Het begin
Ik vond een stukje in een document dat ik ooit geschreven heb voor als ik ooit interessant genoeg ben om een biografie te schrijven. Iets wat ik zou aanraden aan iedereen (over jezelf schrijven, en anderen...). Zo heb ik in een week nadat ik achttien werd een stuk geschreven over mijn gemoedstoestand, en nu twee weken voor mijn negentiende verjaardag herken ik niet meer dan de helft terug in mezelf.
Hieronder een stukje dat ik ooit geschreven en wat deel uitmaakt van een langer verslag, maar ik vond het opvallend en wel grappig om te delen. Dit is trouwens geschreven in januari:
Vijf jaar later leer ik
pas de wijze les: ik ben zo overtuigend stabiel, dat zelfs mijn onstabiliteit
afhangt van mijn stabiliteit. Ik ben mijn wilskracht en mijn persoonlijkheid,
ik ben mijn dromen en mijn verlangen. Ik krijg altijd wat ik wil, zodra ik er om vraag. Ik besluit
dingen, zelfs als je daar helemaal niet over besluiten kan. Uiteindelijk valt
alles op zijn plek. Als het gevoel van puur geluk het enige is wat nog door mijn
aderen stroomt en balans de daadkracht wordt van mijn leven. Ik ben niet
irrationeel. Is het dan nu tijd om mijn gevoel niet meer in te plannen? Is dit
over vijf jaar waar het begon? Het begin.