik knik, dat heet een bedankje en nu wegwezen want je wordt eng (mannen, leer de hint), maar deze jongeman vond dat niet genoeg. Hij mompelde dat ik al de hele avond naar hem staarde, maar nu opeens zo deed. Ah ja, top! En toen kreeg ik deze fenomenale zin naar mijn hoofd: "Je doet wel highclass, maar je bent gewoon goedkoop." Ik kon natuurlijk niks anders dan in de lach schieten, maar ik wil het nu toch via het Internet even ontkrachten (heel zwak, daar ben ik mij van bewust).
Was ik maar goedkoop, want deze lifestyle wordt nog het einde van mijn bestaan. Nu ik ongeveer twee maanden werkloos ben word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Die Tommy Hilfiger jumper had ik toch echt in de winkel moeten laten hangen en die Stella McCarty x Adidas moet ik echt uit mijn hoofd halen. Als ik nou gewoon een keer ging koken, of niet perse zin had in garnalen van 8 euro, well that would be great. Ik heb een verschrikkelijk dure smaak die niet te evenaren is. Elke keer als het geld binnenkomt en ik twee dagen later naar mijn fors gedaalde overgebleven bedrag kijk, breekt mijn hart in miljoenen stukjes. Nu ben ik nog steeds een verwend kindt, dus echte consequenties heeft het niet, maar ja... goedkoop klinkt mij maar heerlijk in de oren.