Update

Er zijn van die dagen waarop de zomer meer op de herfst lijkt en de enige muziek die ik kan afspelen is van Lorde of The 1975. Ik weet het. Ik weet het. Ik heb gezegd dat ik wel behoefte had aan de kou, na slapeloze tijden door de hitte in de nacht. Wat ben ik een verwend nest. Ik vind dit emotieloze weer wel wat hebben, omdat mijn emoties plotseling een kleurrijk bestaan lijken te leven. Ik heb een hekel aan wisselvallig weer, omdat je niet weet wat je kan verwachten en de zon is te fel nadat de regenbui te hard is geweest. Dan voel je de regeldruppels, maar als je omhoog kijkt hangt de wolk niet boven jouw hoofd. Dat is nog eens pech hebben.
Ik twijfel weer eens over het zijn op deze wereld. Niet van een negatieve of cynische context, maar van de plotselinge stappen die ik maak. Hoe het leven eigenlijk voorbij vliegt, begrijp je. Een jaar is eigenlijk maar zo'n minuscule tijd (ook in een mensenleven). Toch duren deze weken ongelofelijk lang. Deze vakantie lijkt wel een jaar geduurd te hebben, wat dus een lange maar toch een korte tijd betekent. En nu is het zover, weet je wel. Dat is het idee. Nu zal het leven allemaal wel op zijn plaats vallen. Ik klink nu als een verschrikkelijke overdenker (zo klink ik waarschijnlijk wel vaker), terwijl het werkelijke probleem is dat ik altijd veel te diep nadenk in een veel te korte periode. Daarom is mijn spanningsboog ook zo bizar kort (ik kan een serie met 5 seizoenen alleen uitkijken in vier dagen, of ik zal het nooit in mijn leven uitkrijgen). Ik voel me opvallend goed deze zomer, dus dat is positief. En verder is mijn hoofd niet bepaald een interessante plek op te zijn, misschien komt dat omdat ik voor het eerst weer eens denk en leef als een normaal mens zonder gestoorde gedachtes. I think I might be ready to live.

PS: Ik wil iedereen (nogmaals) bedanken die mij ooit een compliment heeft gegeven over deze blog. Ik vind het echt onwijs cool dat jullie de tijd nemen om mij dat te vertellen en deze blog te lezen. Dus bedankt!