LOSLIPPIG

Ik heb een bijzonder leven, of op zijn minst niet alledaags. Zo voelt het nu wel hoor, ik zit gewoon zoals elk mens op een maandag thuis op de bank met de tv op de achtergrond, klaar om zo naar bed te gaan. Nu vergeet ik op zo'n avond hoe speciaal het eigenlijk allemaal is. En het afgelopen jaar is zo snel en sloom gegaan, en leef ik zo in het moment dat ik nu eigenlijk alles al weer vergeten ben.  Dit laatste blijkt eigenlijk wel een probleem te zijn waar ik de laatste tijd steeds vaker tegenaan loop. Ik vergeet de seconde dat ik de voordeur achter mij dichttrek en de wereld buitensluit al wat ik allemaal heb meegemaakt. Dus zei mijn moeder; je moet het écht opschrijven.  Zodoende, hier ben ik dan aan het proberen mijn versie van 2021 terug te halen. Maar nu dan wel de beknopte versie (want eigenlijk had ik het gewoon meteen moeten opschrijven.  Dit jaar begon helemaal niet zo spannend. Of eigenlijk wel gespannen, maar niet spannend. Ik had besloten om voor het modellenwerk te gaa

Eigenlijk was ik al bijna vergeten dat ik ooit regelmatig alles opschreef. Net zoals ik eergisteren alweer vergeten ben. Alleen krijg ik af en toe een reminder dat iemand het zo leuk vond en juist zo jammer dat er niks meer online komt. Het leven gaat gewoon zo ongelofelijk snel. Dat zou juist een reden moeten zijn voor ongelofelijk veel content. Maar als ik eventjes niks doe, doe ik het liefst echt niets.  Ik vlieg maandag naar IJsland, voor werk, en kom zaterdag terug. Dan heb ik iets meer dan 24 uur om met mijn vriend te knuffelen en vlieg ik zondag naar Zweden. Ja, dat is echt alles waar ik van heb gedroomd. Ik ben zo intens dankbaar voor mijn leven. Dat ik dit behaal kwa carrière en kansen, ervaringen als 24 jarige en dan ook nog een vriend heb die dit gewoon alleen maar fantastisch voor mij vindt.  Ik ben en blijf wel een stier he. Een echte home body (en een beetje bang voor verandering). Maar daarnaast ben ik wel weer snel verveeld en verlang ik naar een grootst en meeslepend l

Ik woon momenteel in Londen, tenminste, als je het wonen kan noemen. Ik verblijf hier voor één maand en hoop zo te werken, als model. De Leven. Hiervoor was een maandje thuis in Amsterdam, maar daarvoor zat ik drie maanden in Kaapstad. Beetje zonnen, beetje werken, beetje feesten. Wederom, De Leven. Ja, zou je denken. Toen ik het meest actief was met deze blog woonde ik in Groningen, smachtend naar meer spanning in mijn leven, meer sensatie, dromend van grote steden en het snelle leven. En nu zit ik hier, in mijn kamer in een appartement wat de agency voor mij vond (en met liefde wil voorschieten, want ze geloven in me). Twee jaar geleden heb ik als voornemen ooit opgeschreven model te willen staan voor Asos, morgenochtend heb ik een casting, want ze zijn geïnteresseerd. Mijn DM's op Instagram overstromen met promotors die graag willen dat ik met ze mee feest, eet in 5 sterrenrestaurants en elke fles alcohol is toegankelijk, zonder ooit een rekening te hoeven zien. God, wat had

Lieve jullie, dankjewel. Voor het accepteren van al mijn gebreken. Het accepteren van mijn ijskoude hart en je soms misschien meteen afkraken voor je gevoelens. Voor soms misschien veel te eerlijk zijn, over jou, je gevoelens en je whereabouts . Over soms totaal niks persoonlijks van mij laten horen, alleen je af en toe taggen in een meme op Facebook. Omdat ik zulke hoge eisen stel aan bijzondere vriendschappen. En sinds ik kei hard voorgelogen ben, en zie wat voor een enorm support system ik heb om mij heen, van oude en nieuwe vrouwen in mijn leven. En dat als je je kwetsbaar opstelt, ze de tijd nemen om je op te vangen en de openheid terug te geven. The sisterhood is real. Ik zie het nu zo duidelijk en ik noemde mezelf altijd al een feminist, maar de power van vrouwen die ik deze week heb leren kennen is ongekend. Ik ben opgevoed door een sterke vrouwelijke persoonlijkheid, het voorbeeld van 'the independent woman who doesn't need a man'... but happens to know my dad. En

Welkom terug lieve lezer, of vooral ik, ongemotiveerde blogger. Wat heb ik in godsnaam te melden? Niet veel. Ben ik nog steeds boos op de wereld en alles wat onrechtvaardig is? Uiteraard. Let's start ranting .  Onlangs ben ik gevraagd voor de -mogelijkheid- om in de Playboy te komen. Wat... dat vieze pornoblad waar oude mannetjes zich op aftrekken?! Ja, niet dat ik mij kan voorstellen dat iemand zich nog aftrekt op traditionele media, maar whatever floats your boat. Ik ga het niet doen trouwens, niet omdat het mij iets kan schelen wat mensen werkelijk doen als ze naar mijn foto's kijken, dus je hoeft niet de schappen bij de Shell in de gaten te houden. Stop. Ik ken iemand die selfies van mij opslaat, wat ik dan wel weer creepy vind. Maar of een oud en eenzaam mannetje een happy end aan wat foto's beleefd, op 200 km afstand, so be it. Misschien gruwel je hiervan, maar persoonlijk boeit dat mij niet zo. Playboy is tenslotte allang niet meer wat het geweest is (ze doen n

Praten over racisme is één van de moeilijkste dingen die er is, omdat je op de een of andere manier altijd mensen op de tenen staat. Als ik erover begin dat word ik meestal toch al met een scheef oog aangekeken omdat ik wel op 'negers' zou vallen en naar Urban feesten ga en simpelweg een halfbloedje ben. Wat veel mensen weigeren te geloven is dat white privilege bestaat, en daar omheen kijken hartstikke moeilijk is, omdat dat eigenlijk betekent dat je anders moet gaan denken dan je al die tijd hebt gedaan, hoe je groot gebracht bent en moet inzien wat de dingen zijn die in jou leven als vanzelfsprekend hebben geleken, al zijn die voor anderen helemaal niet zo vanzelfsprekend.  Het probleem met praten over 'de witte man' is dat je heel veel mensen heel erg boos maakt, want 'de witte man heeft ook moet lijden'. Ja. We all bleed the same red, however, it does not spill in the same amounts. Racisme gaat over jaren lange onderdrukking van het zwarte ras. Door h

Ben ik een aandachtshoer met keuzestress? Ik dacht, laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, ondanks dit al een issue is dat is meerdere malen heb beschreven am I still not over it. Desondanks ik nooit in mijn gezicht een slet genoemd word (misschien weten de meesten nu langzamerhand dat mij uitschelden je betaald gezet word in een blogpost), krijg ik af en toe heel wat seksistische opmerkingen naar mijn kop geslingerd van mannen en vrouwen dat onbewust en soms zelf met goede bedoelingen gedeeld worden. Kijk, in begrijp dat ik een van de modernste meisjes ben die je ooit gaat tegen komen en alles waar ik voor sta (niet wat ik altijd ben) kenmerkend is voor de zelfverzekerde, opgeleide, zelfstandige vrouw uit de 21ste eeuw. Dat betekent ook dat ik het helemaal niet erg vind om in bikini op de foto te gaan, waarbij ik echt wel begrijp dat mijn billen waarschijnlijk als eerste je aandacht trekken. Ik vind dat dan ook helemaal niet erg. Kijken mag altijd en ik hou van aandac