Humans of Groningen

Ik zat laatst te denken hè, stel Humans of Groningen (dat bestaat niet, sit down peeps) bestond en het creatief brein daarachter kwam op een dag op je af. Kijk je moet begrijpen dat ik niet-voorkomende situaties graag zo doordenk dat ze bijna realistisch worden en daardoor nooit meer voorkomen. Dit klinkt vaag. Maar op de een of andere manier werkt dit zo bij mij: Ik bedenk iets -waarvan ik graag wil dat het gebeurt- (hoeft niet onrealistisch, kan gewoon zijn dat ik hoop dat ik iemand tegen kom in de winkel... random voorbeeld) en zodra ik dat bedacht heb, zal het nooit in zijn levenslang niet gebeuren. Misschien werkt zo het leven wel en heb ik dat gewoon uitgevonden op een chagrijnige manier. Je moet dus gewoon altijd hopen op niks, of zo.
Anywhore... de Humans of Groningen man komt op me afgelopen en vraagt aan mij het geheimzinnige wat hij altijd vraagt en ik moet maar een beetje over mezelf gaan brabbelen. Nou, wat zou ik zeggen? Waarschijnlijk zou ik ondanks dit hele stukje nog dichtknappen, flauwvallen en nooit meer kunnen praten... maar dat terzijde. Je moet jezelf simpelweg in een Facebookpost volledig blootgeven (het liefst op de bewonderenswaardigste, best omschrijvende, simpelste weg dat er mogelijk is). Nou, dat is me nog een klusje hoor.
Als ik die man (ik denk dat Humans of Groningen een vrouw zou worden, maar Humans of New York is een man dus vandaar dat de vrouw ook de term man krijgt, gewoon voor het gemak) tegen kwam in de stad zou ik het wel weten. ''I always look like I am in a hurry, but I've never experienced stess.'' Dat klinkt wel lekker soepel en eigenlijk precies wat ik ben. Aangezien ik altijd alles snel af heb, zonder opzet. Zo ben ik zelfs een keer twee uur en een kwartier te vroeg klaar geweest met een toets, want living the fast life (je weet zelf). Je merkt het trouwens ook wel aan deze blog: Ik lees nooit een stukje terug omdat dat totale chaos en schaamte creëert (vandaar de spelfouten dames en heren).
Maar stel nou, diegene komt totaal onverwachts op je af, terwijl jij in je trainingsbroek een boerencake ging halen in de regen, want pleasure over everything, nou wat zou je dan zeggen? 'I'm getting a cake..cake.cake!'' Nou, ik niet hoor.
Waarschijnlijk zou ik zelfs zeggen dat ik geen zin heb om in de regen op de foto te gaan, waardoor ik de 15 minutes of fame gewoon zou afkatten. Lullig huh. Dit betekent dus dat alles een kwestie is van pure timing, dat is, zeg maar, het moraal van dit verhaal.

By the way, Humans Of New York is the best thing ever en Humans of Groningen zou zo awkward zijn dat ik het niet zou volgen.