Michael Brown.
I'm sick to my stomach. Ik voel me zo machteloos als ik lees over de afschuwelijke sfeer in Ferguson. Als je niet weet wat daar aan de hand is: Michael Brown werd zaterdag nacht doodgeschoten door een politie agent, nadat hij van de supermarkt naar huis liep met een vriend. Hij werd uit het niets aangehouden. -onduidelijkheid- (volgens politiechef Jackson) probeerde Brown het wapen weg te slaan en werd de politieagent in het gezicht geslagen. Volgens getuigen had Brown zijn armen omhoog en vroeg hij: 'Don't Shoot Me' toen hij is neergeschoten. Volgens getuigen liep de agent toen op Brown af en schoot de dode jongens vervolgens nog 4 maal in zijn hoofd.
Nu is het probleem dat de politie niks blootgeeft over het ongeval en de mensen zijn woedend. Een onschuldige jongen is neergeschoten omdat hij er 'angstaanjagend uit zag aka. eruit zag als een thug'. R U kidding me.
Nu gaat dit vooral om pure haat, angst van de politieagent die toch nog zijn macht en gezag wilde behouden en natuurlijk ras. Ferguson en de rest van alle redelijke mensen in Amerika zijn geschokt en kwaad. En ook hier, vanuit het noordelijkste puntje van Nederland moet er om half drie 's nachts een stukje over schrijven.
Ik zeg vaak dat rasisme nog leeft. Dat ik er (als halfbloedje) zelf wel eens mee te maken heb gehad en dat ik weet dat vrienden, kennissen en familie er nog regelmatig te maken mee heeft. Mensen op deze wereld kunnen elkaar niet accepteren voor wat ze zijn, elkaar met rust laten of elkaar op zijn minst in zijn waarde laten. Ik denk niet dat ik, of jij, genoeg weet van de wereld en het oprechte rasisme om er zelfs werkelijk over te mogen oordelen. Maar we mogen niet zeggen dat dit probleem is opgelost.
Nu beweren sommige dat het zwarte volk zich druk maakt om niks. Dat het bedacht wordt dat dit over ras gaat, maar we weten allemaal en voelen het en zien het: de angst voor het onbekende, de andere afkomst, de andere cultuur. Zo zeggen bepaalde tegenstanders van de opstanden (rassenrellen) in Ferguson "We All Bleed Red" en ik las ergens: "We May All Bleed Red, But It Does Not Spill At The Same Rate.'' Ik denk dat dat inderdaad iets iets wat onderschat word. Mensen die anders zijn (van cultuur tot geslacht en geloof, naar seksualiteit) voelen nog altijd de rare blikken op hun rug van buitenstaanders. Van de meerderheid.
En als ik nu de beelden zie in Ferguson, van hoe de politieagenten tegen einde raad zijn en alleen maar kunnen denken in termen van haat en macht. Hoe ze niet kunnen of willen accepteren dat ze hier fout zaten. Dat vind ik het ergst.
Nu is het probleem dat de politie niks blootgeeft over het ongeval en de mensen zijn woedend. Een onschuldige jongen is neergeschoten omdat hij er 'angstaanjagend uit zag aka. eruit zag als een thug'. R U kidding me.
Nu gaat dit vooral om pure haat, angst van de politieagent die toch nog zijn macht en gezag wilde behouden en natuurlijk ras. Ferguson en de rest van alle redelijke mensen in Amerika zijn geschokt en kwaad. En ook hier, vanuit het noordelijkste puntje van Nederland moet er om half drie 's nachts een stukje over schrijven.
Ik zeg vaak dat rasisme nog leeft. Dat ik er (als halfbloedje) zelf wel eens mee te maken heb gehad en dat ik weet dat vrienden, kennissen en familie er nog regelmatig te maken mee heeft. Mensen op deze wereld kunnen elkaar niet accepteren voor wat ze zijn, elkaar met rust laten of elkaar op zijn minst in zijn waarde laten. Ik denk niet dat ik, of jij, genoeg weet van de wereld en het oprechte rasisme om er zelfs werkelijk over te mogen oordelen. Maar we mogen niet zeggen dat dit probleem is opgelost.
Nu beweren sommige dat het zwarte volk zich druk maakt om niks. Dat het bedacht wordt dat dit over ras gaat, maar we weten allemaal en voelen het en zien het: de angst voor het onbekende, de andere afkomst, de andere cultuur. Zo zeggen bepaalde tegenstanders van de opstanden (rassenrellen) in Ferguson "We All Bleed Red" en ik las ergens: "We May All Bleed Red, But It Does Not Spill At The Same Rate.'' Ik denk dat dat inderdaad iets iets wat onderschat word. Mensen die anders zijn (van cultuur tot geslacht en geloof, naar seksualiteit) voelen nog altijd de rare blikken op hun rug van buitenstaanders. Van de meerderheid.
En als ik nu de beelden zie in Ferguson, van hoe de politieagenten tegen einde raad zijn en alleen maar kunnen denken in termen van haat en macht. Hoe ze niet kunnen of willen accepteren dat ze hier fout zaten. Dat vind ik het ergst.