LOSLIPPIG

Ik wil zo veel. Ik wil zoveel mogelijk landen zien en mensen ontmoeten en dansen in de regen en zon-gekust terug komen. Ik wil meer kennis krijgen, leren en oefenen tot mijn hoofd bijna ontploft en mensen mij zo serieus nemen dat ik artikelen mag schrijven met het wordt 'ik'. Ik wil een theorie waardoor mensen gaan twijfelen aan de waarheid. Ik wil iets betekenen voor vast-zittende tieners (nee, niet de gevangenis) en het hele schoolsysteem omgooien. Ik wil een boek schrijven die verfilmt wordt en ik wil de perfecte zwarte jeans vinden. Ik wil elk beroep kunnen begrijpen en verwoorden. Ik wil zeven talen kunnen spreken en mijn haar kunnen afknippen zonder er spijt van te hebben (de eerste week). Ik wil een enkele reis maken naar Mars en de wereld laten inzien dat aliens niet meteen slecht van aard zijn. Ik wil bij de geheime dienst en ik wil de oerwouden redden, met daarin alle dieren (ook de spinnen). Ik wil in de politiek zonder onzin uit te kramen. Ik wil de westerse wereld...

Ik weet dat mijn blog begon met serieuze onderwerpen, vervolgens ging naar sterk-opdringerige meningsuiting, daarna door een fase ging met humor en nu is beland als een bij elkaar geraapt zooitje, maar zo vind ik het wel leuk. Mijn blog is een weerspiegeling van mij, dat begrijpen misschien sommige lezers niet, maar alles wat ik hier schrijf is stuk voor stuk van mij. Het is niet geëdit, niet geschrapt of geforceerd. Het zijn allemaal eerste gedachtes die ik typ.., en vervolgens doe ik er helemaal niks meer mee. Maar dat is het leven, tenminste de mijne: Fases die mij wat hoeken van een samenleving hebben laten zien. En nu ben ik hier, in hetzelfde witte bed, maar dan zonder rot gedachtes (sommige noemen dat filosoferen) en met gevoel. Ik ben een groot brok stuk vol leven, al zeg ik het zelf. Ik eindig elke avond zo moe dat praten niet echt meer werkt, maar zo voldaan. En ik schaam me ervoor, dat ik het gevoel heb of dat ik soms zelf denk dat ik mensen niet meer interesseer omdat ik ...

written by me, Augustus 2014 ---- Magnetic Musicians Their suffering sounds of loneliness Their watering eyes watching the darkness of distance with fast beating hearts Their rhythmic fingers dance over my body But the kisses they throw everyone else. ---- Later is a long-lasting lie It's an elusive kiss floating through the air of time And like these butterflies, it disappears. Later is who you become, I have become later. ---- I once met happiness. A stranger looked me straight in the eye and told me about himself. At the end of the street, he stopped and smiled at me. My story was softly told and doubtful and when I looked up Happiness disappeared. 

Ik denk dat ik het haatte om een kind te zijn. Dat klinkt echt behoorlijk cynisch, hè? Ik weet dat heel veel mensen op deze wereld niks fijners vonden dan een jong kind zijn. Onwetend en fladderend door het leven. Ik vind niks mooiers dan het hier en nu en de toekomst, denk ik. Kind zijn is een stilstaande tijd-waar je toch in opgroeit. Je bent onwetend en je hebt te weinig kennis om reëel na te denken. Misschien ben ik wel een oude ziel, al weet ik niet of dat er werkelijk waar wat mee te maken heeft, maar vrijheid en wijsheid zijn zulke belangrijke sectoren van mijn bestaan. En nu ben ik hier, vol vrijheid en wijsheid en verantwoordelijkheid en ik heb eindelijk het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn. Ik ben snel, met alles. Zo was misschien wel vijf jaar middelbare school precies genoeg (en geen seconde meer). Natuurlijk vorm jij je als kind en puber, tot je vijftigste of tachtigste, tuurlijk.  Dat zie ik echt wel in. Maar waar ik nu ben is misschien waar ik aantoe ben, voor nu...