Is the past the past?
Deze week is de ergernis: de toekomst en het verleden.
Tegenwoordig lijkt iedereen constant maar te herhalen hoe het verleden niet uitmaakt, dat je alleen moet kijken naar de toekomst en dat soort dingen. Ik ben daar zo mee oneens. Niks is belangrijker dan wat geweest is, ook al is het geweest. Dat is waarom je hier staat en waarom je bent zoals je bent. Als je wat geweest is wilt vergeten of verzwijgen, wil je vergeten wie je bent of wie je hoort te zijn. Ik zie gewoon niet in waarom mensen niet zouden willen praten of wat er is gebeurd, waarom ze dat niet willen delen en waarom ze het simpelweg willen vergeten. Ik hoor echt dagelijks van ''Nee, dat doet er niet meer toe, dat is geweest en daar kan je ook niks meer aan veranderen. Het gaat nu om nu.'' En het enige wat er dan door mijn hoofd spookt is Dat Is Geen Excuus. Omdat het toevallig geweest is en nu het heden is, betekent niet dat een verleden vergeten of zelfs vergeven kan worden.
Misschien ben ik zo pro-past omdat ik mij binnen nu en twintig seconde boos zou kunnen maken om iets wat gebeurd is of juist blij om een goede herinnering. En ik denk dat je deze goede en slechte herinneringen moet delen met de mensen waarom je geeft, zodat ze je beter leren begrijpen en kennen. Iets afsluiten wat niet afgesloten zou kunnen worden is niet de oplossing. Je geschiedenis zou je toch wel achtervolgen toch, leven is net internet.
Nu is het enige probleem van boos worden om dingen van tijden geleden is dat het eigenlijk geen nut heeft, wat waarschijnlijk nog frustrerender is. Oude koeien uit de sloot halen is toch nodig zodat ze niet gaan rotten toch? Maar als je er meteen in het heden wat aan zou doen zouden de nog jonge koeien misschien nog een lang leven hebben. Waarschijnlijk is direct erover praten de beste oplossing, maar wat is er moeilijk dan praten. Ik zweef dan liever tussen het toen, nu en de toekomst.
Tegenwoordig lijkt iedereen constant maar te herhalen hoe het verleden niet uitmaakt, dat je alleen moet kijken naar de toekomst en dat soort dingen. Ik ben daar zo mee oneens. Niks is belangrijker dan wat geweest is, ook al is het geweest. Dat is waarom je hier staat en waarom je bent zoals je bent. Als je wat geweest is wilt vergeten of verzwijgen, wil je vergeten wie je bent of wie je hoort te zijn. Ik zie gewoon niet in waarom mensen niet zouden willen praten of wat er is gebeurd, waarom ze dat niet willen delen en waarom ze het simpelweg willen vergeten. Ik hoor echt dagelijks van ''Nee, dat doet er niet meer toe, dat is geweest en daar kan je ook niks meer aan veranderen. Het gaat nu om nu.'' En het enige wat er dan door mijn hoofd spookt is Dat Is Geen Excuus. Omdat het toevallig geweest is en nu het heden is, betekent niet dat een verleden vergeten of zelfs vergeven kan worden.
Misschien ben ik zo pro-past omdat ik mij binnen nu en twintig seconde boos zou kunnen maken om iets wat gebeurd is of juist blij om een goede herinnering. En ik denk dat je deze goede en slechte herinneringen moet delen met de mensen waarom je geeft, zodat ze je beter leren begrijpen en kennen. Iets afsluiten wat niet afgesloten zou kunnen worden is niet de oplossing. Je geschiedenis zou je toch wel achtervolgen toch, leven is net internet.
Nu is het enige probleem van boos worden om dingen van tijden geleden is dat het eigenlijk geen nut heeft, wat waarschijnlijk nog frustrerender is. Oude koeien uit de sloot halen is toch nodig zodat ze niet gaan rotten toch? Maar als je er meteen in het heden wat aan zou doen zouden de nog jonge koeien misschien nog een lang leven hebben. Waarschijnlijk is direct erover praten de beste oplossing, maar wat is er moeilijk dan praten. Ik zweef dan liever tussen het toen, nu en de toekomst.
Reacties
Een reactie posten